Lang voordat de dag zou beginnen werd ze wakker. Klaarwakker. Het licht van de lantaarnpaal voor het huis was niet sterk genoeg om op haar horloge te kunnen zien hoe laat het was en om het bedlampje aan te doen was ze gewoon niet wakker genoeg. De man naast haar, zich van geen kwaad bewust, snurkte zachtjes, mond open. Verder was het stil. Voorzichtig sloeg ze de dekens terug, zwaaide haar benen over de rand en raakten haar voeten de vloer, de kou liet haar adem even stokken. Gezeten op de rand van haar bed bedacht ze dat ze ook gewoon kon blijven liggen, wachtend op de ochtend en het geluid van de wekker die liet weten dat het tijd was. Toch maar niet.

Met beide handen zette ze zich af en kwam ze overeind. Twee stappen tot aan het raam. Door een kier in het gordijn keek ze de straat in. Opkomende mist absorbeerde het oranjegele licht. Niets bewoog. Versgevallen sneeuw bedekte straten en daken, onaangetast,maagdelijk wit.

Zachtjes liep ze de slaapkamer uit en opende ze de deur van de kleine kamer. Hier was het behaaglijk warm. Een lichte druk op de knop en zoemend kwam de computer tot leven. Heel even keek ze naar de wereld aan de ander kant van het huis. De mist kwam steeds dichterbij. De zinnen in haar hoofd glashelder. Zachtjes beroerden haar vingers de toetsen. Vandaag moest het in een keer lukken. De oplossing lag voor de hand.

Geschreven in het kader van de wow, die elke 14 dagen bij haar verschijnt