Weer staan we op het randje van het oude jaar en voor het eerst ben ik er nog lang niet klaar voor. Ik blijf zoeken naar de juiste woorden. Net als vorig jaar kijk ik ook nu niet terug. Gedane zaken nemen geen keer. Vooruitkijken heeft ook weinig zin. Het leven heeft nu eenmaal de nare eigenschap om je op onverwachte momenten onderuit te halen.

Mijn grootste handicap dit jaar? Onvrede, rusteloosheid en de wil om de oorzaak op te sporen niet sterk genoeg. Daarvoor zou ik terug moeten keren naar de bron, dreggen in troebel water en verdronken kalveren op het droge moeten trekken. Bang om mijn eigen falen, mijn eigen fouten onder ogen te moeten zien blijf ik de beslissing om er iets aan te doen voor me uit schuiven. Zolang als ik leef heb ik mijn eigen grenzen steeds weer verlegd, ben ik telkens opnieuw gaan zoeken naar dat kleine beetje groen dat toch niet groener blijkt te zijn.

Mijn enige voornemen voor het komende jaar is dan ook om mijn demonen op te zoeken en aan te pakken. Misschien vind ik dan eindelijk de rust waar ik naar op zoek ben, leer ik tevreden te zijn met wat ik heb.

Jullie, mijn lezers, wens ik een jaar vol geluk en gezondheid toe en de kracht om al dat wat op jullie weg ligt te kunnen dragen.

Voor de tweede keer in korte tijd word ik geveld door een virus dat mijn neus laat lopen, mijn hoofd bonken en mijn lijf de koude rillingen bezorgt. Geen koorts, ik heb nooit koorts (volgens mijn zus heeft zij ook nooit iets wat ook maar op verhoging zou kunnen lijken, genetisch defect?). Een flinke koortsaanval zou het ziek zijn wel aanzienlijk makkelijker maken. Geen man die van je verwacht dat je komt helpen als je ijlend en rillend met hoge temperatuur op de bank ligt. Ziek zijn wordt dan ineens serieus genomen. In mijn geval sleep ik me op diverse momenten door het huis om een was weg te strijken of pak ik mezelf even stevig in om de hond uit te laten. Het gekke is dat er dan plotseling geprotesteerd wordt, xe2x80x9cBlijf nou toch zitten. Nee, nee, je hoeft niet te helpenxe2x80x9d niet al te heftig, maar toch.
Ik ben er klaar mee

Ze zijn voorbij, die dagen waar ik zo tegenop zag. Gevlogen ja, geen moment van verveling, wel reflectie. Teruglezend lijk ik wel een verwend kind. Ik wil ik wil ik wilxe2x80xa6

xe2x80x9cVertel je het haar ook nog allemaal?xe2x80x9d vroeg ze toen ze me belde voor iets triviaals. xe2x80x9cJa, maar niet meer hardop, ik word al genoeg uitgelachen in dit huis. Ik heb haar de Kerstboom beschreven en de cadeautjes die ik er onder heb gelegd. Ik heb mijn leed geklaagd zoals gewoonlijk. Hoe ongelukkig ik soms ben, maar ze luistert niet. Deed ze vroeger al niet dus dat is niets nieuws. Dit is pas onze derde Kerst zonder haar, het lijkt al zoveel langer en aan de andere kant ook weer niet. Ik weet nu wel waar mijn zwaarmoedigheid vandaan kwam de laatste paar weken. Bovendien heb ik mij eens in dat geklaag verdiept. De bron weet ik te vinden, maar het lek niet zeg maarxe2x80x9d

xe2x80x9cAllemaal hormonenxe2x80x9d sprak de stem aan de andere kantxe2x80x9d heb ik ook gehad, komt ook heus wel weer goed met je.xe2x80x9d

Ik twijfel, omdat  twijfel nu eenmaal bij mij hoort.

Na een telefonisch overleg eerder deze week, heeft de man vandaag een gesprek met een ex werkgever. U begrijpt, daar word ik niet blij van. Mocht de man serieus overwegen om per volgend seizoen weer voet aan dek te gaan zetten (al dan niet op interval basis), dan ben ik bang dat er in huize Loesje een mini oorlog uit zal breken. Met mijn duo baan heb ik het grootste kanon in handen. Ik zal dan ook elke poging van de man om weer uit te breken meteen afschieten. Neemt hij alsnog het besluit om te gaan, dan is het einde oefening

Langzaam maar zeker is het er ingeslopen. Het begon al jaren geleden. De man en ik besloten om weinig tot geen aandacht meer aan onze eigen verjaardag te schenken (behalve die ene uitzondering dan) De verjaardagen van de kinderen bleven echter een feest. Ook in de jaren dat ik er alleen voor stond maakte ik er altijd een hele happening van. Tot ze steeds minder xe2x80x98leukexe2x80x99 dingen wilden doen. Familie op bezoek kon er nog net mee door, maar feestjesxe2x80xa6.

Vandaag worden ze 21 en ik heb ze per sms een fijne verjaardag gewenst. Dat voelt helemaal niet goed

Waarom komen opvliegers het liefste als ik sta te strijken? Gaan al die mensen met die norse trekken op hun mond ook xe2x80x99s avonds weer zo naar huis? Als ik mij zou moeten omschrijven in een woord, wat zou dat woord dan zijn? Ik kan meer vragen in mijn  hoofd opslaan dan een gek beantwoorden kan.  Het merendeel zal nooit beantwoord worden, behalve misschien die laatste vraag. Daar hoef ik niet eens lang over na te denken. Oermoeder, zo duidelijk als wat. Mijn leven, met heel mijn hart en ziel is gewijd aan mijn kinderen. Het is niet zo dat ik van kinds af aan al wist dat ik kinderen wilde krijgen later, maar op het moment dat ik er klaar voor was wilde ik er veel, heel veel. De man dacht daar heel anders over. Een was meer dan genoeg.

Deze week worden de twee jongste 21

Net zoals hij buiten is gaan liggen zo is ook de storm binnen in huis verdwenen. Het druppelt nog een beetje na, er zijn wat gebroken takken en de kleine scheurtjes in de bast hebben zich iets verdiept. De raad van Rob om te blijven praten, zelf met de billen bloot te gaan heeft zijn werk gedaan. Voorlopig is de rust weergekeerd, zijn de ijzige stiltes verdwenen, gaat het leven van alledag weer zijn normale gang. Toch blijft de twijfel knagen. Ben ik, het conflict vrezend, niet toch te mild geweest. Had het niet scherper, harder gekund. Als ik diep genoeg graaf dan weet ik dat de waarheid onder een laag schone schijn begraven ligt. Een klein gebaar, een simpele opmerking kan voor een nieuwe ontlading zorgen die misschien niet meer te temperen is.

Tot die tijd zoek ik een veilig heenkomen, stop ik mijn hoofd weer in het zand.

Momenten die je met liefde terug zou willen draaien, beslissingen die je nooit had moeten nemen. Iedereen kent ze, heeft ze ooit gehad. Steeds vaker sta ik nu tussen de strijdende partijen in en weet ik dat ik deels de oorzaak van het probleem ben. Een verkeerde beslissing, te vaak mijn hoofd in het zand, doen alsof ik blind was. Nu voel ik de touwtjes langzaam maar zeker uit mijn handen glippen. Hoe bescherm je het kind zonder de man te kwetsen? Hoe vertel je de man dat hij fout zit als je weet dat je dat jaren geleden al had moeten doen, dat je dus veel en veel te laat bent om het tij nog te doen keren?

Momenten zoals deze, als ik me heel erg eenzaam en breekbaar voel zoek ik mijn heil in muziek. Er is altijd wel iets te vinden dat troost geeft.

Night will follow day
Sure as the sun and moon
Remember I will always be with you
If i’m out of words to say
And I understand you
When you see a darkness coming through
Remember to keep warm take shelter from the storm
The night will not last for much more
I wrote in a small note
put on your winter coat
A cold wind will blow through your door

Voorzichtig steek ik mijn hoofd om de deur. xe2x80x9cWat lees je?xe2x80x9d vraag ik.
xe2x80x9cNooit meer slapenxe2x80x9d zegt ze.
xe2x80x9cDan lig je niet op de juiste plek. Vindt je het wat?xe2x80x9d
xe2x80x9cNeuhxe2x80xa6saaixe2x80x9d
Ik kan de verleiding niet weerstaan, loop de kamer in, trek het dekbed nog wat hoger, geef een aai over de warrige blonde krullen en plant een stevige zoen op haar wang.

xe2x80x9cMaaahamxe2x80x9d haar ogen weerspreken de toon.

Jaren geleden, na een bijzonder zware tweelingzwangerschap, moest er een spatader uit mijn been verwijdert worden. In die tijd werd je xe2x80x9cgestriptxe2x80x99 onder narcose. Na de operatie (die niet geheel pijnvrij was) mocht je eerst twee weken met een volledig ingetaped been rondhuppelen waarna vervolgens nog enkele weken een steunkous van formaat je been volledig ontsierde.

Tegenwoordig gaat dat anders. Afgelopen dinsdag moest de man zich om xc2xbd 8 melden, werd hij om 8 uur xe2x80x98gelaserdxe2x80x99 en was hij een uur later alweer terug op de afdeling. Klein minpuntje, men was vergeten hem voor die tijd naar de orthopedische hulpmiddelen verkoper te sturen om een op maat gemaakte steunkous aan te meten. Geen nood, de verpleegster pakte zijn been in met rekverband en klaar was de man. Veel lopen, was het advies, vooral veel lopen. Dat door dat vele lopen het verband langzaam richting zijn enkels zou kunnen zakken was men voor het gemak even vergeten. Opnieuw intapen dus. Nou ben ik van vele markten thuis, maar een professioneel verpleegster ben ik nooit geweest. Op dat moment kwam de ware aard van de man ook boven water. Daar waar de echte verpleegster kon sjorren en rukken zonder ook maar een au of ai aan hem te onttrekken, ik hoefde alleen maar te kijken en zijn gezicht sprong al in een van pijn verwrongen grimas. Aan zijn geklaag en gesteun kwam geen eind. Totxe2x80xa6men vandaag belde dat de kous afgehaald kon worden. Wederom was daar een kordate dame in een wit uniform die de (gedeeltelijk) van rubber gemaakte kous niet bepaald zachtzinnig om zijn been drapeerde. Geen piep, dames en heren, niet een xe2x80x98auxe2x80x99 ontsnapte aan zijn lippen

U begrijpt, ik ga een andere opleiding volgen. Mij maakt xe2x80x98ie niet langer gek