Een jaardienst, het herdenken van de twee mensen die mij gemaakt, gevormd hebben. De emotie is nog steeds  rauw. Het huis, ooit ons huis, nu verstopt in een modern jasje. Tranen bedwingen, zeker niet mijn sterkste kant. Het weerzien met vrienden die je gemist hebt, een moment van vreugde, de omhelzing als een warm bad. De dienst geleidt door de hoogbejaarde neef van moeder, extra emotie. Samen met broers en zus naar het graf, even stilstaan bij de tijd die voorbij vliegt. Een hand op de koude steen, op zoek naar warmte.

Op de terugweg probeer ik mijn emoties in woorden uit te drukken. Ik faal erbarmelijk. Hoe leg je uit dat elk weerzien de wond opnieuw openscheurt en het afscheid steeds zwaarder wordt? Dat je de warmte van de mensen mist. Het herkent worden en begroet. Dat de lelijkheid van de stad mooi wordt als je het maar lang genoeg moet missen.

Mijn jeugd, mijn wortels, vreugde en verdriet, geschiedenis die, gedeeld met anderen, een verhaal vormt. Het verhaal van mijn leven.
Ik wil dat het daar eindigt en nergens anders

xe2x80x9cGod wat is dat kind emotioneel de laatste tijd.xe2x80x9d Weer hangt ze snikkend aan de telefoon. Ze is het mobieltje kwijt. Niet haar mobieltje, dat was namelijk stuk, maar het mobieltje van haar vader. Ze heeft hem in vriendjes huis nog gebruikt, dat weet ze zeker. Waarschijnlijk is ze hem dus onderweg naar het concert kwijtgeraakt, of misschien toch in de trein? Het enige wat ik op dit moment kan doen is het nummer van de klantenservice voor haar zoeken zodat ze hem kan laten blokkeren. "" Bel morgen ook even met gevonden voorwerpen van de NS en de gemeente" stel ik voor. Je weet namelijk maar nooit. Tenslotte zijn er echt nog wel eerlijke mensen te vinden in Nederland.

Mocht u in de trein van Nijmegen naar Oss of in Oss dus ergens een Nokia 6131 tegenkomen zijn, maak haar dan weer het gelukkigste kind van Nederland en lever hem in a.u.b. Haar vader zal u ook dankbaar zijn, hij is namelijk nu al zijn contacten kwijt.

Het feest, het onderonsje met twee zussen, de wandeling van Katwijk naar Noordwijk en terug of de droom? Het was een weekeinde vol aangename verassingen en bijzondere momenten. Ik laat het allemaal maar even bezinken. Anders krijgt u weer zoxe2x80x99n onsamenhangend geval voor ogen waar u niet blij, en ik niet leeg van wordt. Het moet er tenslotte ook voor  zorgen dat ik mijn emoties kwijtraak. Dat alles netjes en geordend vastligt voor de volgende generatie. Die hebben geen boodschap aan de chaos in mijn hoofd.

U moet dus gewoon even geduld hebben.

Als ik terug denk word ik mij er van bewust dat ik in mijn hele leven nooit echt alleen gewoond heb. Van groot gezin thuis naar de massa in de kibbutz. Op kamers in Nederland en Londen deelde ik een huis met anderen en als Rijnvaartstewardess (een erg mooi woord voor manusje van alles) met minimaal twee personen in een hut. Nooit was ik helemaal op mezelf aangewezen. Dit zou mijn angst voor het alleen zijn xe2x80x98kunnenxe2x80x99 verklaren. Kunnen, zeg ik want ik ben geen expert.

De strubbelingen met de dochter zouden ook gemakkelijk verklaarbaar xe2x80x98kunnenxe2x80x99 zijn. Ze heeft zich in haar puberjaren net als ieder ander kind afgezet tegen ouderlijk gezag. Vrienden en vriendinnen waren er genoeg maar, op een enkele uitzondering na, geen speciale vriendjes die haar volledige aandacht opeisten. Begin dit jaar kwam er als uit het niets ineens een stroomversnelling op gang. Op kamers en kort daarna voor het eerst verliefd tot over haar oren. Voor het eerst moet ik haar delen met een buitenstaander die al haar tijd en aandacht in beslag neemt. Haar prioriteiten zijn verandert. Niet alleen zij zal daaraan moeten wennen, ook ik. Onderdeel van het loslaten.

Ik vraag alleen of ze niet even pas op de plaats maken wil, rustig de dingen op een rij zetten en weloverwogen een beslissing te nemen. Vandaag iets bedenken en morgen uitvoeren is niet echt weloverwogen. Ze blijft me met dezelfde argumenten om mijn oren slaan. Ze heeft er goed over nagedacht, ze weet precies wat ze wel en wat niet kan. Wij hebben geen vertrouwen in haar. Ik geef het toe, vandaag, juist vandaag heb ik geen behoefte aan geschreeuw, aan melodrama. Moe van de lange dag, hoofdpijn en niet lekker in mijn vel zitten dragen er aan toe bij dat ik mijn handen ophef en zeg dat ze dan maar lekker moet doen wat ze zin in heeft. Opvoedkundig misschien niet de beste zet, maar kun je een 20jarige nog wel opvoeden?

Ik had er zo naar uitgekeken, eindelijk weer eens een avond mijn dochter in huis, haar horen zingen en weten dat ze vlakbij is. Met een harde klap valt de deur achter haar dicht. Op weg naar het vriendje die het wel allemaal begrijpt. Tien minuten later laat mijn telefoon het bekende bliepje horen.xe2x80x99 Ik kom woensdagavond naar huis, kunnen we alles doorpraten en dan haal ik die fiets later. Kan pa precies vertellen waar ik op moet lettenxe2x80x99

Ik glimlach door mijn tranen heen.

Het was zulk geweldig mooi weer vanavond dat ik na de afwas besloot om nog even de fiets te pakken en een rondje door de buurt en Meinerswijk te maken. Ik steek mijn liefde voor Limburg niet onder stoelen of banken maar ik prijs me ook elke dag gelukkig dat ik temidden van zoveel prachtigs wonen mag.

Gisteren heb ik een voorproefje gekregen over hoe mijn leven er over 15 of 20 jaar misschien uit zal zien. Geen mooi plaatje kan ik u verzekeren. Man weg, kinderen weg, niemand om voor te zorgen, een huis gevuld met stilte. Alleen de viervoeter is aanwezig. Bij gebrek aan menselijk contact klets ik haar dan maar de oren van de kop. Is het verbeelding of lijkt ze mij te willen ontwijken? Ik kan mijn draai maar niet vinden. Tussen de huishoudelijke taken door houd ik een oogje op de mail en gooi ik af en toe een regel de Twitter pagina in. Na verloop van tijd begint de stilte me op te breken. Gelukkig ben ik nog in het bezit van gezonde ledematen en heeft de hond de tijd van haar leven doordat ik extra lange rondjes met haar maak.

Aangezien ik niet dagelijks gebakken eieren met brood kan eten (vitamines zijn nu eenmaal onontbeerlijk in een menselijk dieet), besluit ik om een kant-en-klaar gerecht uit de diepvries te proberen. Zalm met dille en groenten van de Iglo klinkt niet slecht. Twaalf minuten stomen in de magnetron en klaar is Loesje. De smaak is redelijk, maar de broccoli is te zacht (eeeww) en hier en daar zitten klonten penne die met geen mes uit elkaar te krijgen zijn. Morgen toch maar weer gewoon een paar boontjes in de pan en wat aardappeltjes bakken. Eten zittend voor de tv, wat een armoede.

Voor het eerst begrijp ik pas echt hoe mijn moeder zich haar laatste jaren gevoeld moet hebben. Waarom ze het niet langer nodig vond om zich aan te kleden. Haar luie stoel niet meer uit te krijgen, zappend van belspel naar belspel wat haar alleen maar enorme telefoonrekeningen opleverde. Waarom ze mij op de meest vreemde momenten belde omdat ze mijn stem even wilde horen.

Eenzaamheid heeft een naar gezicht.

Onder de brug loopt een vreemde dikke pijp die aan alles wat zwemt de doorgang verspert. Eenden en waterkippen nemen die horde met gemak, maar voor een jonge zwaan is het toch net iets minder makkelijk. Gisteravond zat hij er met zijn vader, moeder en de rest van de kroost hadden wel de horde genomen naar de andere kant van de brede sloot. Heen en weer, heen en weer, zo neuriede ik mee met de beweging die ze maakten.. Hij heeft in ieder geval nog een papa die een beetje op hem let dacht ik nog voor ik mijn weg vervolgde.

Heel vroeg vanochtend begon het er toch iets minder rooskleurig uit te zien. Nog steeds zwommen ze heen en weer, maar nu begon ook vader zich zorgen te maken. Hij riep duidelijk om zijn vrouw. Moeder en de rest waren net weer op weg naar de brug toen ze zijn getoeter in de gaten kreeg. Met de vliezen in een hoge versnelling stoof ze naar hem  toexe2x80xa6om netjes aan haar kant dezelfde bewegingen te gaan maken, gevolgd door, jawelxe2x80xa6der rest van de kroost. Met bezwaard gemoed toog ik weer richting huis.

Vanmiddag besloot ik nog maar eens een kijkje te nemen. Een menigte van zon man kind en vrouw of 10 hadden zich al aan de kant verzameld. Nu zat het arme jong alleen. Vader (de overloper) had hem lekker laten zwemmen waar xe2x80x98ie zwom en was onder moeders vleugels gekropen. De hele familie zat verderop in het gras het verenpak glad te strijken. Ze keken niet meer op of om naar het luid piepende jong.

Inmiddels was er iemand zo bijdehand om de brandweer te bellen. Nog voor de redders in nood, gehesen in waterbestendige pakken, ook maar enigszins in de buurt konden komen, hield het jong het voor gezien en met een hoop gespetter en gewapper met vleugels nam hij de benen.

In de hoogste versnelling ging hij op zoek naar zijn familie die overigens ook alweer uit het zicht verdwenen waren. Vlak bij de volgende brug had hij de aansluiting weer gemaakt.
De moraal van dit verhaal? Laat je door geen pijp tegenhouden want voor je het weet ben je een stervende zwaan.

Nu de zomer eindelijk ons land gevonden heeft moet ik de balans van deze vakantie gaan opmaken. Vijf weken  zijn omgevlogen. Uitgerust ben ik zeker, bijgeblogt zeker niet! Deze vakantie werd ik letterlijk heen en weer geslingerd tussen Operator 11, Twitter en blogs. Moeilijk om vast te stellen wie er gewonnen heeft.

De eerste vakantie in jaren waarin de man en ik weer totaal op elkaar aangewezen waren mag in ieder geval in de boeken als een groot succes, na al die jaren nog steeds genoeg gespreksstof om avonden mee te vullen,maar ook zwijgzame momenten die geen moment pijnlijk waren. Opgaan in elkaars aanwezigheid maar ook af en toe loslaten als het lichaam van de man een grens bereikt had terwijl ik nog energie over had om dat ene steegje nog nader te bekijken of die trap te beklimmen. We kijken beiden met een goed gevoel terug.

Vanaf morgen draait de wereld weer om werk. De man vertrekt naar een, voor hem, vreemd schip om gedurende twee volle weken voor een collega de zaken waar te nemen. De jongste is weer voluit aan de slag (zoxe2x80x99n nieuwe laptop kost wat hoor!), onze dochter pendelt heen en weer tussen Utrecht (werk) Nijmegen (vriendje) en thuis en onze oudste vertrekt naar Portugal. Ook ik mag maandag weer bij Introdans aantreden. Het zal wennen worden, niet alleen aan het ritme van de dagen maar ook weer alleen verantwoordelijk zijn voor huis en haard. Ik voorzie menig eenzaam avondje in het verschiet. Avonden die roepen om virtuele invulling bij gebrek aan menselijk contact.

Ik heb nog meer dan genoeg in te halen aan achterstallig leeswerk.

PS ik zie net dat ik hier al 1600 logjes op mijn naam heb staan. Niet slecht voor een amateur toch?

Ach kom,xe2x80xa6 je weet welxe2x80xa6dinges. Die naast dat groene huis woonde. Zijn vrouw was zoxe2x80x99n lange blonde met van die vreemde ogen. Zij werkte bij euh, ..hoe heet die bakker ook alweer ?..je weet wel, naast de Blokker. Potverdorie zeg, ik kan er niet opkomen. Nou..in ieder geval heeft dinges,.. Nee niet die bakker, die van die blonde vrouw, die heeft daar ook een auto gekocht zei die. Nee niet bij onze garage, bij die andere, komxe2x80xa6hoe heet die ook alweer.

Mijn man begrijpt me niet, u toch zeker wel?