Waar het vandaan komt? Het zou  kunnen zijn dat ik in een vorig leven op een gewelddadige manier aan mijn einde gekomen ben, misschien was ik zelf een beruchte seriemoordenaar. Hoe dan ook, ik heb een ongelooflijke afkeer van geweld. Misselijk word ik er van. Tijdens het journaal zit ik steevast met mijn handen voor mijn ogen als er items komen over groepen jongeren die iemand voor de leuk in elkaar staan te trappen. Ik klik niet op websites die vol staan met beelden van gewelddadige conflicten of bloedige oorlogen. In mijn kleine wereld ban ik alles wat ook maar enigszins gewelddadig lijkt te zijn of te worden gewoon uit.

En dan…een  gewone vrijdag in een multicultibuurt. Nietsvermoedend sta je wat spullen uit te laden en ziet 4 mannen de straat oversteken. Je draait je om en op dat moment zie een van de twee mannen uithalen en de jongen naast hem met een vuist vol in zijn gezicht beuken. Hij blijft slaan terwijl zijn kompanen op afstand toekijken. Zenderstoring…zonder ook maar een seconde na te denken, met de in karton verpakte glasplaat in beide handen ren je op de mannen af en schreeuwt naar de agressieveling dat hij moet stoppen. Meer mensen blijven staan kijken, een enkeling loopt achter me aan en van meerdere kanten klinkt nu de roep dat de knaap moet ophouden.

`Hij heeft mij berooft` roept de man die zeker twee koppen groter is dan de jongen die op de grond tegen de muur ligt en geen kant op kan. `Wegwezen` roept iemand met het postuur van een kleine kleerkast. Steeds meer mensen roepen dat hij kappen moet. De dader lijkt eieren voor zijn geld te kiezen en loopt de andere kant op. Al die tijd heeft een van de mannen, capuchon op zijn hoofd, met zijn rug naar ons toegestaan, alsof hij niet gezien worden wil, terwijl de ander zijn vriend mee trekken wil naar de andere kant van de steeg.

Het heeft misschien maar enkele minuten geduurd, voor mijn gevoel was het zelfs in een flits voorbij. Het slachtoffer staat ineens achter me terwijl het bloed uit zijn neus stroomt. Er wordt over en weer nog iets geschreeuwd en dan is het stil. De bloedende knul is verdwenen net als de dader en ik merk dat mijn knieën knikken terwijl een gevoel van misselijkheid zich van mij meester maakt.

Agressie op straat, op klaarlichte dag en ik vraag me nog steeds af wat er nou precies gebeurde,