Ik heb er geen tijd meer voor, om te schrijven zoals ik dat het liefste doe. Zonder nadenken, vanuit mijn gevoel, de beleving. De momenten zijn er nog wel, maar de drukte in mijn hoofd duwt ze weer snel naar de achtergrond waar ze soms nog even blijven nasluimeren voor ze doven als een nachtkaars.
Zoals het moment van wakker worden, als de nacht het verliest van de dag. Terwijl ik verkoeling zoek vanwege de aanvallen die mijn lijf in vuur en vlam zetten hoor ik hoe buiten een groot aantal vogels de nieuwe dag begroeten. In de verte worden de vreugdekreten overgenomen alsof een natuurlijke echo hun gezang weerkaatst. Op dat moment besef ik dat ik een thuiskomst hebt gemist. Op blote voeten loop ik naar de aangrenzende kamer. Zijn ademhaling geeft aan dat hij veilig in bed ligt.
Gerustgesteld en afgekoeld neem ik mijn plek in bed weer in.
Buiten verdwijnt langzaam het gezang, gaat het leven over tot de orde van de dag.
Marloes 
Klinkt melancholisch…
tja zo gaat dat met vrouwen van iets oudere vrouwen….heel herkenbaar!
weer helemaal gerustgesteld, dus. Mooi beschreven
Heerlijk he, die vogelstjes in de morgen… Het viel me dit jaar pas op dat d merel in de winter lelijk krijst, maar nu een prachtig lied ten gehore brengt! Heerlijk… Dat is ook makkelijker wakker worden, waar ik doorgaans nogal moeite mee heb.
Mooi stukje, Marloes. Heerlijk die stilte ’s ochtends – want ondanks de vogels ervaar ik het als stilte en open ruimte, heel anders dan ’s avonds.
Even kijken. Je man is bij zijn minnares geweest en hij slaapt in een andere kamer. Lees ik het zo goed? 😉
@mack, op zijn leeftijd? dat zou zijn dood worden,…:)
Zalig, wakker worden en luisteren naar het getjilp, gekwetter en geschreeuw( meeuwen ) van de vogels.
Naar de aangrenzende kamer??????
Okxc3xa9,het zal wel.
Groetjes!
Mooi stukje zeg. Fijne web-log heb je!
Hier wordt de liefde in enkele van zijn verschijningsvormen in woorden gevat. Lief. Mooi.