Valt er nog iets zinnigs over te zeggen? Een jaar dat vol optimisme begon en dat, naarmate het vorderde, alleen maar narigheid over ons uit bleef storten. Alsof de hemel alle mestoverschotten niet meer kwijt kon en dacht, wacht,… ik geef het gewoon terug.

De euforie van mijn laatste Moment 2019 maakte in februari al snel plaats voor iets waar ik in eerste instantie de ernst niet van inzag. Een moment van zicht en spraakverwarring bleek later die dag een mini TIA te zijn geweest en voor ik wist lag ik vast aan apparaten en werd ik om de paar uur gewekt om te zien of ik nog wel bij de tijd was. Het duurde 24 uur voor ik weer naar huis mocht. Een zak vol medicijnen rijker en de illusie, dat ik het eeuwige leven zou hebben, armer.

Tijdens carnaval leek alles weer ‘gewoon’ te zijn, iets minder uitbundig misschien maar ik deed nog mee. En toen, BAM….Covid19. Net nadat alle confetti weer uit het straatbeeld was verdwenen kreeg een onzichtbaar maar dodelijk virus ons in haar greep. Het verloop hoef ik jullie niet te vertellen. We leven nog dagelijks met de gevolgen en die zijn op alle vlakken voelbaar. Ontkenners tegenover de cijfers van zieken en doden die dagelijks door het RIVM bevestigd worden. Het duurt en het duurt…

Alles moest op de schop. De presentatie van mijn gedichten bundel, verjaardagen, geplande uitjes, repetities van het koor, vakanties. Een land in semi lockdown en de onzekerheid van voortbestaan voor ondernemers.
Het enige lichtpuntje was het moment dat we hoorden dat  in 2021 ons eerste kleinkind geboren gaat worden. De gebeurtenissen die hier op volgden lieten die vreugde helaas verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Een paar weken geleden maakte ik een smak die zijn weerga niet kende. Paniek maakte zich ook op dat moment meester, wat als ik iets gebroken had? Hoe moest het hier thuis dan verder? Het bleek gelukkig niet zo, maar het maakte de schrik niet minder.
Mijn lijf laat duidelijk horen dat de jaren van jeugdige overmoed ver achter mij liggen.
Maar het moment dat 2020 voor altijd  het zwartste en zwaarste jaar ooit zal maken is de plotselinge dood van Twan. Het liet onze grondvesten wankelen en de gevolgen zijn tot op de dag van vandaag nog voelbaar. Het gemis is enorm, het verdriet intens. Rauwe pijn laat kleuren vervagen en geeft feestdagen een grauwe laag.

Vanavond nemen we afscheid van 2020. Oudejaarsavond. Er valt niets te vieren. We nemen een deel van 2020 mee en ook al zetten we de schouders eronder, de gevolgen blijven er als een zware last omheen hangen.

Ik wens jullie een luchtiger 2021. Een jaar waarin vreugde weer de boventoon zal mogen voeren en waarin we, dat waar we van houden, weer uitgebreid mogen vasthouden.