Moe, maar niet moe genoeg om toe te geven. Doelloos surfend zoals vroeger, van link naar link. Fragmenten van zinnen die onsamenhangend vreemd genoeg toch een geheel vormen. De warmte in mijn nek baant zich een weg via mijn wangen tot aan het puntje van mijn hoofd. Een onoverkomelijk onderdeel van de fase die mijn lichaam nu doormaakt. Overgave, verzetten heeft geen zin. Moe, maar niet moe genoeg.
Terugblikkend. De broze oude man, de kleinkinderen, het verdriet waaraan geen einde lijkt te komen. En weer is daar de taal van mijn ouders en grootouders die mij omarmt, mijn tranen laat vloeien. Afscheid op zxe2x80x99n Limburgs.
Ik zeen dich in gedachte nog
Wie’s dich ein leedje zongs
Wie’s dich gelxc3xb6kkig lachend aan det ald fernuuske stonds
Och wie’s dich langs dae zandwaeg leeps
Dae nao t kepelke geit
Wao t benkske wao’s dich mich hebs liere beej noow nog steit
De wind zingk in t kore,
En t benkske det zingk mit
Tis of ik in gedachte weer
Beej t ald kepelke zit
Wao mien mooder mich gelierd haet um te beeje
Wie t leeve det zuue dxc3xb6k van mich verlangk
Al kin ze mich eur leefde neet mier gaeve
Toch dink ik dxc3xb6ks nog stil mien mam de bis bedank
tekst Harry Bordon
alles wat troost geeft is mooi.
Of het komt doordat mijn familie uit Limburg komt weet ik niet, maar dit ontroert me echt tot midden in mijn ziel.
Ik heb niets met bidden noch met kepelkes, maar het raakt me helemaal. Echt heel mooi!
Hoe typerend, dat bij geluk en verdriet de moedertaal toch het meest na is. Sterkte, Marloes.
Wat mooi, het slaat ook helemaal op mij. Bedankt en sterkte, Marloes.
heel mooi!
Kop op, Marloes. Probeer met je neus fier weer boven de jouw dierbare Limburgse heuvels uit te komen..! 😉
*glimlacht*
Deze tekst van Harry Bordon (www.streektaalzang.nl/strk/limb/limbhbon.htm) is nog steeds mooi. Zijn naam had dan ook wel even vermeld mogen worden.
@Annie, je hebt gelijk, neem me niet kwalijk. Stukje met een hoog emotiegehalte latem mij nog wel eens iets vergeten.