Zelfs met het supplement dat ik dagelijks door mijn strot moet duwen blijven mijn hormonen een eigen leven leiden, krijg ik mijn emoties vaak niet onder bedwang. Periodes van intense zwaarmoedigheid blijven met grote regelmaat terugkomen, nemen de regie over en verpakken zelfs de mooiste dag in wazig grijs. Momenten van optimisme en geluk, van door de bomen het bos weer zien of zelfs een heel klein stukje blauw, zijn zeldzaam.

Alleen op speciale bijeenkomsten lijkt ballast als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Het koude natte zand en de zilte lucht van de zee verscherpen mijn zintuigen, samenzijn met dierbaren verhoogt het bevrijde gevoel. Los van alles zweef ik tussen de meeuwen en krijgt het steeds terugkerende geluid van de branding vat op gedreun in mijn hoofd. Stilte neemt over, stilte en het gevoel weer volop te kunnen ademhalen. De krampachtige verstikking stroomt weg uit elke porie en geeft ruimte aan het kloppende hart dat uit mijn borstkas lijkt te willen springen van geluk.

Heel even neemt de zee me mee naar mijn jeugd, mag ik weer kind zijn op het strand en maken mijn blote op de verweerde houten vloer weer contact met het meisje dat niet meer is. Ongecompliceerd geluk, zonder bijbedoelingen, zonder verborgen agenda’s. Alleen met de elementen en mijzelf.