Vandaag was gedichtendag dus heb ik een van de weinige gedichten die ik lang geleden geschreven heb uit het archief gevist. De dag is bijna voorbij dus plaats ik het onderdaan. Als afsluiting van alweer een dag vol ontroerende, saaie, kleurrijke en prachtige beelden.
Ze vlogen me aan, de Afghaanse kinderen in Pakistan. Vluchtelingen die leven in bittere armoede. Kinderen van de rekening, Een wrang begin van de dag.
en dan in diezelfde krant, bemiddeling voor mensen die last hebben van de mauwende kat van de buren. Wij zijn een verwend klotevolk geworden met als middelpunt ons eigenbelang.
Elke ochtend dezelfde kliekjes. Een van hen constant bellen blazend met de brok kauwgum in haar mond. Plop! Dag in…dag uit…
Tergend langzaam baant het gouden licht zich een weg over groene heuvels. Dorpjes kleuren in het tempo van de zon.
Drukte heeft de dag gestolen, ondergaande zon maakt het gemis meer dan goed.
wie mist de zwarte kat?
De bioscoop heeft elke dag een andere kleur. De dag weerspiegelt in de glazen wand.
Statige panden aan lange lanen. Verkeer een doorn in mijn oog.
De versiering hangt op Maastricht centraal. Carnaval is een feit..Alaaf!
De ondergaande zon zet heuvels in vuur en vlam. Ik sla de kleuren op in mijn hoofd en maak foto’s tot het licht verdwijnt.
Herfst
In cadans met mijn trappende voeten
zoek ik een ritme
voor de warrelende woorden in mijn hoofd
De ochtendnevel verbergt de grond
een fazant duikt op
uit het niets
Voorzichtig baant de zon zich een weg
door dikke wolken
grijze lucht
Pittige kou kleurt mijn wangen
net als het gevallen blad
Rood
De zomer ligt achter mij
zwoegend fiets ik
de herfst in
@Loesje
Marloes 