Mijn blog leek niet meer te werken. Blijkbaar had ik een mail om mijn e-mail te verifiëren over het hoofd gezien. Heel even was daar een gevoel van paniek. Wat nu?… wat als alles ineens weg was? Dit stukje internet had ik al sinds 2013 en ook al deed ik er vrij weinig meer mee, veel van wat hier staat is mij dierbaar
Groot was de opluchting toen ik ineens weer toegang kreeg. Het gaf me ook even de tijd om op te ruimen. Er stonden nog drie concept artikelen ergens in de krochten van wordpress.
Waaronder deze foto. Geen idee waar ik hem genomen heb, maar blijkbaar vond ik de tekst mooi genoeg om te bewaren.
Schietgebedjes, ze lijken te werken als je ze nodig hebt.
Tagarchief: schrijven
Geen dag
Jackles plaatste gisteren een mooie stukje omdat het de 36ste sterfdag van John Lennon was.
Mijn warrige hoofd gaat dan van de hak op de tak en kwam bij iets heel anders uit. De dag van, dacht ik, wat voor een dag zou het vandaag zijn? Een snelle zoektocht met google en je krijgt het hele regiment zo op je scherm geschoven. Er blijkt namelijk elke dag wel iets te zijn dat in de schijnwerpers wordt gezet. Zo is 1 december Aidsdag, 18 november de Dag van de Vasectomie, (ik verzin het niet) en op 16 oktober (mijn geboortedag) is het voedseldag. Dat verklaart mijn grote honger naar lekker eten in het algemeen. Op 28 december is het Onnozele kinderen. Dat was de trouwdag van mijn ouders en verklaart weer waarom mijn broers en zussen zijn we wie zijn.
Jullie willen nu vast wel weten wat vandaag voor een dag is.Helaas, het is vandaag geen dag…Morgen wel, morgen is het de dag van de Kleine Schrijver, maar of ik dan ook iets te bloggen heb?
Vrijdag, marktdag
Hoe betrekkelijk alles is blijkt pas weer als je een berichtje leest van iemand die je heel lang geleden in de blogwereld hebt leren kennen en die je, dankzij facebook, weer hebt ‘herontdekt”. Yukiko’s kleine man lijkt in eerste instantie iets van griep te hebben maar ligt nu al voor de tweede dag in het ziekenhuis met iets waar de dokters nog geen raad mee weten. Waar maak ik me druk om?
Woensdag sportdag
Woensdag, vrije dag met een volle agenda. Voor ik er erg in heb is hij weer voorbij.
Zonnige zaterdag
Weekend, niets moet. Rollen, al lang geleden verdeeld, geven helderheid. Ieder doet zijn deel. Je neemt alleen iets meer tijd om aan de dag te beginnen. De zon zien opkomen vanaf het dakterras, Langzaam kleurt de hemel rood tot de eerste stralen de daken in goud veranderen. Magisch moment. Mijn dag begint goed.
Vrolijke vrijdag
Al sinds mijn eerste smartphone loop ik te pas en te onpas te fotograferen, zonder er ook maar een moment bij stil te staan. Een prachtige lucht, opkomende zon en herfstkleuren die het Limburgse heuvelland in vuur en vlam zetten, alles wordt vastgelegd. Nu ik met ploggen begonnen ben moet ik ineens vooruit denken. Het valt me nu pas echt op hoeveel ik doe op automatische piloot. Ik neem gas terug en slurp alle momenten op.
Afwisseling
Ondanks dat ik me erg prettig voel bij deze manier van bloggen slaat ook meteen de twijfel toe. Wat laat je zien van jezelf, hoe ver wil je gaan? Wie zit er op foto´s van mijn ontbijt te wachten of wil een kijkje nemen in mijn boodschappentas? Dat ik dagelijks geniet van het uitzicht onderweg naar mijn werk wil nog niet zeggen dat anderen het eerdaags wel gezien hebben. Afwisseling dus, dat wordt de grootste uitdaging.
Vier keer per week maak ik de reis van Kerkrade naar Maastricht en terug. Had kort na mijn terugkeer het uitzicht nog de volle aandacht. tegenwoordg kijk ik ook wat vaker om mij heen. De horde pubers die samen met mij een plaats willen bemachtigen. Groepsvorming, duidelijk herkenbaar wie de populaire meisjes zijn en welke jongens er niet bij horen. Na station Landgraaf keert de rust weer terug.
Kronkels
Ik zou het moeten proberen, 3 A4tjes volplempen met tekst zonder over de inhoud na te denken. Ik ben, denk ik, al meer tijd kwijt aan het corrigeren van woorden dan ik gebruik om dat wat in mijn hoofd opkomt te noteren. Mijzelf en mijn handschrift kennende denk ik dat typen het meeste rendement opleveren zal omdat handgeschreven uiteindelijk uitmondt in onleesbaar. Mijn brein werkt soms gewoon te snel. Het stopt niet voor regels. En streepjes om een woord op een volgende regel door te laten gaan, zijn niet aan mij besteed.
Tellen alinea’s ook mee?
Waarvan Akte
Ze bruist van energie en mist, net als ik, het bloggen en de harde kern van bloggers die ons dagelijkse leven zo veraangenaamden. Jaren geleden (nog in de Joris tijd) hebben we elkaar gevonden/ontdekt om daarna gezamenlijk in de krochten van het www op zoek te gaan naar pareltjes die ons leven zouden kunnen verrijken. Pioniers? Niet echt want vele gingen ons voor. Die hards? Ook niet helemaal, want na de val van webstreepjelog vielen we als pixels uit elkaar. Slecht een enkeling maakte een succesvolle doorstart elders.
Met veel pijn en moeite heb ik gered wat er te redden viel. Als je dieper graaft zul je zien dat de oude berichten hier en daar vreemde trekjes vertonen en dat van de ooit geplaatste beelden alleen nog maar kruisjes over zijn. Te triest.
Toch…Anna-Maria zou Anna-Maria niet zijn als ze ons op de een of andere manier niet weer aan het schrijven gaat krijgen. Ze heeft me gisteren een handschoen toegeworpen en ik heb hem, gedienstig als ik ben, keurig opgeraapt.
Naamloos
Wat doe je als je langzaam begint op te knappen maar nog niet genoeg energie hebt om thuis de boel eens flink onder handen te nemen?..…dan ruim je eindelijk je laptop eens op. Tijdens dat opruimen kwam ik allerlei oude blogjes tegen. Het onderstaande heb ik ooit geschreven voor de website van @contentgirl en heb ik (geloof) ik nooit op mijn eigen blog gezet…
Een brief, teveel drank en een zolder
Een knappe man, een onbedoelde ruzie en een museum
Geven we de persoon een naam of niet dacht ze terwijl ze de eerste zinnen langzaam in haar hoofd tot leven liet komen. De grote lijnen vormden zich gemakkelijk, maar de details waren een ander verhaal. Te beginnen bij een naam. Niet te saai, te alledaags, maar ook geen naam die haar extravagant zou maken. Ze was tenslotte wel een beetje doorsnee. Nu.
Vroeger niet. Niet in die jaren toen ze kind-af werd verklaard door jongens wiens ogen haar volgden terwijl ze semi nonchalant de trap van de oude school afdaalde. Puberaal, brutaal, haar onzekerheid verbergend achter sluik lang haar dat een groot deel van haar gezicht bedekte. Wilde jaren waarin ze haar weg moest vinden tussen vrijgevochten hippies die de wereld veroverden en de verstikkende regels opgelegd door de omgeving waarin ze zich thuis behoorde te voelen. De vrijheid lonkte.
Hij had ook nog geen naam, de jongen die als eerste haar hart gebroken had. Als de dag van gisteren herinnerde zij zich het moment van de eerste zoen, onwennig, onervaren, een intens gevoel uit haar eigen lichaam te treden. Hemel en aarde smolten samen in een gewichtloos bestaan. Maar al heel snel kwam de kentering. De koude avond, de afspraak, zijn vriend die op haar wachtte en haar de brief in handen drukte die in een klap haar illusies vernielde. Terwijl ze de kille boodschap las onder het schamele licht van de lantaarnpaal rolden tranen in een warme stroom over haar wangen.
Juist die brief moest ze nu hier op zolder terugvinden. In een oude doos, vol met memorabilia uit haar jeugd. Met de brief kwam ook de onvergetelijke pijn die ze toen gevoeld had weer als een grote golf over haar heen. Onbeantwoorde liefde bracht haar terug naar dat moment, die seconde waarin haar lot voor de rest van haar leven werd beslist.
De kroegen waarin ze haar pijn met teveel drank trachtte te verdoven hadden ook nog geen naam. Het waren er meer dan genoeg, al hadden ze allemaal dezelfde muziek, dezelfde lucht van verschraald bier en sigaretten, dezelfde stinkende toiletten waar ze menig keer haar maaginhoud over de rand van het toilet had uitgekotst. Dezelfde mannen, een aaneenschakeling van veroveringen die net zo vluchtig waren als de damp van alcohol, die haar onvervuld en gefrustreerd achterlieten. Nachten van overgave waarin ze wel haar lijf deelde maar niet haar ziel. Niemand kon haar meer raken.
Het naamloze museum. Daar liep ze hem jaren later letterlijk weer tegen het lijf. Groter dan ze zich kon herinneren. Een knappe man. Terwijl hij lachte zag ze in een flits de onweerstaanbare jongen van weleer. Ze deelden herinneringen, gekleurd door de tijd, soms uiteenlopend, enkele vergeten. Haalden namen op, maakten grappen over hun puberale gevoelens en voor het eerst kon ze hem laten weten wat hij met haar had gedaan. Hij leek het allemaal te zijn vergeten. Ze hielden contact, spraken eindeloos met elkaar over wat hen bezighield, hun leven, verleden en heden. Het oude verlangen bloeide weer op, maakte haar kwetsbaar. Lang duurde het niet. Na een onbedoelde ruzie over iets wat geen betekenis had werd het contact weer abrupt verbroken en brak ook weer haar bijna geheelde hart.
Zo zou het verhaal eruit moeten gaan zien. Nu alleen de namen nog.
Misschien liet ze het ook gewoon naamloos