Jaren geleden, na een bijzonder zware tweelingzwangerschap, moest er een spatader uit mijn been verwijdert worden. In die tijd werd je xe2x80x9cgestriptxe2x80x99 onder narcose. Na de operatie (die niet geheel pijnvrij was) mocht je eerst twee weken met een volledig ingetaped been rondhuppelen waarna vervolgens nog enkele weken een steunkous van formaat je been volledig ontsierde.

Tegenwoordig gaat dat anders. Afgelopen dinsdag moest de man zich om xc2xbd 8 melden, werd hij om 8 uur xe2x80x98gelaserdxe2x80x99 en was hij een uur later alweer terug op de afdeling. Klein minpuntje, men was vergeten hem voor die tijd naar de orthopedische hulpmiddelen verkoper te sturen om een op maat gemaakte steunkous aan te meten. Geen nood, de verpleegster pakte zijn been in met rekverband en klaar was de man. Veel lopen, was het advies, vooral veel lopen. Dat door dat vele lopen het verband langzaam richting zijn enkels zou kunnen zakken was men voor het gemak even vergeten. Opnieuw intapen dus. Nou ben ik van vele markten thuis, maar een professioneel verpleegster ben ik nooit geweest. Op dat moment kwam de ware aard van de man ook boven water. Daar waar de echte verpleegster kon sjorren en rukken zonder ook maar een au of ai aan hem te onttrekken, ik hoefde alleen maar te kijken en zijn gezicht sprong al in een van pijn verwrongen grimas. Aan zijn geklaag en gesteun kwam geen eind. Totxe2x80xa6men vandaag belde dat de kous afgehaald kon worden. Wederom was daar een kordate dame in een wit uniform die de (gedeeltelijk) van rubber gemaakte kous niet bepaald zachtzinnig om zijn been drapeerde. Geen piep, dames en heren, niet een xe2x80x98auxe2x80x99 ontsnapte aan zijn lippen

U begrijpt, ik ga een andere opleiding volgen. Mij maakt xe2x80x98ie niet langer gek