Praatjes vullen geen gaatjes

Vorig jaar februari, nadat mijn man was opgenomen met een longontsteking, werd duidelijk dat er meer aanpassingen in huis nodig waren om het voor hem thuis nog veiliger te maken. Een traplift kon worden aangevraagd via de WMO, maar tot die er was moest hij in een ziekenhuisbed in de woonkamer slapen. We besloten de traplift zelf aan te schaffen, want a) dat ging sneller en b) bepaalden we zelf aan welke kant van de trap deze lift geplaatst zou worden. Het koste ons wel een rib uit ons lijf, maar gemak dient nu eenmaal de mens en een bed in onze, toch niet echt ruim bemeten, huiskamer was ook niet alles. De traplift kwam, er werden gaten in de grindvloeren traptreden geboord en in het laminaat op de overloop, de rails werden geplaatst aan de smalle kant zodat ik ook nog veilig aan de brede kant naar boven kon  en mijn man kon eindelijk weer naar boven in ons eigen bed.

Inmiddels is de situatie weer verandert. Mijn man verblijft in een verzorgingshuis en dat zal hoogstwaarschijnlijk zo blijven. Ons huis werd te koop gezet want te groot en ook niet meer geschikt mocht mijn man toch nog ooit naar huis terug kunnen komen.

De traplift kon weer worden verwijderd. De telefonist van Otolift die mijn verzoek om verwijdering aannam, beloofde dat de gaten die zouden achterblijven zouden worden gedicht. “Wij laten het netjes achter mevrouw”

Een lang verhaal kort, de traplift is weg en de gaten blijven want volgens de telefoniste die ik vanochted aan de lijn had en aan wie ik om uitleg vroeg: “Gaten vullen doet Otolift  nooit bij particulieren”

Praatjes vullen hier dus ook geen gaatjes.

CAK

De hoeveelheid brieven en informatie die je krijgt op het moment dat je wederhelft opgenomen wordt is enorm. Voor een groot deel van die informatie moet je inloggen met DigID, zijn DigID wel te verstaan. Dat houdt dan in dat ik zijn telefoon moet ophalen, thuis moet inloggen en dan snel snel wat dingen regelen. Mijn man raakt van slag als hij zijn telefoon te lang kwijt is.

We kregen voor het weekend bericht van het GAK over de te betalen eigen bijdrage. Deze bijdrage wordt berekend over het inkomen van 2023. Ik werkte nog bijna fulltime in die tijd dus nam ik contact op om te vragen of ik daar al bezwaar tegen kon aantekenen. De vriendelijke jongedame was uiterst behulpzaam . Aan het einde van het gesprek vroeg ze of ze de incasso van de WMO mochten overnemen om zo de maandelijkse bijdrage te kunnen afschrijven. Tuurlijk wel, ik kon nu toch ook al bezwaar maken.

Niet dus. Blijkbaar moet je eerst de beschikking binnen hebben voor je mag protesteren,

Een dezer dagen gaat er € 468,25 van onze rekening af. Mocht dat achteraf te veel blijken te zijn, krijg je het te veel betaalde terug, of het wordt verrekend.
KaChing

Opname

Nadat de kliniek waar mijn man verblijft besloten had dat revalidatie geen zin meer had, werd hij overgeplaatst naar de afdeling chronische zorg. Hij kon er voor kiezen om daar te blijven, of in te schrijven voor een plek in het naastgelegen verzorgingstehuis. Hij kreeg wel een eigen ruime kamer met zicht op de skyline van ons dorp, maar helaas geen eigen badkamer. Kamers met eigen badkamer zijn voor mensen die er voor kiezen permanent in deze kliniek te willen blijven.

Sinds vorig jaar weten we ook dat zijn geheugen hem in de steek begint te laten. Mild cognitive impairment noemden ze het. Ik merk dat omdat ik hem al meer als 45 jaar ken, maar nu weet ik ook niet altijd of alles wat hij over de afdeling verteld ook werkelijk klopt.
Hij vindt het er in ieder geval vreselijk. Er is (bijna) niemand op de afdeling waar hij nog een gesprek mee voeren kan, de broodmaaltijden worden met blote handen klaargemaakt en geserveerd en het is er niet schoon.

.”Beloof me dat je me hier weghaalt” hij blijft hem herhalen die zin.

Ergernis

Zojuist bedacht ik dat het misschien wel een goed idee zou zijn, als ik weer als vanouds zou gaan bloggen. Tot ik een reactie wilde achterlaten op een blog van Mack en me het inloggen haast onmogelijk werd gemaakt.

Geef mij nou eens een goede reden waarom er telkens nieuwe methodes om in te loggen worden verzonnen? Het maakt mij niet alleen knettergek, maar ik ben meteen weer van de blogzin genezen. Terwijl het eigenlijk zo leuk zou moeten zijn.

Hoe dan ook, misschien doe ik het wel en misschien ook niet.

Tijd zal het leren.

Gebed

Mijn blog leek niet meer te werken. Blijkbaar had ik een mail om mijn e-mail te verifiëren over het hoofd gezien. Heel even was daar een gevoel van paniek. Wat nu?… wat als alles ineens weg was? Dit stukje internet had ik al sinds 2013 en ook al deed ik er vrij weinig meer mee, veel van wat hier staat is mij dierbaar

Groot was de opluchting toen ik ineens weer toegang kreeg. Het gaf me ook even de tijd om op te ruimen. Er stonden nog drie concept artikelen ergens in de krochten van wordpress.
Waaronder deze foto. Geen idee waar ik hem genomen heb, maar blijkbaar vond ik de tekst mooi genoeg om te bewaren.
Schietgebedjes, ze lijken te werken als je ze nodig hebt.

020

Dag Hans

Hallo lieve Hans,

Gisteren begon de Evergreen top 1000 weer en je bent continue in mijn gedachte.

Hoe vergankelijk alles toch is.

Vanaf het moment dat wel elkaar jaren geleden (via schoolbank nota bene) terugvonden, hebben we menig gesprek gevoerd. Soms heftig, soms emotioneel, maar vooral gevuld met warmte en humor. Muziek en onze jeugd de rode draad. Je was mijn eerste kalverliefde en ook al waren die gevoelens niet wederzijds, genegenheid bleef hangen.

We keken uit naar onze eerste ontmoeting. Samen met Marieke kwam je naar Rolduc, de plek die zo veel betekende voor ons allebei. De tijd stond stil terwijl we de ene na de andere herinnering ophaalden. Zouden we snel nog eens doen. Tot die tijd bleef het bij een telefoontje af en toe en whatsapp, altijd whatsapp.

Ik volgde jullie zoektocht naar een gezamenlijk huis, de geboorte van kleinkinderen, en tussendoor altijd weer de muziek uit onze jeugd. We luistereden samen naar de Evergreen top 1000. Jij in jouw deel van het land, ik in het zuiden en bij sommige platen kwamen emoties omhoog die we eigenlijk alweer lang vergeten waren.

Een zware periode brak aan toen Marieke ziek werd. Jouw verdriet voelbaar in onze gesprekken maar ook je strubbelingen, vooral toen duidelijk werd dat Marieke niet meer beter zou worden. Ik kon je keuze destijds niet begrijpen ook al probeerde ik je op afstand te steunen. Zo veel verdriet, zo oneindig veel pijn en keuzes die misschien niet de juiste waren. Een enkel appje, het laatste met een uitnodiging voor een bijeenkomst op 7 maart van dit jaar. En toen werd het stil.


Op 21 mei plaatsten je kinderen het bericht van je overlijden op Facebook. Mijn hart brak opnieuw.

Dag lieve Hans. Deze week, de week van de Evergreen top 1000 ben je door middel van muziek, weer even heel dichtbij.

Gegarandeerd

Wie niets over de moord op Peter R. de Vries heeft gehoord, gezien of gelezen, heeft onder een steen geleefd. Kranten, journaals, talkshows.. overal kwamen de aanslag en zijn overlijden ter sprake. Nu hij is gecremeerd gaan we, zoals altijd na ingrijpende gebeurtenissen, weer snel over tot de orde van de dag.

Ik vraag me nog steeds af in wat voor een wereld we terecht gekomen zijn. Criminelen lijken, ook vanachter tralies, hier de dienst uit te maken. Mensen worden op klaarlichte dag op straat overhoop geschoten en de onderwereld blijft zwijgen.

Sinds een paar dagen heb ik een liedje in mijn hoofd. Ik kende de melodie, maar de tekst ontging me totaal.

Nu niet meer, gegarandeerd!

On bended knee is no way to be free
Lifting up an empty cup I ask silently
That all my destinations will accept the one that’s me
So I can breathe

Circles they grow and they swallow people whole
Half their lives they say goodnight to wives they’ll never know
Got a mind full of questions and a teacher in my soul
And so it goes

Don’t come closer or I’ll have to go
Owning me like gravity are places that pull
If ever there was someone to keep me at home
It would be you

Everyone I come across in cages they bought
They think of me and my wandering but I’m never what they thought
Got my indignation but I’m pure in all my thoughts
I’m alive

Wind in my hair I feel part of everywhere
Underneath my being is a road that disappeared
Late at night I hear the trees they’re singing with the dead
Overhead

Leave it to me as I find a way to be
Consider me a satellite forever orbiting
I knew all the rules but the rules did not know me
Guaranteed

Goedkoop

Wij kopen zelden iets online. Het was dus erg vreemd dat een paar weken geleden steeds vaker de pakket bezorgers voor onze deur stopten om het een of ander af te geven. Soms kleine dingen maar ook enorme pakketten met voor mij onbekende inhoud. “Neem maar mee terug” werd een standaard zin op het moment dat er weer een bezorger voor de deur stond.
Maar het staat op uw adres” zei de bezorger die net drie enorme dozen bij mijn voordeur had neergezet. “Dat kan wel zijn” was mijn antwoord, maar wij hebben niets besteld en de naam op die pakketten is niet die van ons. De man leek mij niet te geloven en ik was bijna geneigd om mijn pas te laten zien om het te bewijzen maar ik kwam op tijd tot bezinning.

Mevrouw de Veen, Karin de Veen op precies te zijn, was de naam die het meeste gebruikt werk om bestellingen te plaatsen op ons adres. Nu begrijp ik best dat ook die naam gefingeerd kan zijn, dus wie echt achter die bestellingen heeft gezeten zal ik wel nooit te weten komen.

Een poosje later werden er folders bezorgd van bedrijven waar mevrouw blijkbaar klant geworden was. Retour afzender, maar toen had ik buiten de waard gerekend. Tante post verstopt blijkbaar vreemde codes op haast onzichtbare plekken die deze folders voor eens en voor altijd aan ons adres lijken te linken. Ze kwamen dan ook steevast weer terug. Klantenservice bellen, het hele verhaal uit de doeken doen en hopen dat het dan stopt.
De folders wel, maar toen kwamen de brieven met aanmaningen.

Mevrouw de Veen houdt me aardig bezig. Telefoonnummers van een klantenservice opzoeken, diverse keren het hele verhaal uit de doeken doen en maar hopen dat er niet eerdaags een deurwaarder voor je deur staat.

Gisteren ontvingen wij op naam van mevrouw de Veen een brief van Afterpay. Een herhaling van zetten volgde. Klantenservice bellen, riedeltje afsteken en verwezen worden naar de afdeling fraude. Doorverbinden was geen optie. Ander nummer, zelfde verhaal.
Mevrouw Karin de Veen staat nu op de fraudelijst en wij kunnen vanaf gisteren niets meer bestellen bij bedrijven die met Afterpay werken, want ons adres is nu ook geblokkeerd.

Dank u wel mevrouw de Veen

PS de brief van Afterpay ging over nog niet betaald hebben van spullen die ze online bij Zeeman had gekocht. Heb ik dus ook nog een oplichtster met een verdomd goedkope smaak.

Opgesloten

Een witte ruimte met in het midden een grote machine. Geluiden die ik niet herken. Instructies opvolgend, tot ik in de juiste positie lig. Mijn arm wordt in een soort spalk vastgezet, hand in een bakje dat op schuimplastic lijkt. Ik krijg een deken over mijn benen, oorbeschermers op mijn hoofd en met mijn rechterarm over mijn borst gevouwen, krijg ik een bel in mijn hand. Voor als het niet meer gaat.

Vooral stil blijven liggen.

Met kleine schokjes schuif ik de tunnel in. Ogen gesloten tegen het felle licht. Vreemde geluiden, bonkend dan weer monotoon. Steeds weer opnieuw. In mijn krampachtige poging om niet te bewegen, houd ik bijna onwillekeurig mijn adem in. Doorademen! Ik spreek mezelf streng toe. Het lijkt het alsof mijn duim een eigen leven wil gaan leiden. Niet denken, vooral niet aan denken. Concentreer je op je adem.
Ontspannen is niet mogelijk, ontsnappen ook niet meer. Tijd staat stil. Hoe lang gaat dit nog duren?

Wat begon als een onschuldige verdikking aan de zijkant van mijn elleboog wordt nu een zaak van intern onderzoek.

Poëzieweek

’s Ochtends, onderweg naar kantoor, luister ik in de auto het liefst naar NPO Radio 4, omdat klassieke muziek me heerlijk rustig maakt. Het bleek me te zijn ontgaan dat, gedurende de laatste week van januari, poëzie centraal staat in Nederland. Het thema van deze week (de 9e alweer) is: Samen. In dat kader las Margreet Vroomans, presentatrice van het programma “De Ochtend van 4”, vanochtend het gedicht “Ritueel” van Jean Pierre Rawie voor en ik voelde de tranen over mijn wangen glijden.

Ritueel

Ik houd het kleine ritueel in ere,
opdat je elk moment terug kunt keren.

Iedere dag, wanneer het avond wordt,
maak ik de tafel klaar: een extra bord,

bestek, je eigen stoel, een kaars, een glas,
alsof je enkel opgehouden was.

Ik hoor (hoe kon ik denken dat hetgene
waardoor ik ben, voor altijd was verdwenen?),

ik hoor, alsof de woning nog bestond,
het grind, de klink, het aanslaan van de hond,

en je komt binnen op het ogenblik
dat ik de lamp ontsteek, de bloemen schik.

Ik hoop alleen dat ik dan rustig blijf
en haast niet opziend van mijn stil bedrijf

de woorden vind, als was het vanzelfsprekend:
Schuif aan; tast toe: er is op je gerekend.