Al sinds eind augustus wacht de man op een ziekenhuis opname. Een operatie moet er voor gaan zorgen dat hij weer stevig op zijn benen komt te staan. De wachttijd van 4 tot 6 weken is allang overschreden. : xe2x80x9cHet kan nog wel even durenxe2x80x9dzegt de dame aan de andere kant van de telefoonxe2x80x9ddokter Spuit* wil de operatie zelf doen, maar hij werkt maar beperktxe2x80x9d Mooi is dat.

Ondertussen daalt het humeur van de man beneden het nulpunt. Opgesloten zitten tussen 4 muren. Geen kant op kunnen terwijl je jarenlang het wijde sop gewend bent geweest valt ook niet mee. Het feit dat ik steeds vaker en langer van huis ben is een andere storingsfactor . Hij begint zelfs te twijfelen aan de ingreep. Doemdenken, zijn sterkste punt. Wat als nu blijkt dat hij tot de drie procent behoort waarbij het misgaat tijdens de operatie. Dan mogen we hem wel meteen onder de zoden leggen. Constant in huis zitten, hij heeft er genoeg van.

Ik zou kunnen zeggen dat ik maanden, zo niet jarenlang in huis gezeten heb in de periode dat de kinderen klein waren en hij op zeven rivieren ronddobberde, maar dat zou koren op zijn molen zijn, dus houd ik wijselijk mijn mond. De beste stuurlui staan toch altijd nog aan wal.

* om privacy redenen wordt er een andere naam gebruikt