Vandaag is de grote dag. Het bed ligt al in de auto, dozen staan al ingepakt te wachten, gereedschap ligt klaar. Dochterlief verhuist naar haar nieuwe onderkomen. De man is hiervoor de aangewezen persoon. Ik ben de hort op. Zussendag is zussendag en geen verhuizende dochter kan daar verandering in brengen. We treffen elkaar om elf uur in de grote hal van station Utrecht. Ben ik in ieder geval wel in de buurt.

Als de man ergens een broertje dood aan heeft dan zijn het hoge telefoonrekeningen. xe2x80x9cZonde geldxe2x80x9d volgens hem. Jarenlang kregen de kinderen voor elk telefoongesprek te horen dat ze het niet xe2x80x98te langxe2x80x99 moesten maken. Op het moment dat de jeugd mobiel ging en hun eigen rekeningen moesten betalen begon hij wat minder snel te hyperventileren als iemand alleen al naar de vaste verbinding keek. Jarenlang had diezelfde man een mobiel van de zaak, waarmee hij weinig privxc3xa9 belde, maar zijn zakelijke gesprekken liepen af en toe de spuigaten uit. Hij zag de rekening nooit en dus maakte hij zich ook niet druk. Aan het einde van zijn loopbaan verdween zijn eigen mobiel en ging hij op in de mobielloze minderheid.

Voor zijn onverwachte uitje wilde hij overigens wel voor ons bereikbaar zijn. T-mobile bracht uitkomst. Nieuw toestel, 200 belminuten per maand, twee jaar vast. Bellen, gebeld worden, het kon allemaal. Onderweg belde hij er vrolijk op los, naar huis, naar kantoor en naar overige belangrijke mensen. Totdat gisteren een berichtje van T-mobiel op zijn scherm verscheen. Hij had voor xe2x82xac 200,- verbruikt en die rekening moest eerst betaald worden. Tot die tijd ging zijn toestel op xe2x80x98slotxe2x80x99

U begrijpt, de kinderen komen niet meer bijxe2x80xa6

Heel even dacht ik dat alle leed geleden was. De laatste paar maanden verliepen, op een enkel incident na, redelijk moeiteloos tot vorige week. In een klap weer terug bij af. Waanzinnige hoofdpijn, in mezelf gekeerd, duizelingwekkende ritjes in de emotionele achtbaan. De zonnige paasdagen zijn aan mij voorbij gegaan. Geen zin in buiten, geen zin in binnen, geen zin. Besluiteloos onmachtig, machtig besluiteloos. Uren gaan voorbij zonder dat de minuten indruk maken

Zappend liggen op de bank, huilen zonder aanleiding of juist met. The sound of music is goed voor liters vocht. The sound of Music,xe2x80xa6gadsamme! Het idee om toch maar eens bij de huisarts naar hormonen te vragen is gevaarlijk aanlokkelijk, komt steeds vaker boven. Gewoon mezelf weer kunnen zijn (wie of wat dat dan ook wezen mag). Vrij zijn van de balast die mijn schouders omlaag drukt en mijn mondhoeken laat hangen. Kleine hindernissen worden enorme bergen. Elke opmerking een persoonlijke aanslag. Langzaam maar zeker verander ik in een zeurende oude trut.

Je tandenborstel (met pasta) schoonspoelen voordat je tanden gepoetst hebt. Je ochtendjas aan willen trekken in plaats van je colbertje en afwasmiddel in de gootsteen spuiten terwijl de stop er nog niet inzit.

Dat belooft wat vandaag.

Het is stil in huis, erg stil. Kinderen alle windrichtingen uitgewaaid en de man stoomt met volle vaart vooruit richting Keulen. Het rijk alleen, helemaal alleen. Griezelig alleen. Voor het eerst in jaren heb ik gedoucht met de deur op slot en de telefoon onder handbereik. Je weet maar nooit. Om de stilte te verbreken loop ik heen en weer, trap op trap af. Zappen zonder commentaar van de andere bank is saai . De hele avond vrij om te doen en of te laten wat ik zelf wil.

Valt me toch godsamme helemaal niets leuks in.

Een onbestendig gestrest (zeg maar rustig opgefokt) gevoel, overlopend hoofd en concentratievermogen van nul komma nul. Het naderende afscheid van de man en de daaruit voortvloeiende hindernissen nemen een belangrijke plaats in. Te veel, te snel, te chaotisch. Laatste minuut beslissingen die dan toch niet te verwezenlijken blijken te zijn. Wat neem je mee, wat laat je hier? Dochterlief die tussendoor als een klein kind loopt te zeuren dat ze toch echt op die en die dag verhuizen wil. xe2x80x9cJij kunt toch ook rijden mam?xe2x80x9d Alsof mijn angst voor grote steden plotseling in het niets verdwenen is. Tussendoor nog proberen een vakantie logeerplek voor de hond te regelen. Ons vertrouwde adres is verdwenen, de eigenaar met de staart tussen de benen vertrokken, bestemming onbekend. Stiekem ben ik een beetje jaloers.

En dan denk je even ongestoord in de tuin te kunnen zitten om van de zon en je ijs te kunnen genieten. Niet dus..

Plotseling zit ik weer in een stroomversnelling. Gelukkig laat mijn enkelband het nog niet toe dat ik me volledig aan de golven overgeef. Beperkt peddelend moet ik toezien hoe er van alles aan mij voorbijgaat.

Twee weken geleden stuiterde ze van blijdschap de hele woonkamer door. Ze had hem, hij was voor haar, die prachtige kamer met laminaat in een keurig huis (schoner dan haar kamer in ieder geval), bijna in het centrum. De prijs was hoger dan ze eigenlijk had willen uitgeven, maar daar kwam ze wel overeen. Zondag gaan we kijken, opmeten, sfeer proeven. Per 1 april mag ze er al in.

Woensdag vertrekt de man. Enkele reis Basel om 8 dagen later met de trein weer naar huis te komen. Hij kijkt er naar uit. Ik ben deze keer alleen maar blij voor hem. Voor het feit dat hij ook elders gewaardeerd blijkt te worden, dat het lijkt alsof hij ineens weer met rechte rug loopt. Ik dobber mee op zijn geluk, alleen de vaarroute is anders.

Dankzij vakkundig geplaatste tape verloopt mijn leven weer min of meer normaal. Alhoewelxe2x80xa6Gisteren werd ik opnieuw overvallen. Dit keer was de man de boosdoener. Ondanks zijn leeftijd heeft men hem spontaan een baan aangeboden. De directeur die in xe2x80x9995 er voor zorgde dat wij uit een enorm dal getrokken werden heeft hem gevraagd om enkele dagen als contactpersoon te fungeren tussen de Nederlandse gasten en de voornamelijk Bulgaarse bemanning. Voorlopig gaat het om een kleine week, maar er ligt nog veel meer in het verschiet. U begrijpt, de man voelt zich enorm gevleid. De gebeurtenissen van de laatste jaren hadden aan zijn gevoel van eigenwaarde behoorlijk afbreuk gedaan. Een telefoontje en het tij kan zomaar keren. De man zoekt de rivieren weer op.

Het moet nog even bezinken. Hoofd en hart te vol om het gevoel goed te kunnen overbrengen. Het zuiden was vertrouwd zoals vanouds. De blik op het oude huis nog steeds intens pijnlijk, ook al maakten de inmiddels aangebrachte veranderingen het niet meer xe2x80x98onsxe2x80x99 huis. Vriendelijke onthaal in de oude abdij . De gymzaal van de inmiddels verdwenen school, ondanks de nieuwe inrichting nog duidelijk herkenbaar. Broers,zussen, met of zonder wederhelft, nichten en neven in een zaal vol met bekenden en onbekenden. Keelpijn van het lachen en het luidkeels meezingen. Aier zitsung i Kirchroa. Een nieuwe traditie is geboren