Het is donker als we richting stad rijden. De wijk in diepe rust gedompeld, hier en daar schijnt een lamp achter slordig gesloten gordijnen. Straatverlichting reflecteert oranje op het natte wegdek. Voor ons schitteren de lichten van de stad, een brede strook lichtblauw laat zien waar de zon zo meteen verschijnt.

We hebben de anders zo drukke weg nu voor ons alleen. Meer parkeerplekken dan we nodig hebben. De trappen naar het station nog steeds een bron van ergernis omdat het de man zichtbaar moeite kost om ze te beklimmen. Enkele taxi’s, chauffeurs die, wachtend op de eerste klant van de dag, achter het stuur een krantje lezen.
Alleen de broodjeszaak in de hal is geopend, een kleine rij wacht op koffie.  Een handjevol personen op weg naar lege perrons. De sluis weerkaatst het geluid van voetstappen op ijzeren treden. Een eenzame roker bij de hiervoor toegewezen plek. Nu pas valt me op hoeveel peuken er op het perron achtergebleven zijn. Relikwiexc3xabn uit een tijd dat roken nog niet verbannen was. In de verte staat de trein al klaar. Nog een kus, de warmte van zijn lichaam voelbaar door de veel te dunne jas. De schrille toon van de fluit, groen licht, de trein komt langzaam in beweging. Nog een zwaai en hij is uit het zicht. Ik draai me op mijn schreden om en verdwijn in tegengestelde richting.

Over een week zien we elkaar weer terug.

Foto: Mooste

xe2x80x9cKom maar mee naar buiten, dan zal ik weer eens  een mooi  wijf van je maken.xe2x80x9d zei de man. Vanuit de keuken sla ik hen gade. Hij slaat onzin uit terwijl hij de borstel voorzichtig over haar dikke vacht laat gaan. xe2x80x9cGod wat ben je lelijk, ik heb echt nog nooit zoxe2x80x99n lelijk wijf gezien, het zou verboden moeten worden zo lelijkxe2x80x9d Haar kop omhoog, ogen die zijn gezicht niet loslaten, vol vertrouwen dat hij het beste met haar voorheeft. xe2x80x9cNiet alleen ben je lelijk, je stinkt ook nog. Niet zomaar, nee je ruikt naar een bad vol zweetvoetenxe2x80x9d Dikke bossen haalt hij tussendoor uit de borstel, die hij in de geopende bak deponeert. xe2x80x9cMoet je kijken wat er allemaal van je af komt. Ik zou je moeten laten kaalscheren, lelijk harig mormelxe2x80x9d Zij blijft rustig staan, kijkt af en toe omhoog en laat hem zijn gang gaan. Totdat hij in de buurt van de staart komt. Ze begint te draaien, laat haar rug zakken en probeert op haar, door artrose opgezette, poten  te gaan zitten. De man wenkt.

Ik ben de enige die aan haar achterkant komen mag. Geen manlief die daar iets aan veranderen kan

Zijn laptop maakte geen verbinding meer met onze router. Zou hij zelf wel even opknappen door de router en het modem even uit te zetten zodat de alles weer gereset zou worden. Leuke actie van onze jongste zoon, want nu heeft niemand meer internet in ons huis.

Ik ben tijdelijk uitgeschakeld.

Lui onderuit breng ik de vrijdagavond voor de tv door. Reclametijd is zaptijd. Beginnen bij 1, eindigen bij 24 en weer terug naar 1. In hoog tempo, klik klik klikerdeklik. Ouwe meuk, saai, eo, gezien, niet leuk, weg ermee. Totdat mijn oor iets opvangt wat mijn aandacht trekt. Hoor ik daar?..ja een man die in onvervalst Kerkraads dialect een gesprek voert met een vrouw, die welliswaar Limburgs spreekt, maar uit een ander deel van mijn provincie komt. Grijpen naar de gids, zoeken naar de juiste zender.

Het zal toch niet? Jawel, richtieje Limburgse zeef.

Rustige zondagochtend, luie zondagochtend. Op je gemak je eerste kopje thee drinken terwijl je de krant doorspit naar stukjes die je gisteren overgeslagen hebt. Geen haast, geen druk.

De man op pad met de hond. Geen kind in huis. Volstrekte stilte. Zelfs trappenlopen gaat zonder haast. Terwijl je het strijkijzer in het stopcontact steekt, start je ook de pc en open je de mail. Een nieuwe podcast van Vocalies, perfecte zondagochtend.

Morgen is de vakantie voorbij. Stilte voor de storm?

xe2x80x9cAls we nou  gewoon een ander bankstel  kopen, misschien blijf ik dan wel wakker. Je weet wel, zoxe2x80x99n strak modern ding waar je niet echt lekker op liggen kunt?xe2x80x9d De man bromt dat hij mijn kunstje om op elk gegeven moment van de dag in slaap te vallen niet zoxe2x80x99n ramp vind. xe2x80x9c Bovendien stop jij niet bij een bankstel. Voor ik het weet moet er weer xe2x80x98ruimtexe2x80x99 gecrexc3xaberd worden en hebben we ook een nieuwe tafel en stoeltjes nodig.xe2x80x9d

Voor alle zekerheid vouw ik een hoekje in het blad van de woongigant. Je bent uitgeslapen of je bent het niet.

Een van de dingen waar ik nooit aan heb kunnen wennen, is de afwezigheid van een gezellige kroeg of een Grand cafxc3xa9 hier in onze wijk. Komende uit het zuiden, geboren in een stad waar op elke hoek wel een kroeg te vinden is was, ben ik hier in de sahara terecht gekomen. Droger staan kan haast niet. Het winkelcentrum in de buurt heeft een kroegje, maar dat zit verstopt in de achterkant van een snackbar die al sinds jaar en dag in de volksmond xe2x80x98Vette Henkxe2x80x99 genoemd wordt. Niet echt aanlokkelijk.

Op dagen zoals deze zou ik in mijn oude woonplaats het dorp in kuieren. Op elk terras kwam je wel een paar vrienden of kennissen tegen die je met liefde een stoel en een oor aanboden. Nu moet ik eerst met de bus en daarna is de kans klein, heel erg klein dat ik xc3xbcberhaupt een bekende tegenkom.

Als er dus tussen mijn lezers iemand zit die al jaren op zoek is naar een goede locatie voor een bruine kroeg. Ik weet xe2x80x98m

De man is alweer een paar dagen de hort op en de kinderen schitteren ook door afwezigheid. Eens te meer blijkt dat het alleen zijn mij niet ligt. Daar zit je dan, moederdag in je uppie, terwijl links en rechts van mij de tuinen vol zitten met vrolijk klinkende mensen. Een gevoelsmens zou er een depressie van krijgen.

Onze oudste maakt het goed door in de namiddag voor mij te komen koken en onze dochter schuift ook nog even aan. Niet te lang, het vriendje wacht. Soms moet je gewoon de muziek het woord laten doen

Zoxe2x80x99n typische slaperige zondagochtend, stilte in de straat, menig gezin nog op vakantie. Tijdens het eerste rondje van de dag is de oude hond nog enigszins enthousiast, tot we in het park aankomen. Elke sprietje is snuffelbaar, elk blaadje te bekijken. Een moment van bezinning. Geen zuchtje wind, het water van de sloot weerspiegelt rimpelloos de pracht van het groene voorjaar. Een eenzame witte zwaan staat aan de rand en plukt zijn veren. Maagdelijk wit steekt fel af tegen strakblauwe lucht. Voorbij de bocht laat de nijlgans zijn waarschuwingen horen aan zijn kroost. Hond in aantocht, ook al lopen wij honderden meters bij hen vandaan. Mijn aandacht verplaatst zich naar de vogels. Een fluitconcert waar je alleen maar in stilte van kunt genieten. Merels mezen, een roodborstje, vinkjes. Door elkaar en toch een eenheid. De jongen op de luidruchtige scooter verbreekt de idylle. In een klap is alleen het geronk van een motor nog te horen. Hij raast als een bezetene aan mij voorbij, zijn uitlaat spuwt een stinkende zwarte rook in mijn richting. Zelfs de hond kijkt even op. Zo snel als hij er aankwam zo snel is hij ook weer verdwenen. Doodse stilte om mij heen en dan, als de natuur van de schrik bekomen is, hervat een merel zijn concert, al snel gevolgd door een tweede, een derde.

Nog voor ik het park verlaat zingt het hele vogelvolk weer in koor alsof er niets gebeurd is. Zalige zondagmorgen, rustige zondagmorgen. Carpe diem

Mijn haar wordt te lang, geen idee waarom ik dit met jullie delen wil, maar voor mijn gevoel doet het er toe. Net zoals het feit dat ik al sinds weken geen nagels meer bijt, dat mijn afslankpogingen jammerlijk blijven hangen rond de 71 kilo en dat ik af en toe het gevoel heb uit mijn eigen lichaam te treden. Delen maakt dat ik er minder over hoef na te denken, ik ben het kwijt. Net zoals het feit dat ik vanochtend kalm bleef toen er tegen me geschreeuwd werd, ingehouden woede vermengd met tranen van frustratie, een stroom van verwensingen weerkaatste tegen de muren. Zelfs toen de voordeur zo hard dichtgeslagen werd dat de ramen trilden en de lijstjes bijna van de muur afvielen bleef ik rustig. IJzig kalm, luguber kalm zelfs.

Als ik het opschrijf lijkt het meteen minder erg, het heeft een plek gevonden waar ik er af en toe nog eens op een afstand naar kijken kan. Begrijpen doe ik het niet, maar herkenbaar is het wel en van daaruit weet ik dat het allemaal wel weer goed komt. Een klein krasje meer of minder,mijn immense ziel kan het hebben. Van hem wel