Tijdens het leeghalen van ons ouderlijk huis kwamen ze boven water. Een paar handwerkjes, waaronder een gebreid onooglijk lapje waarmee blijkbaar het toepassen van verschillende technieken werd geoefend. Een briefje met mijn naam en verder de vermelding dat de lengte goed was, zat aan de bovenkant vastgenaaid. De rest verwaarloosbaar. Een geborduurd stukje stof, zo’n zelfde briefje met mijn naam maar verder niets, commentaar blijkbaar overbodig. Duidelijk iets van mijn hand. Een schriftje met tekeningen, 6+ het hoogst haalbare.

Wat ik voor een leerling was, daar is verder niets meer over terug te vinden. Geen rapportjes, geen toetsresultaten. Als ze al bewaard werden. Misschien haalden ze het einde van de zomer niet eens. Opgeruimd aan het begin van het nieuwe schooljaar. Schone lei.
In mijn herinnering zijn nog flarden uit mijn schooltijd terug te vinden. Het schoolplein met de enorme kastanjeboom. Het gebouwtje waar de toiletten te vinden waren. Onaangename geur en ijskoud in de winter. De grote hoge klassen met de oude houten lessenaartjes die voorzien waren van een inktpot en een ruimte waarin je schriftjes, de kroontjespen en je leesboekjes lagen, opgeborgen achter een klep. De stilte.

Haalde ik goede cijfers? Ik weet het niet meer. Zat ik aan het raam, de buitenwereld aantrekkelijk dichtbij? Was ik leergierig of wist ik toen al dat er meer te leren viel buiten de 4 muren van de strenge katholieke school, waar onderscheid gemaakt werd tussen de dochters van de notabelen en de rest. Een paar foto’s uit die tijd,  lachebek maar soms een wat bedachtzame blik. Dromer,verslinder van boeken en mezelf daar dan in verliezend.

Op weg naar volwassenheid liet ik St. Ursula en de nonnen ver achter mij. Het heeft blijkbaar weinig indruk gemaakt.