Zoeken naar de juiste woorden zorgt voor interne tweestrijd. Waar ligt de grens, waar ligt mijn grens? Is onvoorwaardelijk vasthouden aan oude gewoontes de basis of is het niet kunnen loslaten alleen maar een hindernis die je steeds weer tegenhoudt om verder te gaan?
Opgroeien met waarden en normen die hoorden bij de tijd waarin we leefden, een tijd die grotendeels werd geregeerd door een geloof dat alles en iedereen in zijn ban hield, vrijheid van denken en handelen beknotte en vooral geen tegengeluid duldde. Naarmate het juk van de kerk werd afgegooid bleken ook ineens de oude vertrouwde waarden niet meer te gelden. Het recht van de sterkste, de grootste mond, de scherpste ellebogen maakten langzaam maar zeker de dienst uit.
Goed fatsoen zou geen onderdeel van geloof moeten zijn, maar een leefwijze die door iedereen omarmd zou moeten worden. De woorden “alsjeblieft” en “dank je”geen automatisme maar uitgesproken met overtuiging en respect voor de ander.
Misschien moet ik op zoek naar dat onbewoonde eiland…..
Marloes 
Mijn moeder noch ik hebben iets met de kerk/het geloof van doen maar wij zijn wel met fatsoen grootgebracht. De kerk, noch iets of iemand anders kan je trouwens echt dwingen tot fatsoen. Fatsoen zit volgens mij al (in aanleg) in je, of niet…
Enne, ik hou van stilte maar op een onbewoond eiland zou ik echt niet kunnen aarden. 😉
@Truus, in mijn jeugd waren die zaken onlosmakelijk met elkaar verbonden. De kerk schreef voor en wee je gelovige ziel als je je daar niet aan hield…hel en verdoemenis!
ik zie niet goed in waarom je die twee niet kunt loskoppelen.
goed fatsoen hoort er gewoon bij, gelovig of niet.
en misschien heeft de kerk hierin wel een voortrekkersrol (gehad)in ik zeg maar zo:
Goed fatsoen: Doen!
(hmmmm mooie verkiezingsslogan. Wie wil m hebben?)