Ze hebben net 6 weken verkering en dan valt het woord samenwonen. Je slikt en denkt ..okxe2x80xa6hij is 25, zij lijkt erg verstandigxe2x80xa6beetje snel maar goed..Tot de woorden xe2x80x98appartement kopenxe2x80x99 vallen. Gevolg, een ouderpaar in de stress en een zoon die dagenlang zijn mond niet of nauwelijks opendoet.

Gisteravond mochten we kennismaken met de schoonouders in spe. Leuke vlotte types die waarschijnlijk minder beren op de weg zien dan wij. Ze wonen dan ook in Ede waar allerlei wild gewoon in je achtertuin komt ontbijten. Hoe dan ook, kopen wordt nu eerst even gewoon huren. Een pak van ons hart.

Op de weg naar huis geen wild zwijn laat staan een beer gezien

Steeds vaker zijn de man en ik alleen in het grote huis waar ooit kinderen kibbelden, muziek menig keer te hard stond en waar voeten van trappen af denderden. Een voor een vertrokken ze naar een eigen stek, naar een buitenlandse stage of naar een nieuwe liefde die alle vrije uren opeist.

Ruimte om orde op zaken te stellen. Kamers in harde kleuren mogen weer wit, gaten, achtergelaten door verdwenen posters, gevuld en indelingen verandert. Systematisch opruimen, verschuiven en vooral weggooien zorgt zo af en toe nog wel voor een klein protest, maar het merendeel gaat aan ze voorbij. Een mini metamorfose die het gemis gedeeltelijk opvangen moet.|

Alleen tijdens de etenstijden blijven lege plekken herinneren aan de afwezige kroost en lijkt de eens zo goed gevulde tafel twee keer zo groot. Ook daar hebben we een oplossing voor gevonden. De laptop! Het oude ding, voor niets overgenomen van onze jongste staat nu op een prominente plek en terwijl wij eten babbelen we naar hartenlust. Skype zorgt voor de verbinding met Thailand en wij hebben (bijna) elke dag onze jongste nog net voor hij gaat slapen als gast aan tafel.
Moderne tijden.

Door de jaren heen hebben we heel wat keren als kemphanen tegenover elkaar gestaan. Beide niet willen wijken, ieder overtuigd van zijn/haar eigen gelijk. Eens was er zelfs een moment dat hij zonder omkijken de deur achter zich dicht wilde slaan. Altijd balancerend op het randje.

En nuxe2x80xa6ik heb amper met mijn ogen geknipperd, lijkt hij ineens volwassen geworden te zijn. Werk, studie, plannen voor een stage in een ver warm land maar vooral de liefde voor de mooie jonge vrouw lijken hem rust te geven en ook al had hij het wel al aangekondigd, toch leek het of van de ene op de andere dag zijn kamer leeg was. Geen enorme tv meer op zijn bureau, de spelcomputers, de verzameling dvdxe2x80x99s, alles verdwenen. Achtergebleven kleding netjes (!) in de kast, geen vuile sok meer onder zijn bed.

En dan xe2x80x99s avonds dat telefoontje. xe2x80x9cRaar hoor mam, dat ik niet meer thuis ben, mag ik vanavond komen eten?xe2x80x9d

Natuurlijk kind, de deur staat hier altijd voor jou open.

xe2x80x9cPietje Bellxe2x80x9d dacht ik toen ik hem naar mijn voordeur zag lopen. Twee turven hoog, een eigenwijs petje op zijn bol, ogen waar de ondeugd uitstraalde en een grijns van oor tot oor. Om zijn schouders droeg hij kruiselings een, naar wat leek, loodzware tas. Met een plof hoorde ik het pakket reclame met De Zondagskrant op mijn deurmat vallen. Een seconde later verscheen hij weer in mijn blikveld.

xe2x80x9cHopelijk krijgt xe2x80x98ie wel een vette bonus aan het eind van dit jaarxe2x80x9d ging het door me heen toen ik hem dwars door mijn voortuin naar de buren zag sjokkenxe2x80x9c hij heeft het tenminste verdientxe2x80x9d