Op het moment dat ik de wow overdroeg aan Karin ontstond er nogal wat beroering. Niet terecht volgens mij, maar meningen kunnen nu eenmaal verschillen. Via twitter ontdekte ik enkele dagen geleden dat de wow zou worden doorgeschoven naar iemand anders omdat de kritiek steeds weer de kop opstak.

Na zorgvuldig al mijn opties overwogen te hebben besluit ik vandaag om de wow weer onder eigen hoede te gaan nemen. Ik vind het initiatief te waardevol om het steeds verder af te zien zakken. Dat ik niet altijd als eerste zal/kan reageren, niets aan te doen, mijn werk neemt nu eenmaal vel tijd in beslag. Gaat het hier dan alsnog mis, het zei zo, dan ben ik daar zelf verantwoordelijk voor.

De regels blijven hetzelfde al ga ik wel de stijl aanscherpen. De wow dient in verhaalvorm geschreven te worden. Gedichten, verzen,rijmen zijn op z’n tijd leuk maar is niet de vorm waarin de wow gegoten dient te worden.

Mochten daar weer discussies over ontstaan dan is dat jammer, maar ik lig daar verder niet wakker van.

Aanstaande woensdag zal hier weer een verse wow verschijnen, zeg het voort, zeg het voort…

Lang voordat de dag zou beginnen werd ze wakker. Klaarwakker. Het licht van de lantaarnpaal voor het huis was niet sterk genoeg om op haar horloge te kunnen zien hoe laat het was en om het bedlampje aan te doen was ze gewoon niet wakker genoeg. De man naast haar, zich van geen kwaad bewust, snurkte zachtjes, mond open. Verder was het stil. Voorzichtig sloeg ze de dekens terug, zwaaide haar benen over de rand en raakten haar voeten de vloer, de kou liet haar adem even stokken. Gezeten op de rand van haar bed bedacht ze dat ze ook gewoon kon blijven liggen, wachtend op de ochtend en het geluid van de wekker die liet weten dat het tijd was. Toch maar niet.

Met beide handen zette ze zich af en kwam ze overeind. Twee stappen tot aan het raam. Door een kier in het gordijn keek ze de straat in. Opkomende mist absorbeerde het oranjegele licht. Niets bewoog. Versgevallen sneeuw bedekte straten en daken, onaangetast,maagdelijk wit.

Zachtjes liep ze de slaapkamer uit en opende ze de deur van de kleine kamer. Hier was het behaaglijk warm. Een lichte druk op de knop en zoemend kwam de computer tot leven. Heel even keek ze naar de wereld aan de ander kant van het huis. De mist kwam steeds dichterbij. De zinnen in haar hoofd glashelder. Zachtjes beroerden haar vingers de toetsen. Vandaag moest het in een keer lukken. De oplossing lag voor de hand.

Geschreven in het kader van de wow, die elke 14 dagen bij haar verschijnt

Is het de leeftijd? de tijd van het jaar? Is het de sneeuw of de muziek? Op weg naar huis wordt ze overvallen door melancholie. Liedjes uit haar jeugd brengen beelden uit lang vervlogen tijden naar boven. Het oude huis, de versieringen, de geuren die uit de keuken komen, opgewonden stemmen, geheimzinnige pakjes onder een rijk versierde boom. Haast tastbaar is de herinnering.

Als ze haar ogen sluit staat ze weer naast haar moeder in de volle kerk. Het koor, de kaarsen, de lucht van dennengroen en de oude rituelen die onlosmakelijk verbonden zijn met de Kerstnacht, liturgie op zijn mooist. Samenzang, omringd door mensen die sinds jaar en dag deel uitmaken van haar leven, wiens historie ze kent. Saamhorigheid, ouders,grootouders, broers, zussen en buren. Zij aan zij het mooiste moment van het jaar delen.

De emotie, de tranen in de ogen van haar moeder. Nu, jaren later beseft ze pas hoe kostbaar deze momenten waren en met welk gemak ze daar als kind overheen stapte. Uitzien naar de volgende ochtend, als de pakjes geopend mochten worden. Verlangen naar het einde van de mis en de warmte van haar bed. Hopen dat ondertussen koning winter eindelijk de langverwachte sneeuw had gebracht.

Ze beseft dat haar kinderen nooit dit soort herinneringen zullen koesteren, geen enkele band hebben met de muziek en de rituelen uit haar jeugd. Het maakt het gemis nog ondraaglijker, alsof het verleden bij haar ophoudt. Hoe kun je tradities ook laten voortleven als je ze zelf niet overdraagt?

Voor het eerst sinds lange tijd heeft ze haar huis eventjes voor haar alleen. De ruimte blijft vertrouwt en toch.. de leegte heeft een eigen klank. Onwennig gaat ze zitten, de chaos in haar hoofd laat ze voor wat xe2x80x98ie is. Het moment koesteren, de beleving om weer eens te kunnen doen waar ze zin in heeft, zonder onderbroken te worden.

Haar blik dwaalt af naar buiten. Rook uit de schoorsteen aan de overkant blaast alle kanten op, net als haar gedachtes. Geen controle, geen duidelijke richting. Meegevoerd door de wind, oplossen in het niets. Ze heeft lang naar dit moment uitgekeken en nu het eindelijk zo ver is weet ze er geen raad mee. De lijst met onafgewerkte zaken is ellenlang, maar het begin, nu ze de vrijheid heeft, is zoek. Alsof de gedachte aan het alleen, het vrij zijn, haar bewegingen beperkt. En tochxe2x80xa6de stilte heeft een eigen klank.

Met een zucht wendt ze haar hoofd af, laat ze haar blik rusten op de leegte die voor haar ligt. Ze neemt de pen in haar handen en terwijl ze de dop losschroeft probeert ze niet te denken aan het moment dat de ruimte weer gevuld wordt met stemmen, ze haar eenzaamheid weer inleveren moet. Haar hand glijdt over het papier en ze beseft dat haar hart bijna in hetzelfde ritme klopt als de klok aan de muur, dat de ademhaling van de hond met het voorbijglijden van de tijd, steeds sneller lijkt te gaan.

Stilte is een illusie.

Geschreven in het kader van de WOW die elke 14 dagen bij Karin verschijnt. Ik heb me dit keer precies aan de 250 woorden gehouden, ook al koste het wat moeite

Het zal jullie niet ontgaan zijn, mijn aanwezigheid hier is nog steeds minimaal. Werken, schrijven voor Arnhem Direct, twitteren maar ook het thuisfront vraagt veel aandacht en dat gaat helaas ten koste van dit blog. Vooral de wow verdient veel meer aandacht dan xe2x80x98ie nu krijgt. Daarom ben ik op zoek gegaan naar iemand die hem met liefde wil gaan voortzetten en die persoon heb ik gevonden.

Overdragen is dan ook de laatste wow die op dit blog verschijnt. Over 14 dagen zullen jullie bij Karin moeten zijn die dan de wow zal gaan voortzetten

Graag wil ik iedereen hartelijk bedanken voor de inzet, voor het enthousiasme en voor alle bijdragen die ik steeds weer met plezier heb gelezen. Hopelijk zullen jullie met dezelfde passie blijven doorgaan. Ik zal in ieder geval mijn best gaan doen om zelf ook weer mijn steentje bij te dragen.

Karin succes!

Woensdag 21 oktober 2009

Overdragen

1 afstaan in eigendom, laten overgaan,overgeven

2 oververtellen

Meedoen? Hier vindt u de spelregels.

Woensdag 7 oktober 2009

Aversie

1 de; v afkeer: een ~ van, tegen iets of iem hebben

    Meedoen? Hier vindt u de spelregels.

Het is mijn zwakste kant, het vermogen om mijzelf zien. Te zien zoals ik ben. Een geheel uit verschillende factoren. Positief en negatief naast elkaar, door elkaar. Mijn spiegelbeeld draagt bij aan de verwarring. Ogen, neus, mond, zijn aanwezig maar vormen geen geheel. Wazig, als door een beslagen bril bekeken, geen vaste vorm, geen eenheid.

Te zien zoals ik ben. De drang mezelf weg te cijferen, een plek te zoeken achter in de rij. Mijzelf nooit goed genoeg vinden, gemakkelijk te overbluffen, te intimideren. Ontstaan in mijn jeugd en zonder het te kunnen benoemen mijn hele leven meegesleept. Mijn zoektocht naar de ware xe2x80x98ikxe2x80x99 steeds weer onderdrukken, bang om gevonden te worden, bang om mijn eigen leegte onder ogen te zien.

Ontdekken waar mijn nachtmerries uit voortkomen. Mijn enorme aversie tegen gesloten deuren, tegen manipulatie en achterkamertjespolitiek. De manier waarop ik mijn zintuigen inzet, meestal haarscherp maar soms troebel, door emotie gevoed. Intuxc3xaftie die mij zelden of nooit in de steek laat maar die vaak niet onder woorden te brengen is. Onderbuikgevoelens die zich een weg naar boven vreten, op lange termijn gaten slaan in mijn vertrouwen. Tekort gedaan, meegesleurd in de waanzin van de altijd maar verder, beter, sneller willende meute. Geen vertrouwen in eigen kracht, meedrijven met de massa.

Mijzelf verliezen in woorden, het geschrevene mijn eigen zwakte laten bepalen.

Mijn zelfbeeld een reflectie van hoe ik denk dat ik door anderen gezien wordt. Vervormd door de glazen kast waar ik mijzelf in te kijk heb gezet.

Toepasselijker kan het niet, er ontstaan weer grote gaten tussen de stukjes.

Woensdag 23 september 2009

Leegte

1 lege ruimte, onvoldaanheid

2 lege plek

    Meedoen? Hier vindt u de spelregels.

Woensdag 26 augustus 2009

Empathie

1 inlevingsvermogen; het zich kunnen verplaatsen in de gevoelens of de gedachtegang van een ander

    Meedoen? Hier vindt u de spelregels.