Een witte ruimte met in het midden een grote machine. Geluiden die ik niet herken. Instructies opvolgend, tot ik in de juiste positie lig. Mijn arm wordt in een soort spalk vastgezet, hand in een bakje dat op schuimplastic lijkt. Ik krijg een deken over mijn benen, oorbeschermers op mijn hoofd en met mijn rechterarm over mijn borst gevouwen, krijg ik een bel in mijn hand. Voor als het niet meer gaat.

Vooral stil blijven liggen.

Met kleine schokjes schuif ik de tunnel in. Ogen gesloten tegen het felle licht. Vreemde geluiden, bonkend dan weer monotoon. Steeds weer opnieuw. In mijn krampachtige poging om niet te bewegen, houd ik bijna onwillekeurig mijn adem in. Doorademen! Ik spreek mezelf streng toe. Het lijkt het alsof mijn duim een eigen leven wil gaan leiden. Niet denken, vooral niet aan denken. Concentreer je op je adem.
Ontspannen is niet mogelijk, ontsnappen ook niet meer. Tijd staat stil. Hoe lang gaat dit nog duren?

Wat begon als een onschuldige verdikking aan de zijkant van mijn elleboog wordt nu een zaak van intern onderzoek.