Ik heb er geen tijd meer voor, om te schrijven zoals ik dat het liefste doe. Zonder nadenken, vanuit mijn gevoel, de beleving. De momenten zijn er nog wel, maar de drukte in mijn hoofd duwt ze weer snel naar de achtergrond waar ze soms nog even blijven nasluimeren voor ze doven als een nachtkaars.

Zoals het moment van wakker worden, als de nacht het verliest van de dag. Terwijl ik verkoeling zoek vanwege de aanvallen die mijn lijf in vuur en vlam zetten hoor ik hoe buiten een groot aantal vogels de nieuwe dag begroeten. In de verte worden de vreugdekreten overgenomen alsof een natuurlijke echo hun gezang weerkaatst. Op dat moment besef ik dat ik een thuiskomst hebt gemist. Op blote voeten loop ik naar de aangrenzende kamer. Zijn ademhaling geeft aan dat hij veilig in bed ligt.

Gerustgesteld en afgekoeld neem ik mijn plek in bed weer in.

Buiten verdwijnt langzaam het gezang, gaat het leven over tot de orde van de dag.

Moe, maar niet moe genoeg om toe te geven. Doelloos surfend zoals vroeger, van link naar link. Fragmenten van zinnen die onsamenhangend vreemd genoeg toch een geheel vormen. De warmte in mijn nek baant zich een weg via mijn wangen tot aan het puntje van mijn hoofd. Een onoverkomelijk onderdeel van de fase die mijn lichaam nu doormaakt. Overgave, verzetten heeft geen zin. Moe, maar niet moe genoeg.

Terugblikkend. De broze oude man, de kleinkinderen, het verdriet waaraan geen einde lijkt te komen. En weer is daar de taal van mijn ouders en grootouders die mij omarmt, mijn tranen laat vloeien. Afscheid op zxe2x80x99n Limburgs.

Ik zeen dich in gedachte nog
Wie’s dich ein leedje zongs
Wie’s dich gelxc3xb6kkig lachend aan det ald fernuuske stonds

Och wie’s dich langs dae zandwaeg leeps
Dae nao t kepelke geit
Wao t benkske wao’s dich mich hebs liere beej noow nog steit

De wind zingk in t kore,
En t benkske det zingk mit
Tis of ik in gedachte weer
Beej t ald kepelke zit

Wao mien mooder mich gelierd haet um te beeje
Wie t leeve det zuue dxc3xb6k van mich verlangk
Al kin ze mich eur leefde neet mier gaeve
Toch dink ik dxc3xb6ks nog stil mien mam de bis bedank

tekst Harry Bordon

Ze heeft heel lang deel uitgemaakt van onze familie. Haar zoon en mijn oudste zus bracht ons bij elkaar. Ze kwam op kraamvisite toen onze oudste geboren werd, ze was aanwezig toen mijn vader stierf en tijdens de begrafenis van mijn moeder hield ze aan het graf mijn hand vast. Tegen die tijd had de aftakeling al ingezet. Een van de laatste keren dat ik haar gesproken heb leek ze redelijk helder, ook al bleek later dat ze mij voor mijn moeder had aangezien, een vergissing die gemakkelijk gemaakt kan worden.

Maandenlang zagen haar kinderen haar verder achteruit gaan. Rede maakte plaats voor totale onzin, begrip maakte plaats voor verwarring. Als Alzheimers je leven overneemt dan is de dood barmhartig. Vanochtend vroeg is ze rustig ingeslapen. Dag lieve, lieve Hannie, doe mama de groeten als je boven komt, je herkent haar vast wel, ze lijkt tenslotte op mij.

Sommige momenten zijn onvergetelijk. Een eerste verliefdheid, je eerste zoen, maar niets is zo indrukwekkend als de geboorte van je kind(eren).

Op zoek naar de juiste foto kom ik deze tegen. Hier werd hij, onze oudste zoon, een jaar en zit hij bij mijn moeder op schoot die op precies dezelfde dag haar verjaardag vierde.

Vandaag wordt hij 23 en als ze nog geleefd had was zij 86 geworden.

Op zoxe2x80x99n dag liggen verdriet en geluk heel dicht bij elkaar.

Limburg roept, lonkt en trekt. Vanmiddag stap ik op de trein om uiteindelijk in mijn geboorteplaats samen te komen met broers, zussen en de bijbehorende aanhang. Halfvasten vorig jaar heeft een nieuwe traditie in het leven geroepen. Aierzitsung is genieten en lachen, heel veel lachen, om de sketches die de plaatselijke toneelvereniging op de planken brengt. Vanavond is de premixc3xa8re, zitten we 1^e rang. Dat onze jongste nicht deel uitmaakt van de cast maakt het alleen nog maar leuker. De nazit met neven en nichten, bekenden en oude vrienden die ik vast en zeker tegenkomen zal laat me nu al breed glimlachen.

Ik ga weer even naar huis.

xe2x80x9cHet is Valentijnsdag vandaagxe2x80x9d De opmerking was niet perse gericht aan de man maar meer in het algemeen, zoals je die wel eens maakt als je iets in de krant leest. Verschrikt keek hij op. xe2x80x9cMoet ik iets voor je kopen?xe2x80x9d vroeg hij met verbazing in zijn stem. Ze denkt terug aan dat moment een paar minuten geleden toen hij haar even liet schaterlachen om iets onbenulligs.xe2x80x9d Nee hoorxe2x80x9d zei ze xe2x80x9cik heb mijn  cadeautje al gehadxe2x80x9d

Natuurlijk zou ik kunnen doen alsof mijn neus bloed. Geen krant lezen, geen televisie aan en niet naar de radio luisteren, maar ook dan ontvlucht ik het niet. Het is weer carnaval. Zelfs op twitter loop ik tegen verklede mensen aan. Verder dan virtueel feesten zal ik ook dit jaar weer niet komen. Onderstaand filmpje staat al meer dan een jaar te wachten op dit moment. Ummer Dxe2x80x99r Neaver met Nico Ploum, de man die het Kerkraadse dialect beheerste tot in de kleine puntjes, die gedichtenbundels als ook grootse xe2x80x9cSchlagersxe2x80x9d, waaronder Kirchrxc3xb6adsjer Maedsjer op zijn naam heeft staan.

Kerkrade op zijn mooist!

Drie jaar geleden was ik er voor het laatst. Die zondagochtend werd ik gewekt door de klokken van de Dom die de dood van mijn moeder aankondigden (alhoewel ik dat toen nog niet wist) Sindsdien ben ik er niet meer geweest. Kon ik niet meer terug. Een onzichtbare muur hield mij tegen. De stad waar ik bijzonder aan gehecht was had zijn glans verloren. Pijnlijke herinneringen hadden de mooie in het niets laten verdwijnen. Tot morgen. Mijn gevoel zegt dat het goed is, dat het wel weer kan. De eerste tekenen van genezing?

De stilte heb ik nodig, de stilte en ongeopende webpaginaxe2x80x99s. Zo af en toe een geluid van buiten, een dichtslaande deur, vogels, een stem die roept, maar niet meer, zeker niet meer. Als ik dan ga zitten vliegen de vingers over mijn toetsenbord, verschijnt tekst in regels die begrijpbaar zijn, valt er (bijna) niets te deleten. Een verkeerde klik en het kan over zijn.

Vannacht tijdens een van mijn slapeloze uurtjes bedacht ik deze zinnen en nu, in de stilte die de zaterdagochtend met zich mee brengt, kost het me geen moeite om ze weer tevoorschijn te toveren. Zolang het maar stil blijft, in mij en om mij heen. Ik hoor het eerste kind wakker worden en de man steekt de sleutel in het slot van de voordeur. Einde verhaal.

Toch maar dat hutje op de hei?

Rusteloos, na een slapeloze nacht word ik te laat wakker en blijft de dag ongrijpbaar voor me uit rennen. Duidelijk aan de beterende hand begint de verveling toe te slaan. De stad trekt. Handig probeer ik tussen de menigte door te manoeuvreren. Grijpgrage handen die de juiste maat uit enorme kisten proberen te trekken. Sale! Sale! Sale! De restanten van deze winter halen vaak de volgende niet eens. Ze gaan als gouden broodjes over de toonbank om later thuis ergens achter in een kast te verdwijnen. Ik laat me niet verleiden, de stemming is er niet. Als een buitenstaander kijk ik vanaf de roltrap naar de menigte, luister ik naar verhitte gesprekken over broeken die te lang of te dun zijn en schoenen die niet kleuren bij de tas. Rode konen, stem, net een octaaf te hoog, gilt naar het kind om toch vooral te blijven lopen want anders.. De gitarist, door kou bevangen, handen niet soepel genoeg, tokkelt maar een beetje voor zich uit. Gezicht diep weggedoken in mijn kraag adem ik de stad in en verlang ik terug naar de rust en warmte van mijn huis. Rusteloos