Door de jaren heen hebben we heel wat keren als kemphanen tegenover elkaar gestaan. Beide niet willen wijken, ieder overtuigd van zijn/haar eigen gelijk. Eens was er zelfs een moment dat hij zonder omkijken de deur achter zich dicht wilde slaan. Altijd balancerend op het randje.

En nuxe2x80xa6ik heb amper met mijn ogen geknipperd, lijkt hij ineens volwassen geworden te zijn. Werk, studie, plannen voor een stage in een ver warm land maar vooral de liefde voor de mooie jonge vrouw lijken hem rust te geven en ook al had hij het wel al aangekondigd, toch leek het of van de ene op de andere dag zijn kamer leeg was. Geen enorme tv meer op zijn bureau, de spelcomputers, de verzameling dvdxe2x80x99s, alles verdwenen. Achtergebleven kleding netjes (!) in de kast, geen vuile sok meer onder zijn bed.

En dan xe2x80x99s avonds dat telefoontje. xe2x80x9cRaar hoor mam, dat ik niet meer thuis ben, mag ik vanavond komen eten?xe2x80x9d

Natuurlijk kind, de deur staat hier altijd voor jou open.