Het zou een standaard operatie worden. Donderdag opname, vrijdag naar huis. De risicoxe2x80x99s minimaal, maar hij moest ze wel even vermelden. In 3% van de gevallen werd er wel eens een zenuw geraakt en dat kon vervelende gevolgen hebben. Maar, geen paniek, het gebeurde echt maar zelden. Om half twee gaat de man naar de operatiekamer. Om even over drie belt de arts. Het vlies dat de zenuwen omhult en waarin zich vocht bevindt heeft een klein tikje gekregen waardoor iets van dat vocht kon ontsnappen. De man is van Velp overgebracht naar Rijnstate waar hij eerst 24 uur plat moet blijven liggen. Gedurende het weekend zal hij voortdurend in de gaten gehouden worden. Voeten en benen bewegen kan hij zonder problemen. Of er eventueel andere schade is, zoals een dood gevoel in een stuk been, zal gedurende dit weekend moeten blijken.

De man is dus een zeldzaam geval. Alsof ik dat nog niet wist.

Op zoek naar een woord waar ik niet opkomen kon, gravend in mijn berg van kennis, vroeg ik mij af hoeveel woorden, zinnen, teksten, ik in de loop van de jaren al kwijtgeraakt ben. Waar zouden ze gebleven zijn? Zijn er valkuilen in mijn woordenschat waarin ze verdwijnen? Wie of wat bepaald welke woorden, zinnen, teksten er door de mazen van het net vallen, om nooit meer boven te komen? Een woordenboek zou uitkomst kunnen bieden, mits ik wist naar welk woord ik zocht. Dat is nou juist het geheim van verloren woorden. Wanneer zijn ze verloren en wanneer alleen even uit het zicht verdwenen? Is dit het begin van dementie, en raak ik zo, op zoek naar wat ik kwijtgeraakt ben, in de spelonken van mijn archief verder en verder verdwaald, totdat uiteindelijk de uitgang ook voor altijd verdwenen is?

Mijn zoektocht naar dat ene woord levert meer vragen op dan ik beantwoorden kan.

Een woord, zin, tekst kan mijn fantasie op hol laten slaan, mijn vingers in beweging zetten, maar het levert geen verloren woorden op.

Al sinds eind augustus wacht de man op een ziekenhuis opname. Een operatie moet er voor gaan zorgen dat hij weer stevig op zijn benen komt te staan. De wachttijd van 4 tot 6 weken is allang overschreden. : xe2x80x9cHet kan nog wel even durenxe2x80x9dzegt de dame aan de andere kant van de telefoonxe2x80x9ddokter Spuit* wil de operatie zelf doen, maar hij werkt maar beperktxe2x80x9d Mooi is dat.

Ondertussen daalt het humeur van de man beneden het nulpunt. Opgesloten zitten tussen 4 muren. Geen kant op kunnen terwijl je jarenlang het wijde sop gewend bent geweest valt ook niet mee. Het feit dat ik steeds vaker en langer van huis ben is een andere storingsfactor . Hij begint zelfs te twijfelen aan de ingreep. Doemdenken, zijn sterkste punt. Wat als nu blijkt dat hij tot de drie procent behoort waarbij het misgaat tijdens de operatie. Dan mogen we hem wel meteen onder de zoden leggen. Constant in huis zitten, hij heeft er genoeg van.

Ik zou kunnen zeggen dat ik maanden, zo niet jarenlang in huis gezeten heb in de periode dat de kinderen klein waren en hij op zeven rivieren ronddobberde, maar dat zou koren op zijn molen zijn, dus houd ik wijselijk mijn mond. De beste stuurlui staan toch altijd nog aan wal.

* om privacy redenen wordt er een andere naam gebruikt

Kijk eens hoe blij ik ben. Alweer een jaar ouder, maar ook wijzer?

Eigenlijk had ik hier vandaag 51 kaarsjes willen neerzetten, maar halverwege raakte ik de tel kwijt. Dat krijg je gratis en voor niks als je ouder wordt. Bij de uitgang staat een kleine attentie klaar, zodat u tenminste niet helemaal met lege handen weggaat. 

Terwijl ze onderweg was naar de bus zag ze een vreemd voorwerp liggen. Bij nadere inspectie bleek het om een Ipod nano te gaan. Ze bleef een beetje besluiteloos staan kijken toen er een andere jonge vrouw voorbij kwam. xe2x80x9cDat is even mazzel hebbenxe2x80x9dzei ze tegen onze dochter. xe2x80x9cNeem jij hem mee? jij hebt hem tenslotte het eerste gezienxe2x80x9d

xe2x80x9cIk zou me vreselijk ongelukkig voelen als ik dit dure ding mee naar huis zou nemenxe2x80x9d was haar antwoord.xe2x80x9dergens hier in de stad loopt iemand rond die hier misschien heel lang voor gespaard heeft, of die hem van een speciaal iemand cadeau heeft gekregen. Ik breng hem wel naar de politiexe2x80x9d Ze heeft rechtsomkeert gemaakt, is de halve stad weer doorgelopen en heeft hem ingeleverd.

Ik ben altijd al trots op mijn kinderen geweest en vanavond blijkt weer dat ik daar het volste recht toe heb

PS mocht u iemand kennen die in de buurt van de blikken bioscoop in Arnhem zoxe2x80x99n ding is kwijtgeraakt, op het politiebureau achter de Eusebius ligt die op zijn rechtmatige eigenaar te wachten

Morgenochtend om 07.45 uur staan ze op de stoep. Als ik het goed begrepen heb komen ze met zxe2x80x99n tweexc3xabn. Misschien zijn ze bang dat ik van me af zal slaan of dat ik op het laatste moment alsnog de benen neem. Hoe dan ook, ik zal er aan moeten geloven. Jaren geleden heb ik mij, of liever gezegd onze tweeling, in een overmoedige bui aangemeld bij het tweelingregister en sindsdien heb ik al aan allerlei onderzoeken meegedaan. In het begin bleef het bij ellenlange vragenlijsten, een voor hem, een voor haar en dat in tweevoud. Totdat men besloot het bloed van moeders van tweelingen eens aan een nader onderzoek te onderwerpen. Zo heb ik al eens een hele dag in het VU in Amsterdam doorgebracht met een naald in mijn arm waar op gezette tijden bloed uit getapt werd. Samen met twee andere dames slopen we tussen de transfusies door naar buiten om snel een peuk te kunnen roken. Drie dames met naalden in hun arm op een bankje, gezusterlijk aan de nicotine. Het onderzoek heeft vast veel opgeleverd. Alleen al het nicotinegehalte moet schrikbarend geweest zijn.

Morgen komen ze weer om bloed, maar nu aan huis. Of ik ook nog even zo goed wil zijn om xe2x80x98s ochtends in een potje te plassen? Och, ik ben de beroerdste niet. En zou u dan ook de avond tevoren vanaf 22.00 uur niet meer willen eten of drinken alstublieft?

Tjemig wat heb ik een dorst!

Aan het einde van de nacht, nog voor het ochtendgloren komen ze voorbij. Ze maken gebruik van de leegte in mijn hoofd om me te laten weten dat ze er nog zijn. Overdag is de ruimte te beperkt om zich goed te kunnen manifesteren. Vriend en vijand (oud en nieuw), familie en vage kennissen die, ondanks de vaagheid, toch een indruk achtergelaten hebben. Om beurten maken ze hun entree. Een enkele keer schrik ik van een aanwezigheid. Al zo lang geleden verbannen uit mijn leven maar nog steeds niet uit mijn geest. Een enkeling laat weer tranen tevoorschijn komen. Afscheid genomen, maar nog steeds niet verwerkt. Boosheid om hen die mij irriteren en zelfs xe2x80x98s nachts niet met rust laten. Een ding hebben ze allemaal gemeen. Ze laten mij altijd ontwaken. In de stilte van mijn slaapkamer probeer ik soms het gevoel vast te houden door mijn ogen niet te openen en het beeld verder te laten lopen alsof een projector de film voor eeuwig heeft vastgelegd in mijn brein. Alleen geluiden dringen door. De ademhaling van de man naast mij, de hond die ondanks de beperking van de mand toch nog voluit kan gaan liggen krabben. Het kind aan de andere kant van de muur draait zich om.

Heel even, soms maar uurtje, ben ik alleen met mijn gedachten. Het geluid van een wekker laat langzaam maar zeker de rest ontwaken. Het tempo van alledag neemt  de regie weer over tot het einde van de volgende nacht.

Twee en een halve turf hoog. Giftiger dan een slang, ogen die je ter plekke dood zouden laten neervallen. xe2x80x9cBlijf staan kutwijf * xe2x80x9d krijste ze uit volle borst.

Ik keek er naar en deed er het zwijgen toe, net als de moeder die een eind verderop van haar fiets stapte. Laten we vooral net blijven doen alsof dit de normaalste zaak van de wereld is.

* Mijn excuses voor het gebruik van schuttingtaal. Helaas is het soms noodzakelijk om met de neus op de feiten gedrukt te worden*

Kiezen tussen een beetje goed en minder goed nieuws is eigenlijk geen keuze. Een beetje goed is het feit dat we een nieuwe auto op de kop hebben getikt, minder goed dat we vanochtend lazen dat Volkswagen de grootse benzineslurper aller tijden is. Volkswagen, Skoda xe2x80xa6een pot benzine dus. Ik kan me ook niet echt verheugen op de nieuwe automobiel. Tuurlijk is hij net zo mooi als de vorige, andere extraxe2x80x99s maar iets minder opvallend van kleur. De angst voor diefstal is nog niet uit mijn systeem verdwenen.

De man is ook niet echt blij. Dat heeft overigens niets te maken met ons nieuwe vervoer, maar alles met de huidkanker die opnieuw de kop op lijkt te steken, bijna op dezelfde plek zelfs.

Wie hebben wij tegen het verkeerde been aan lopen schoppen de laatste tijd?

Ontbijttafel, niet vroeger of later dan normaal

xe2x80x9cZullen wij anders een broodje delen mam?xe2x80x9d

xe2x80x9cEven wachten kind, ik vroeg het eerst aan je vaderxe2x80x9d

xe2x80x9cJa maar ik ben je bloed en hij is alleen maar aangetrouwdxe2x80x9d

xe2x80x9cDat zie je verkeerd kind.

Eerst kwam de man en toen kwam jij.

Eerst de kip en dan het eixe2x80x9d