Gebed

Posted on maart 21, 2024 by Marloes

Mijn blog leek niet meer te werken. Blijkbaar had ik een mail om mijn e-mail te verifiëren over het hoofd gezien. Heel even was daar een gevoel van paniek. Wat nu?… wat als alles ineens weg was? Dit stukje internet had ik al sinds 2013 en ook al deed ik er vrij weinig meer mee, veel van wat hier staat is mij dierbaar

Groot was de opluchting toen ik ineens weer toegang kreeg. Het gaf me ook even de tijd om op te ruimen. Er stonden nog drie concept artikelen ergens in de krochten van wordpress.
Waaronder deze foto. Geen idee waar ik hem genomen heb, maar blijkbaar vond ik de tekst mooi genoeg om te bewaren.
Schietgebedjes, ze lijken te werken als je ze nodig hebt.

Dag Hans

Posted on november 21, 2023 by Marloes

Beantwoorden

Hallo lieve Hans,

Gisteren begon de Evergreen top 1000 weer en je bent continue in mijn gedachte.

Hoe vergankelijk alles toch is.

Vanaf het moment dat wel elkaar jaren geleden (via schoolbank nota bene) terugvonden, hebben we menig gesprek gevoerd. Soms heftig, soms emotioneel, maar vooral gevuld met warmte en humor. Muziek en onze jeugd de rode draad. Je was mijn eerste kalverliefde en ook al waren die gevoelens niet wederzijds, genegenheid bleef hangen.

We keken uit naar onze eerste ontmoeting. Samen met Marieke kwam je naar Rolduc, de plek die zo veel betekende voor ons allebei. De tijd stond stil terwijl we de ene na de andere herinnering ophaalden. Zouden we snel nog eens doen. Tot die tijd bleef het bij een telefoontje af en toe en whatsapp, altijd whatsapp.

Ik volgde jullie zoektocht naar een gezamenlijk huis, de geboorte van kleinkinderen, en tussendoor altijd weer de muziek uit onze jeugd. We luistereden samen naar de Evergreen top 1000. Jij in jouw deel van het land, ik in het zuiden en bij sommige platen kwamen emoties omhoog die we eigenlijk alweer lang vergeten waren.

Een zware periode brak aan toen Marieke ziek werd. Jouw verdriet voelbaar in onze gesprekken maar ook je strubbelingen, vooral toen duidelijk werd dat Marieke niet meer beter zou worden. Ik kon je keuze destijds niet begrijpen ook al probeerde ik je op afstand te steunen. Zo veel verdriet, zo oneindig veel pijn en keuzes die misschien niet de juiste waren. Een enkel appje, het laatste met een uitnodiging voor een bijeenkomst op 7 maart van dit jaar. En toen werd het stil.

Op 21 mei plaatsten je kinderen het bericht van je overlijden op Facebook. Mijn hart brak opnieuw.

Dag lieve Hans. Deze week, de week van de Evergreen top 1000 ben je door middel van muziek, weer even heel dichtbij.

Gegarandeerd

Posted on juli 24, 2021 by Marloes

Beantwoorden

Wie niets over de moord op Peter R. de Vries heeft gehoord, gezien of gelezen, heeft onder een steen geleefd. Kranten, journaals, talkshows.. overal kwamen de aanslag en zijn overlijden ter sprake. Nu hij is gecremeerd gaan we, zoals altijd na ingrijpende gebeurtenissen, weer snel over tot de orde van de dag.

Ik vraag me nog steeds af in wat voor een wereld we terecht gekomen zijn. Criminelen lijken, ook vanachter tralies, hier de dienst uit te maken. Mensen worden op klaarlichte dag op straat overhoop geschoten en de onderwereld blijft zwijgen.

Sinds een paar dagen heb ik een liedje in mijn hoofd. Ik kende de melodie, maar de tekst ontging me totaal.

Nu niet meer, gegarandeerd!

On bended knee is no way to be free
Lifting up an empty cup I ask silently
That all my destinations will accept the one that’s me
So I can breathe

Circles they grow and they swallow people whole
Half their lives they say goodnight to wives they’ll never know
Got a mind full of questions and a teacher in my soul
And so it goes

Don’t come closer or I’ll have to go
Owning me like gravity are places that pull
If ever there was someone to keep me at home
It would be you

Everyone I come across in cages they bought
They think of me and my wandering but I’m never what they thought
Got my indignation but I’m pure in all my thoughts
I’m alive

Wind in my hair I feel part of everywhere
Underneath my being is a road that disappeared
Late at night I hear the trees they’re singing with the dead
Overhead

Leave it to me as I find a way to be
Consider me a satellite forever orbiting
I knew all the rules but the rules did not know me
Guaranteed

Goedkoop

Posted on juli 22, 2021 by Marloes

Wij kopen zelden iets online. Het was dus erg vreemd dat een paar weken geleden steeds vaker de pakket bezorgers voor onze deur stopten om het een of ander af te geven. Soms kleine dingen maar ook enorme pakketten met voor mij onbekende inhoud. “Neem maar mee terug” werd een standaard zin op het moment dat er weer een bezorger voor de deur stond.
Maar het staat op uw adres” zei de bezorger die net drie enorme dozen bij mijn voordeur had neergezet. “Dat kan wel zijn” was mijn antwoord, maar wij hebben niets besteld en de naam op die pakketten is niet die van ons. De man leek mij niet te geloven en ik was bijna geneigd om mijn pas te laten zien om het te bewijzen maar ik kwam op tijd tot bezinning.

Mevrouw de Veen, Karin de Veen op precies te zijn, was de naam die het meeste gebruikt werk om bestellingen te plaatsen op ons adres. Nu begrijp ik best dat ook die naam gefingeerd kan zijn, dus wie echt achter die bestellingen heeft gezeten zal ik wel nooit te weten komen.

Een poosje later werden er folders bezorgd van bedrijven waar mevrouw blijkbaar klant geworden was. Retour afzender, maar toen had ik buiten de waard gerekend. Tante post verstopt blijkbaar vreemde codes op haast onzichtbare plekken die deze folders voor eens en voor altijd aan ons adres lijken te linken. Ze kwamen dan ook steevast weer terug. Klantenservice bellen, het hele verhaal uit de doeken doen en hopen dat het dan stopt.
De folders wel, maar toen kwamen de brieven met aanmaningen.

Mevrouw de Veen houdt me aardig bezig. Telefoonnummers van een klantenservice opzoeken, diverse keren het hele verhaal uit de doeken doen en maar hopen dat er niet eerdaags een deurwaarder voor je deur staat.

Gisteren ontvingen wij op naam van mevrouw de Veen een brief van Afterpay. Een herhaling van zetten volgde. Klantenservice bellen, riedeltje afsteken en verwezen worden naar de afdeling fraude. Doorverbinden was geen optie. Ander nummer, zelfde verhaal.
Mevrouw Karin de Veen staat nu op de fraudelijst en wij kunnen vanaf gisteren niets meer bestellen bij bedrijven die met Afterpay werken, want ons adres is nu ook geblokkeerd.

Dank u wel mevrouw de Veen

PS de brief van Afterpay ging over nog niet betaald hebben van spullen die ze online bij Zeeman had gekocht. Heb ik dus ook nog een oplichtster met een verdomd goedkope smaak.

Opgesloten

Posted on maart 25, 2021 by Marloes

Een witte ruimte met in het midden een grote machine. Geluiden die ik niet herken. Instructies opvolgend, tot ik in de juiste positie lig. Mijn arm wordt in een soort spalk vastgezet, hand in een bakje dat op schuimplastic lijkt. Ik krijg een deken over mijn benen, oorbeschermers op mijn hoofd en met mijn rechterarm over mijn borst gevouwen, krijg ik een bel in mijn hand. Voor als het niet meer gaat.

Vooral stil blijven liggen.

Met kleine schokjes schuif ik de tunnel in. Ogen gesloten tegen het felle licht. Vreemde geluiden, bonkend dan weer monotoon. Steeds weer opnieuw. In mijn krampachtige poging om niet te bewegen, houd ik bijna onwillekeurig mijn adem in. Doorademen! Ik spreek mezelf streng toe. Het lijkt het alsof mijn duim een eigen leven wil gaan leiden. Niet denken, vooral niet aan denken. Concentreer je op je adem.
Ontspannen is niet mogelijk, ontsnappen ook niet meer. Tijd staat stil. Hoe lang gaat dit nog duren?

Wat begon als een onschuldige verdikking aan de zijkant van mijn elleboog wordt nu een zaak van intern onderzoek.

Poëzieweek

Posted on januari 28, 2021 by Marloes

’s Ochtends, onderweg naar kantoor, luister ik in de auto het liefst naar NPO Radio 4, omdat klassieke muziek me heerlijk rustig maakt. Het bleek me te zijn ontgaan dat, gedurende de laatste week van januari, poëzie centraal staat in Nederland. Het thema van deze week (de 9^e alweer) is: Samen. In dat kader las Margreet Vroomans, presentatrice van het programma “De Ochtend van 4”, vanochtend het gedicht “Ritueel” van Jean Pierre Rawie voor en ik voelde de tranen over mijn wangen glijden.

Ritueel

Ik houd het kleine ritueel in ere,
opdat je elk moment terug kunt keren.

Iedere dag, wanneer het avond wordt,
maak ik de tafel klaar: een extra bord,

bestek, je eigen stoel, een kaars, een glas,
alsof je enkel opgehouden was.

Ik hoor (hoe kon ik denken dat hetgene
waardoor ik ben, voor altijd was verdwenen?),

ik hoor, alsof de woning nog bestond,
het grind, de klink, het aanslaan van de hond,

en je komt binnen op het ogenblik
dat ik de lamp ontsteek, de bloemen schik.

Ik hoop alleen dat ik dan rustig blijf
en haast niet opziend van mijn stil bedrijf

de woorden vind, als was het vanzelfsprekend:
Schuif aan; tast toe: er is op je gerekend.

2020

Posted on december 31, 2020 by Marloes

Valt er nog iets zinnigs over te zeggen? Een jaar dat vol optimisme begon en dat, naarmate het vorderde, alleen maar narigheid over ons uit bleef storten. Alsof de hemel alle mestoverschotten niet meer kwijt kon en dacht, wacht,… ik geef het gewoon terug.

De euforie van mijn laatste Moment 2019 maakte in februari al snel plaats voor iets waar ik in eerste instantie de ernst niet van inzag. Een moment van zicht en spraakverwarring bleek later die dag een mini TIA te zijn geweest en voor ik wist lag ik vast aan apparaten en werd ik om de paar uur gewekt om te zien of ik nog wel bij de tijd was. Het duurde 24 uur voor ik weer naar huis mocht. Een zak vol medicijnen rijker en de illusie, dat ik het eeuwige leven zou hebben, armer.

Tijdens carnaval leek alles weer ‘gewoon’ te zijn, iets minder uitbundig misschien maar ik deed nog mee. En toen, BAM….Covid19. Net nadat alle confetti weer uit het straatbeeld was verdwenen kreeg een onzichtbaar maar dodelijk virus ons in haar greep. Het verloop hoef ik jullie niet te vertellen. We leven nog dagelijks met de gevolgen en die zijn op alle vlakken voelbaar. Ontkenners tegenover de cijfers van zieken en doden die dagelijks door het RIVM bevestigd worden. Het duurt en het duurt…

Alles moest op de schop. De presentatie van mijn gedichten bundel, verjaardagen, geplande uitjes, repetities van het koor, vakanties. Een land in semi lockdown en de onzekerheid van voortbestaan voor ondernemers.
Het enige lichtpuntje was het moment dat we hoorden dat in 2021 ons eerste kleinkind geboren gaat worden. De gebeurtenissen die hier op volgden lieten die vreugde helaas verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Een paar weken geleden maakte ik een smak die zijn weerga niet kende. Paniek maakte zich ook op dat moment meester, wat als ik iets gebroken had? Hoe moest het hier thuis dan verder? Het bleek gelukkig niet zo, maar het maakte de schrik niet minder.
Mijn lijf laat duidelijk horen dat de jaren van jeugdige overmoed ver achter mij liggen.
Maar het moment dat 2020 voor altijd het zwartste en zwaarste jaar ooit zal maken is de plotselinge dood van Twan. Het liet onze grondvesten wankelen en de gevolgen zijn tot op de dag van vandaag nog voelbaar. Het gemis is enorm, het verdriet intens. Rauwe pijn laat kleuren vervagen en geeft feestdagen een grauwe laag.

Vanavond nemen we afscheid van 2020. Oudejaarsavond. Er valt niets te vieren. We nemen een deel van 2020 mee en ook al zetten we de schouders eronder, de gevolgen blijven er als een zware last omheen hangen.

Ik wens jullie een luchtiger 2021. Een jaar waarin vreugde weer de boventoon zal mogen voeren en waarin we, dat waar we van houden, weer uitgebreid mogen vasthouden.

Krismes

Posted on december 26, 2020 by Marloes

I jedanke zien iech d´r boom nog sjtoa
mit richtieje keëtse en böl zoeë jans aod,
zien ós in d’r duuster noa de naatsmès joa
e hats vol wermde evvel de knöak ram kaod

Iech zien de jesjenker, de keëtsjer mit name
preuf ’t ése durch de mam jemaad,
zien ós zitse mit famillieë tsezame
en sjnuutse va printe en lekkere sjokkelaad.

Sjtroalende jezichter, trómpetjesjal
d’r pap deë wórp nog jet hoots óp ’t vuur,
de krismesfiejoere in d’r auwe sjtal
en went me jeluk hauw, mit sjnei an duur

Die daag zunt verjange, verändert de welt,
de erinneroenge zunt jood weëd en dat is wat tselt

Marloes 20.12.2020

Twan

Posted on oktober 10, 2020 by Marloes

Geweldige man en vader, goede vriend, charisma, levensgenieter, lange wandelingen over historische paden en door het heuvelland, klassieke muziek, reizen, ademinnetjes in de auto, een klontje suiker in de thee, twee in de koffie, gebak op zondag, schuddebuiken van het lachen, kleine sigaartjes na het eten,….

Twan in een paar woorden omschrijven is onbegonnen werk. Twan was een veelzijdige man en een markante verschijning. Bourgondiër in hart en nieren. Familie was alles en hij was dan ook het meeste in zijn element als hij je thuis kon ontvangen met een drankje om je vervolgens een culinaire maaltijd voor te zetten waar menig chef jaloers op zijn. Urenlang tafelen was geen uitzondering, eerder de regel.
Twan gaf al zijn gasten het gevoel echt welkom te zijn.

Hij liet iedereen in zijn waarde en stond, daar waar mogelijk, ook altijd voor je klaar. Hij dwong respect af door zijn kennis en de manier waarop hij zijn bedrijf had opgebouwd maar ook door de onverstoorbare rust die hij uitstraalde. Ik had het geluk dat ik 8 jaar nauw met hem samen mocht werken.
Twan was niet zomaar een baas, Twan was een opperbaas.

Hij was kapitein en stuurman tegelijk. Of dat nu op de zaak was of tijdens de zeilvakanties die hij samen met Adele en de kinderen maakte. In het begin op het IJsselmeer en later in Griekenland met een catamara, zeilend van eiland naar eiland. Hij genoot en had ook altijd al de volgende tocht geboekt nog voor ze op de terugweg waren. Dit jaar echter besloot hij dat het genoeg geweest was. Het werd veel te druk rond de eilanden en er zou vast wel weer iets anders voor in de plaats komen. Het mocht niet zo zijn.

Net nu hij besloten had om het rustiger aan te gaan doen werd hij wreed uit ons midden weggerukt.

Troeës

Wie vöal wöad kan me nog zage
wen d’r zin d’rneëver jeet,
wen me sjtoksjtief, wie jesjlage
wie an eëd jeneëld sjteet.

Wie kan me nog wermde bringe
wen ’t hats wie ies zoeë kaod,
woa kan me nog troeës da vinge
weë wees hei da noen nog road?

Oane leed jieët ’t jee leëve
oane troane jinne laach,
döks zouw me alles wille jeëve
um tse endere deë inne daag,

Adieë Twan, oane ’t tse wisse hast doe dieng letste rees jemaat

St Ursula

Posted on augustus 4, 2020 by Marloes

Beantwoorden

Tijdens het leeghalen van ons ouderlijk huis kwamen ze boven water. Een paar handwerkjes, waaronder een gebreid onooglijk lapje waarmee blijkbaar het toepassen van verschillende technieken werd geoefend. Een briefje met mijn naam en verder de vermelding dat de lengte goed was, zat aan de bovenkant vastgenaaid. De rest verwaarloosbaar. Een geborduurd stukje stof, zo’n zelfde briefje met mijn naam maar verder niets, commentaar blijkbaar overbodig. Duidelijk iets van mijn hand. Een schriftje met tekeningen, 6+ het hoogst haalbare.

Wat ik voor een leerling was, daar is verder niets meer over terug te vinden. Geen rapportjes, geen toetsresultaten. Als ze al bewaard werden. Misschien haalden ze het einde van de zomer niet eens. Opgeruimd aan het begin van het nieuwe schooljaar. Schone lei.
In mijn herinnering zijn nog flarden uit mijn schooltijd terug te vinden. Het schoolplein met de enorme kastanjeboom. Het gebouwtje waar de toiletten te vinden waren. Onaangename geur en ijskoud in de winter. De grote hoge klassen met de oude houten lessenaartjes die voorzien waren van een inktpot en een ruimte waarin je schriftjes, de kroontjespen en je leesboekjes lagen, opgeborgen achter een klep. De stilte.

Haalde ik goede cijfers? Ik weet het niet meer. Zat ik aan het raam, de buitenwereld aantrekkelijk dichtbij? Was ik leergierig of wist ik toen al dat er meer te leren viel buiten de 4 muren van de strenge katholieke school, waar onderscheid gemaakt werd tussen de dochters van de notabelen en de rest. Een paar foto’s uit die tijd, lachebek maar soms een wat bedachtzame blik. Dromer,verslinder van boeken en mezelf daar dan in verliezend.

Op weg naar volwassenheid liet ik St. Ursula en de nonnen ver achter mij. Het heeft blijkbaar weinig indruk gemaakt.