Zelfs met het supplement dat ik dagelijks door mijn strot moet duwen blijven mijn hormonen een eigen leven leiden, krijg ik mijn emoties vaak niet onder bedwang. Periodes van intense zwaarmoedigheid blijven met grote regelmaat terugkomen, nemen de regie over en verpakken zelfs de mooiste dag in wazig grijs. Momenten van optimisme en geluk, van door de bomen het bos weer zien of zelfs een heel klein stukje blauw, zijn zeldzaam.

Alleen op speciale bijeenkomsten lijkt ballast als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Het koude natte zand en de zilte lucht van de zee verscherpen mijn zintuigen, samenzijn met dierbaren verhoogt het bevrijde gevoel. Los van alles zweef ik tussen de meeuwen en krijgt het steeds terugkerende geluid van de branding vat op gedreun in mijn hoofd. Stilte neemt over, stilte en het gevoel weer volop te kunnen ademhalen. De krampachtige verstikking stroomt weg uit elke porie en geeft ruimte aan het kloppende hart dat uit mijn borstkas lijkt te willen springen van geluk.

Heel even neemt de zee me mee naar mijn jeugd, mag ik weer kind zijn op het strand en maken mijn blote op de verweerde houten vloer weer contact met het meisje dat niet meer is. Ongecompliceerd geluk, zonder bijbedoelingen, zonder verborgen agenda’s. Alleen met de elementen en mijzelf.

Vliegend van hot naar her ontdek ik weer nieuwe gezichten, muziek maar ook teksten die me even laten stilstaan voor de volgende link mijn aandacht trekt. Wie is waar, wie zoekt wat en waarom zijn cijfers zo belangrijk? Events waarvan je het bestaan niet eens wist zorgen voor vreemde berichten en nog vreemdere hashtags die klaarblijkelijk heel belangrijk zijn om aandacht te vestigen en te krijgen. Een mengeling van Nederlands en Engels, je moet toch wat om op te vallen nietwaar?

Van Facebook naar twitter en terug. Waar de een begint houdt het ander op en omgekeerd. In vliegende vaart verschijnen berichten om net zo snel weer uit het zicht te verdwijnen. Achter de horizon van zwarte letters schijnt de zon krijgt de wind geen vat op ideeën die rondtuimelen in een poging tot landen.

Voor het eerst in maanden kriebelt het weer, dwarrelen woorden als hagelslag door mijn hoofd, krijgen zinnen geen tijd om afgemaakt te worden..

Het witte vlak is geduldig

Zoeken naar de juiste woorden zorgt voor interne tweestrijd. Waar ligt de grens, waar ligt mijn grens?  Is onvoorwaardelijk vasthouden aan oude gewoontes de basis of is het niet kunnen loslaten alleen maar een hindernis die je steeds weer tegenhoudt om verder te gaan?

Opgroeien met waarden en normen die hoorden bij de tijd waarin we leefden, een tijd die grotendeels werd geregeerd door een geloof dat alles en iedereen in zijn ban hield, vrijheid van denken en handelen beknotte en vooral geen tegengeluid duldde. Naarmate het juk van de kerk werd afgegooid bleken ook ineens de oude vertrouwde waarden niet meer te gelden. Het recht van de sterkste, de grootste mond, de scherpste ellebogen maakten langzaam maar zeker de dienst uit.

Goed fatsoen zou geen onderdeel van geloof moeten zijn, maar een leefwijze die door iedereen omarmd zou moeten worden. De woorden “alsjeblieft” en “dank je”geen automatisme maar uitgesproken met overtuiging en respect voor de ander.

Misschien moet ik  op zoek naar dat onbewoonde eiland…..

Zondagochtend, de rust die hier al zo lang heerste is teruggekeerd. Een stralende dag maar schijn bedriegt, pittige kou ligt achter hemelsblauw verborgen. Bij de meerkoeten begint het gevecht om de vrouwtjes. Luid krakelen maar vooral diep voorovergebogen met hoge snelheid door het water snijden, indringers uit hun territorium verjagen, geen uitzonderingen makend voor een ander ras. Het recht van de sterkste geldt.

De prachtige ekster rukt venijnig aan kleine takjes in de berk, zonlicht weerkaats op zijn paarszwarte veren terwijl de kleurige vlaamse gaai van een afstand toekijkt. Merels hebben het hoogste woord en mussen zijn op zoek nestvoering.

Tergend langzaam verandert het jaargetijde, alleen de opmerkende toeschouwer ziet het verschil.

De reader bleef steken bij meer dan 1000 nieuwe stukjes, dan telt ie niet meer schijnbaar. Alsof hij weet dat inhalen onbegonnen werk is. Tijd voor harde actie. Het grootste gedeelte bleek bij de LinkedIn updates vandaan te komen. Waarom ik die ooit aan mijn reader heb toegevoegd? geen idee. Het kon dus deed ik het. Afscheid nemen doet dan ook geen pijn.

Het aantal blogs met 0 nieuwe toevoegingen wordt steeds groter. Een enkeling heeft de zaak zelfs opgedoekt, weg, verdwenen in het grote zwarte cybergat. Wat overblijft zijn de vrienden van weleer en de enkeling die zo tovert met woorden dat afscheid nemen niet eens een optie is. Ook al worden mijn bezoekjes schaarser,het gevoel dat ze onder handbereik blijven is voldoende om mijn geweten te sussen.

Ik duik onder in de achterstand van ongelezen parels en laat mij meesleuren naar momenten die de mijne niet zijn, maar die iets moois aan mijn wereld toevoegen. Het is zoxe2x80x99n dag dat woorden als een trage lavastroom boven komen borrelen en dan vervolgens niet meer te stoppen zijn. Reageren zonder na te hoeven denken, op gevoel. Zoxe2x80x99n dag dat je pagina na pagina zou kunnen vullen met teksten die laten zien waar je mee bezig bent, wat je bezielt.

Ik houd het maar bij dit stukje.

Steeds vaker kom ik ze tegen, stukjes die beschrijven wat ik voel, een deel van mijn beleving vastleggen en mij raken in het diepst van mijn ziel. Zo kunnen schrijven is een gave die ik niet bezit, ik ken mijn beperkingen. Met enkele zinnen je lezers betoveren of hun hart in vervoering brengen is echt alleen aan de echte schrijver toegekend.

Een enkele keer slaat mijn fantasie op hol maar houden mijn vingers de snelheid niet bij, zijn zinnen vervlogen voor ik ze heb kunnen vastleggen. Soms worden prachtige zinnen onoverkoombare barrixc3xa8res, is het vervolg ongrijpbaar. Willen maar niet kunnen, frustratie laat ambitie langzaam sterven.

Ik buig mijn hoofd in nederigheid

Een ontdekkingreis waar maar geen einde aan lijkt te komen. Elke dag is opnieuw opwindend,vol kleine leermomenten die soms leuk en af en toe minder zijn. Alsof je weer terug bent bij af. Een enkele keer slaat de paniek in volle vaart toe. Het zit nu eenmaal in mijn aard, eeuwig twijfelen aan mijn eigen capaciteiten. Zenuwachtig worden als de dingen niet zo lopen als ze zouden moeten, waardoor je alleen nog maar meer fouten maakt. Meer verantwoordelijkheidsgevoel dan verstand. Altijd de versnelling terwijl pas op de plaats eigenlijk de betere optie zou zijn. Inzicht in eigen kunnen lijkt te bestaan bij de gratie van de waardering die je krijgt.

Ooit ben ik de zoektocht naar mezelf begonnen, het einde is nog lang niet in zicht.