De bis bedank

Moe, maar niet moe genoeg om toe te geven. Doelloos surfend zoals vroeger, van link naar link. Fragmenten van zinnen die onsamenhangend vreemd genoeg toch een geheel vormen. De warmte in mijn nek baant zich een weg via mijn wangen tot aan het puntje van mijn hoofd. Een onoverkomelijk onderdeel van de fase die mijn lichaam nu doormaakt. Overgave, verzetten heeft geen zin. Moe, maar niet moe genoeg.

Terugblikkend. De broze oude man, de kleinkinderen, het verdriet waaraan geen einde lijkt te komen. En weer is daar de taal van mijn ouders en grootouders die mij omarmt, mijn tranen laat vloeien. Afscheid op zxe2x80x99n Limburgs.

Ik zeen dich in gedachte nog
Wie’s dich ein leedje zongs
Wie’s dich gelxc3xb6kkig lachend aan det ald fernuuske stonds

Och wie’s dich langs dae zandwaeg leeps
Dae nao t kepelke geit
Wao t benkske wao’s dich mich hebs liere beej noow nog steit

De wind zingk in t kore,
En t benkske det zingk mit
Tis of ik in gedachte weer
Beej t ald kepelke zit

Wao mien mooder mich gelierd haet um te beeje
Wie t leeve det zuue dxc3xb6k van mich verlangk
Al kin ze mich eur leefde neet mier gaeve
Toch dink ik dxc3xb6ks nog stil mien mam de bis bedank

tekst Harry Bordon