Vandaag trekt het zuiden weer. Een klein groepje vrienden zocht en vond waardoor er vandaag een mini rexc3xbcnie plaats gaat vinden in mijn geboortedorp. Buiten dat ik nog steeds graag voet op vertrouwde bodem zet is het ook leuk om te zien hoe vrienden van weleer de tand des tijds hebben doorstaan.

iPod dopjes in de oren, Het Groeiboekje van Kees de Jong in mijn tas en mijn reis terug naar het verleden kan beginnen.

Waren het nou 4 of 5 jaar dat we elkaar voor het laatst hadden gezien? We kwamen er niet helemaal uit, maar het is ook niet echt belangrijk. Het belangrijkste is dat we elkaar weer gevonden hebben, dat het samenzijn als vanouds goed was, dat we de draad weer konden oppakken alsof de tussenliggende jaren niet hebben bestaan.

Het lijkt zelfs alsof we niet ouder geworden zijn, ware het niet dat de overgang een redelijke plek in ons gesprek innamxe2x80xa6

Voor we haar overlijden weer gaan herdenken, hebben we onze vriendschapsbanden weer aangetrokken..

Morgen maken we de lange rit naar Middelburg. Een reis waarvan ik nu al weet dat we er het liefste geen einde aan zouden willen laten komen. Daar wachten namelijk ontzettend verdrietige ouders die afscheid moeten nemen van hun enige zoon. Martin, volwassen man met een kwajongensachtige uitstraling en een gouden hart. Veel te jong en helemaal alleen gestorven. Alle goede raadgevingen in de wind slaand, want je leeft maar een keer,toch?  liet juist dat gouden hart hem ongelooflijk in de steek.

Ik kan me niet herinneren hem ooit lang boos te hebben gezien en de enkele keren dat ik me druk maakte om de dingen die hij deed liet hij me met een kwinkslag, een knipoog alweer snel vergeten waar ik me nog geen minuut gelden zo druk om had gemaakt. Zelfs nu, op zoxe2x80x99n moment als dit, moet ik glimlachen als ik aan hem denk. Zijn (zonnebank) bruine hoofd, altijd tot in de puntje verzorgd (het woord ijdeltuit had voor hem uitgevonden kunnen zijn) de manier waarop hij liep, het gemak waarmee je hem in de maling nemen kon. Charmeur, levensgenieter maar vooral ook zoekende naar iets wat hij nooit echt heeft kunnen vinden, vastigheid. Niet in zijn werk, niet in zijn relaties. En toch wist hij altijd overal een positieve draai aan te geven.

Aan mij om een stukje tekst te schrijven dat morgen zijn familie, maar vooral zijn ouders troosten moet. Een onbegonnen taak

Vandaag is pastel

zachte vioolmuziek
bestrijkt mijn ventrikels
in een perfecte akoestiek
die de hemel dichterbij haalt

de frisgroene geur
van vers geplukte bloemen
verspreidt de illusie
dat alles onverwelkbaar is

de bittere smaak van afscheid
wordt milder door de gedachten
aan de voorkeur die je had
altijd te zwaaien met een lach

deze dag draagt jouw kleur
als een zachte sluier over fel verdriet
violen sterven langzaam weg
wat rest is zuiver acapella

Nina Laverona, 16-05-2006

Vandaag 4 jaar geleden maar nog steeds alsof het gisteren was

Vertrouwd, op het moment dat ik haar zag was het of de tijd had stilgestaan. Niet meer die pubers van toen, maar toch. Niet eens zo heel lang op dezelfde school gezeten want al snel hadden onze wegen zich gesplitst. Zij vertrokken naar Amsterdam en ik de wijde wereld in. Na enkele jaren kwamen we elkaar in ons geboortedorp weer tegen, allebei moeder, allebei lichtelijk gekleurd door het leven maar nog steeds dezelfde warmte als we elkaar zo nu en dan zagen. Zij hertrouwde, verhuisde en weer waren we elkaar kwijt. Tot dat ene mailtje via Schoolbank.nl

Zaterdag hebben we elkaar weer ontmoet. Terwijl ik haar te voet haast alle hoeken van Arnhem heb laten zien bleven onze monden ook niet stilstaan (de eerlijkheid gebied om te zeggen dat ik haar waarschijnlijk suf gekletst heb) Herinneringen opfrissen,oude vrienden en familieleden naar voren halen maar af en toe ook het spoor bijster zijn. Beide duidelijk bezig geweest met de analyse van ons verleden.

Haar smsxe2x80x99je las ik pas de andere dag, maar ik kon het alleen maar bevestigen. Wies, het was echt een waardevolle ontmoeting, absoluut voor herhaling vatbaar, al doen mijn voeten en mijn kaak nog steeds een beetje zeer

Berusting, op het moment dat ik aan het bed stond voelde ik berusting maar ook boosheid. Alsof het zo moest zijn, ook al klopte er geen donder van. Met zijn 62 jaar zou hij hier niet zo moeten liggen. Samen met zijn vrouw, mijn vriendin, neem ik afscheid. Thuis, in een van de slaapkamers, gewoon op bed. Ze vertelt me het bizarre verhaal van de begrafenisondernemer die zijn lichaam naar boven had gebracht. Klagend en steunend omdat hij eigenlijk niet meer dan 25 kg mocht tillen. Achteraf vindt ze het ook heel raar. De hele manier waarop hij thuis met het lichaam van haar man was omgegaan, maar op dat moment had de shock van zijn plotselinge dood haar verstand nog verdoofd.

Ze houdt zich goed, heel af en toe verwringt haar gezicht, nog niet toe aan het xe2x80x98laten gaanxe2x80x99. We zitten samen aan de koffie, een zondagmorgen als alle anderen. Alleen zou ik hier normaal om deze tijd niet zitten en zou haar man niet boven opgebaard horen te zijn.

Terwijl de twee mannen buiten op straat het vuurwerk letterlijk en figuurlijk de mist in zagen gaan, zapte ik binnen op de bank langs Paul, Gordon, Joling en een of ander dance feest in Rotterdam. Nieuwe bagger, oude bagger en nog meer bagger. Heel even bleef ik hangen bij Jixc5x99xc3xad Kylixc3¡n op Nederland 2. Mijn smsxe2x80x99jes werden niet verstuurd, de telefoontjes van de twee uithuizige kinderen al afgehandeld. Mijn hoofd bonkte en mijn bed lonkte.

Vanochtend ziet de wereld er nog niet veel beter uit. Dichte mist hangt nog steeds laag tussen de huizen, het bonkende hoofd bonkt iets minder hard. Terwijl ik via de mail mijn afspraak voor morgen afzeg, realiseer ik me dat er heel veel virtuele vrienden het afgelopen de overstap naar mijn xe2x80x98echtexe2x80x99 leven gemaakt hebben. Via de telefoon of via feestjes, meet & greet of de Twitter Tea party. Iets om bij stil te staan. Een van mijn goed voornemens zal zijn dat ik deze ontwikkeling in dit jaar voort zal gaan zetten. Het heeft mijn leven namelijk echt heel veel rijker gemaakt.

Je intrigeert me. Al vanaf ons eerste contact voel ik de behoefte om je beter te willen leren kennen. Het beeld dat ik heb, komt niet overeen met het beeld dat je stuurde, je teksten wijken af van de norm. En tochxe2x80xa6Je intrigeert me. Spanning loopt op als je er niet bent, wachten op dat ene moment. De vreugde als je verschijnt. Een vreemd gevoel dat ik niet plaatsen kan maakt zich van mij meester. De behoefte mijn ziel en mijn zaligheid bij je neer te leggen is enorm.

Terughoudend mijn houding, bevrijding zit in het geschreven woord

NB Flarden tekst, al dan niet fantasie, zullen hier vanaf nu soms verschijnen. Wie weet, misschien zit er wel een toekomst in