Als ik terug denk word ik mij er van bewust dat ik in mijn hele leven nooit echt alleen gewoond heb. Van groot gezin thuis naar de massa in de kibbutz. Op kamers in Nederland en Londen deelde ik een huis met anderen en als Rijnvaartstewardess (een erg mooi woord voor manusje van alles) met minimaal twee personen in een hut. Nooit was ik helemaal op mezelf aangewezen. Dit zou mijn angst voor het alleen zijn xe2x80x98kunnenxe2x80x99 verklaren. Kunnen, zeg ik want ik ben geen expert.
De strubbelingen met de dochter zouden ook gemakkelijk verklaarbaar xe2x80x98kunnenxe2x80x99 zijn. Ze heeft zich in haar puberjaren net als ieder ander kind afgezet tegen ouderlijk gezag. Vrienden en vriendinnen waren er genoeg maar, op een enkele uitzondering na, geen speciale vriendjes die haar volledige aandacht opeisten. Begin dit jaar kwam er als uit het niets ineens een stroomversnelling op gang. Op kamers en kort daarna voor het eerst verliefd tot over haar oren. Voor het eerst moet ik haar delen met een buitenstaander die al haar tijd en aandacht in beslag neemt. Haar prioriteiten zijn verandert. Niet alleen zij zal daaraan moeten wennen, ook ik. Onderdeel van het loslaten.
Marloes 
Het is best een raar idee dat een “vreemde” opeens de belangrijkste persoon is in het leven van je kind. Maar inderdaad, dat hoort bij het loslaten, hoewel, als het allemaal zo snel gaat, maakt dat het er niet makkelijker op.
Afgezien van de aanleiding: leuk iets te lezen over jouw vroegere leven. Rijnvaartstewardess! Kibboets! Daar wil ik meer van weten. Ik zie uit naar beknopte autobiografische schetsen. Of heb je hier al iets over geschreven? Let me know.
@DaPiet, klik rechtsonder eens op de categorie ‘De oude doos’en op’Home sweet home’ Veel van mijn verleden vindt je daar wel terug. Woman@work is ook wel een aanrader trouwens..:)
Tja, bij veranderingen is het toch vaak even slikken als ouder, Loes. Dat is bij mij tenminste zo, ook al is het een ‘goede’ verandering.
loslaten is moeilijk, vooral omdat je de mate waarin je los ‘moet’ laten soms nog zo moeilijk kan inschatten, zeker met een eerste kamer en een eerste vriendje… zij ontdekt het leven ‘zonder’ [lees : los van] mama en jij ontdekt het leven ‘zonder’ […] haar. zij heeft allemaal nieuwe dingetjes om dat ‘gat’ te vullen en jij denkt terug aan de ‘oude dingetjes’… en het gat lijkt alleen maar groter te worden. maar ze zal haar mama altijd nodig blijven hebben, alleen op een andere wijze dan eerst. en daar worden jullie, uiteindelijk, allbei wijzer van !
toch heel veel sterkte gewenst !
lijkt me meer psychologie uit een warm, bang hart.
Weet je, Marloes…
Ik vraag me af of dit wel ‘loslaten’ is.
Laten we eerlijk zijn : het zaadje zoekt het eitje en andersom. Dat is in feite wat er gebeurt.
Jij als ouder wordt niet losgelaten hoor, er is alleen even wat weinig plek voor je.
Dit is wat ik me ervan voorstel, en ik denk dat ik het bij het rechte eind heb.
Een tijdelijk ongemak, ga je daarmee akkoord, Marloes..? 😉
Je word even op de 2e plaats gezet.Dat is even wennen.Uiteindelijk is dat de bedoeling van het leven,zij gaat beginnen en jij kijkt terug.Als het geestelijke contact maar blijft.
Groetjes!
het wordt al een stukje beter te pruimen als je de keuze van je dochter een goeie vindt, gewoon omdat het een leuke knul is. Je vindt zeker weten weer een nieuw evenwicht in de zich ontwikkelende nieuwe relatie met je dochter. Is niet minder, maar anders…