Rusteloos, na een slapeloze nacht word ik te laat wakker en blijft de dag ongrijpbaar voor me uit rennen. Duidelijk aan de beterende hand begint de verveling toe te slaan. De stad trekt. Handig probeer ik tussen de menigte door te manoeuvreren. Grijpgrage handen die de juiste maat uit enorme kisten proberen te trekken. Sale! Sale! Sale! De restanten van deze winter halen vaak de volgende niet eens. Ze gaan als gouden broodjes over de toonbank om later thuis ergens achter in een kast te verdwijnen. Ik laat me niet verleiden, de stemming is er niet. Als een buitenstaander kijk ik vanaf de roltrap naar de menigte, luister ik naar verhitte gesprekken over broeken die te lang of te dun zijn en schoenen die niet kleuren bij de tas. Rode konen, stem, net een octaaf te hoog, gilt naar het kind om toch vooral te blijven lopen want anders.. De gitarist, door kou bevangen, handen niet soepel genoeg, tokkelt maar een beetje voor zich uit. Gezicht diep weggedoken in mijn kraag adem ik de stad in en verlang ik terug naar de rust en warmte van mijn huis. Rusteloos
arme loesje. een warm bad helpt zeker niet?
@sara, als ik een bad zou hebben misschien wel…:)
nu helemxc3¡xc3¡l arme loesje! kan ik je het mijne aanbieden? beetje ver zeker, en zo laat op de avond…
Echt zo’n januari gevoel denk ik. Na alle drukte van de feestdagen ‘moet’ je ineens niks meer en dan slaat het rusteloze toe. vandaag een nieuwe dag met nieuwe (betere)gevoelens?
Je zit duidelijk in het stadium tussen ziek en gezond. Dan is het lastig om lekker rustig thuis te blijven, maar het is net iets te veel gevraagd om in de stad rond te gaan lopen. Toch nog even rust nemen, Marloes, anders ben je over 2 weken weer ziek.
Je schrijft altijd zo over herkenbare dingen… Mooi
Ik hoop dat je de rust de warmte thuis zult vinden.
Dat je rusteloos bent, dat kan ik me voorstellen. Dat je naar een stad verlangt, dat wordt alweer minder voorstelbaar. Dat je vervolgens naar rust verlangt, dat begrijp ik heel goed. Ik wens je dan ookn veel rust toe, Marloes.