Ondanks mijn nadrukkelijk wens om daar mee te stoppen bleef onze vorige tandarts onze jongens verwijskaarten voor de kaakchirurg in handen duwen om daar hun verstandskiezen preventief te laten verwijderen. Het zal allemaal wel met de tijd waarin we leven te maken hebben (en waarschijnlijk ook met het spekken van bankrekeningen) maar ik heb niets met dat preventieve gedoe. Waar je geen last van hebt, laat je lekker zitten. Als er problemen ontstaan is er tijd genoeg om dingen uit je lijf te laten verwijderen.

Een paar weken geleden kwamen allebei onze jongens terug van de nieuwe tandarts met een afspraak voorxe2x80xa6.juist jaxe2x80xa6het verwijderen van hun verstandskiezen. Ze zijn inmiddels 24 en 22 jaar oud, moeders wil al lang geen wet meer. Vorige week woensdag was de oudste als eerste de pineut. De twee onderste zouden er in een keer uitgaan. Het werd er maar een omdat het niet zo gemakkelijk was als men gedacht had. Gevolg, een opgezwollen gezicht, flinke pijn en zelfs op zaterdag niet kunnen eten omdat hij zijn mond haast niet open krijgen kan. Gooi daar nog eens flinke portie koorts bij op en je weet waar je terecht komt, de dokterspost.

Na overleg met de neus,keel,oorarts (de dienstdoende arts vermoedde ook een keelontsteking) kwam hij thuis met een antibioticakuur en de opdracht om vandaag (zondag) om 3 uur weer terug te komen. Mochten de klachten niet verminderd zijn dan mag hij linea recta door naar het ziekenhuisxe2x80xa6..

Preventief trekken?…ik zie alleen een kind met veel pijn en onnodige (dokters)kosten die er mede voor zorgen dat onze gezondheidszorg langzaam maar zeker onbetaalbaar wordt.

Het dreunt al een paar dagen door mijn hoofd. Wat woensdag begon met een fikse keelontsteking is overgegaan naar een stevig griep. Het hele pakket dit keer. Hoesten, snotteren, pijn in oren en kaken, spierpijn, koude rillingen waar geen einde aan lijkt te komen en koorts.

De grappen en grollen vliegen hier in huis samen met de bacillen vrijelijk door de lucht. Of ik al trek krijg in tortillaxe2x80x99s, heb ik al mexicaanse vliegen voorbij zien komen? en meer van hetzelfde. Ze krijgen mij niet gek. Alleen sxe2x80x99 nachts droom ik nog wel eens van Mexicaanse stranden en koele margaritaxe2x80x99s maar als ik dorstig en badend in het zweet wakker wordt (koorts en opvliegers, wat een combinatie!) moet ik toch echt mijn eigen klamme Nederlandse bed uit om in de badkamer verkoeling te zoeken. Gewone ouderwetse griep is gek genoeg voor mij.

xc3x80ndale!

De laatste paar weken was hij niet aanspreekbaar. Urenlang zat hij voor zijn pc, vaak tot diep in de nacht. Op vragen kregen we slechts mondjesmaat en gexc3xafrriteerd antwoord. Zijn gedrag werd met de dag onuitstaanbaarder.

Gisteren kwam de ontlading. Na maanden van hard werken mocht hij zijn presentatie houden. Al dat afzien heeft effect gehad. Geslaagd met vlag en wimpel, met een dikke vette 8, voor zijn studie civiele techniek.

Zojuist hoorde ik hem weer schaterlachenxe2x80xa6 mijn kind is terug van weggeweest

De grote verandering in mijn carrixc3xa8re heeft ook gevolgen voor het thuisfront. Tegenwoordig ben ik 4 hele dagen ergens anders onder de pannen. Voor dag en dauw de deur uit (nou ja, dichterlijke vrijheid he?)en pas thuis als de spreekwoordelijke aardappels al bijna op tafel staan.

De man heeft zich min of meer geschikt in zijn functie als de nieuwe huisvrouw, sterker nog, ik betrap hem zelfs op klaagzangen die, in een nog niet zo ver verleden, door mijzelf de ruimte in werden geslingerd. Jongens die nooit laten weten of ze nu wel of niet thuis eten, vuile was die her en daar in slaapkamers rondslingert, vuile vaat die opduikt als de afwas net gedaan is en de prijs van de boodschappen in het algemeen en vlees in het bijzonder.

Hij gaat volgens mij steeds meer op mijn moeder lijken

Drie dagen zonder dat je xe2x80x99s ochtends al in de stress schiet, een man die tijdelijk elders verblijft, en kinderen waar je niet meer continue naar hoeft om te kijken. Op mezelf aangewezen, me myself and I.

Een gesprek tijdens het eten geeft inzicht in de beleving van je kroost. Hun blik helder en hun meningen ongezouten, niet bexc3xafnvloed door factoren die jou gemaakt hebben tot de persoon die je nu bent. Je hebt tijd genoeg om alles te laten bezinken, ruimte om te verwerken en je eigen falen onder ogen te zien. Mea culpa.

xe2x80x9cHad ik maarxe2x80x9dxe2x80xa6niet uitgesproken, knaagt een gat in je geweten. Zinloos, er is geen weg terug.

Het is ondertussen wel pijnlijk duidelijk dat ik rust nodig heb om mijn gedachten te ordenen zodat ik mijn belevingen, gevoelens, gedachtekronkels met jullie delen kan.

Cxe2x80x99est la vie, hervonden parel uit mijn jeugd.

Emoties maken overuren. De langverwachte avond samen met familie en vrienden komt en gaat sneller voorbij dan je zou willen. Op het moment dat je alleen je hotelkamer instapt besef je pas hoe bizar het is. Een hotelkamer in je geboortedorp. De plek die altijd je thuis is geweest ontvangt je nu als gast. Een mobieltje en twitter brengen heel even uitkomst, je gedachtes delen met andere rustelozen die de nacht gebruiken om contact te zoeken.

Het afscheid dat weer te snel komt, je het gevoel geeft dat het nog steeds niet afgesloten is. Gemiste kansen die nooit meer goed te maken zijn. Thuiskomen en je draai niet kunnen vinden. De wrede pijn van heimwee die, naarmate de tijd verstrijkt, alleen maar intenser lijkt te worden. Achterlaten van al die dingen die je zo dierbaar zijn.

Vandaag was niet mijn dag, opgekropt verdriet, samengeperste boosheid geven de alledaagsheid geen ruimte. Mijn frustratie neemt alleen maar toe.

Het was weer zover. Vannacht heb ik onze oudste de stuipen op het lijf gejaagd. Op het moment dat hij de trap afkwam om zijn tanden te gaan poetsen schoot ik uit mijn slaap overeind. xe2x80x9cWie ben je, wat doe je in mijn huis?xe2x80x99 schijn ik hem toegebeten te hebben en terwijl hij van de schrik probeerde te bekomen sprong ik uit bed en volgde hem de badkamer in.

xe2x80x9cIk zweer het jexe2x80x9d liet hij vanochtend aan de overige familieleden weten.

xe2x80x9c Als er een honkbalknuppel naast het bed had gelegen dan was ik nu bont en blauw geweest. Het koste me nog heel wat moeite om haar de badkamer uit te krijgen en pap sliep gewoon doorxe2x80x9d

xe2x80x9cEigenlijk best wel stoer hoor mamxe2x80x9d de jongste lag haast onder tafel van het lachen xe2x80x9cdat je zo achter hem aan gingxe2x80x9d

Vind ik eigenlijk ook welxe2x80xa6.nou jaxe2x80xa6een beetje

Foto: J.Reed

Een prachtige witte wereld, stralende zon maar ook de dreiging van winterse buien in de verte. Op ochtenden zoals deze ben ik haast kinderlijk blij dat ik niet naar buiten hoef. Tenminste, nog niet.

Terwijl ik mijn tanden poets vliegen toekomstdromen in sneltreinvaart door mijn hoofd, om even later door rede weer verjaagd te worden. Van het hier en nu genieten, daar gaat het om. De feesten die in het vooruitzicht liggen moeten eerst maar eens gehaald worden.
Morbide. Weg! Geen ruimte voor pessimisme.

De routine is op deze zaterdagochtend nog ver te zoeken. Steeds weer dwaalt mijn blik naar de witte winterse wereld en kijk ik vol verlangen uit naar de warmte van de voorjaarszon.

Met mijn lijf stevig tegen de verwarming gedrukt sla ik de activiteiten in mijn tuin gade. De zak met pindaxe2x80x99s is ontdekt door een Vlaamse Gaai, de vetbollen worden bezet door koolmeesjes. Een roodborstje pikt een hapje mee op de grond. Aan de overkant van de bevroren sloot een enkeling die zijn hond uitlaat. Zo nu en dan doorbreekt een knal de stilte. De naweexc3xabn van oudejaarsavond. Alles normaal. Alles?

De opeenvolging van de feestdagen die midden in de week vallen hebben mijn dagelijkse ritme vreselijk verstoort. Een week vakantie lijkt alleen maar uit weekenden te bestaan. Uitrusten, niet met werk bezig zijn en toch niet het gevoel hebben dat je vrij bent. Een vreemde gewaarwording die moeilijk onder woorden te brengen is.

Zou ik het afgelopen jaar onder woorden moeten brengen dan zou ik niet weten waar te beginnen. De grootste verandering, mijn kennismaking met Marco, de uitdaging om te laten zien dat ik in staat ben tot meer dan er tot nu toe van me verlangt werd. De enorme drukte waardoor er voor alles wat me dicht aan het hart lag ineens geen ruimte meer was. Afscheid van het vertrouwde plekje bij Introdans, van collegaxe2x80x99s en van de routine die een groot deel van mijn leven was gaan uitmaken.

Nu sta ik aan het begin van het nieuwe jaar. Voor het eerst in onze geschiedenis hebben de man en ik oudejaarsavond met zijn tweexc3xabn doorgebracht. Geen familie, geen kinderen om ons heen. De voorbode van een nieuwe start. Het begin van een ander leven waarin we steeds meer op onszelf aangewezen zullen zijn. Mijn nieuwe carrixc3xa8re die een groot deel van mijn aandacht en tijd zal gaan opslokken

Terugkijken? Heel even dan, maar daarna ga ik me richten op de dingen die voor me liggen. Maandag breekt er pas echt een nieuw jaar aan.

xe2x80x9cWat is er nou toch gebeurt Marloesje? Ben ik met de ambulance hierheen gekomen en wie heeft de ambulance dan gebeld? Waar zijn de kinderen? Wat is er nou toch met me aan de hand?xe2x80x9d steeds weer herhaalt hij dezelfde vragen waarop hij van mij telkens weer hetzelfde antwoord krijgt. xe2x80x9c Je was even helemaal de kluts kwijt, ze gaan hier onderzoeken hoe dat dit gebeuren kon. Ik heb de dokter gebeld en die heeft de ambulance gestuurdxe2x80x9d

Na enkele testen, het afgeven van diverse buisjes bloed, een hartfilm en bloeddruk controles komt na niet al te lange tijd de diagnose: Transient Global Amnesia. Tijdelijk geheugenverlies dat binnen 24 uur weer zo goed als opgelost moet zijn.

Terwijl de man voortdurend dezelfde vragen blijft stellen worden we met enkele goede adviezen en een heleboel informatie weer naar huis gestuurd. Als er geen verbetering optreed niet schromen om contact op te nemen.

De man is tijdelijk de weg kwijt