Het was, dacht ik, altijd prima geregeld. Twee salarissen in een pot, overleg vxc3xb3xc3xb3r er grote uitgaven gedaan werden, sparen op zijn tijd en altijd zorgen dat de lopende rekening voldoende saldo had om in ieder geval de boodschappen te kunnen betalen. Een kind kan de was doen. Was de man niet thuis beheerde ik de poen en anders mocht hij in ieder geval meebeslissen. Toch zag ik al die jaren dat ik niet werkte zijn salaris als zijn geld. Ik mocht er gebruik van maken en dat heb ik ook dankbaar gedaan, maar het was en bleef van hem.Nu ik plotseling een klein beetje rijk geworden ben, beschouw ik het dan ook als xe2x80x98mijn geldxe2x80x99.

Gisteravond liet de man mij weten dat de navordering van de belasting exorbitant hoog uit zal vallen dit jaar. Er zal fors in de buidel gegrepen moeten worden, xe2x80xa6xe2x80xa6xe2x80xa6maar niet van mijn geld. De man begrijpt dat niet, u toch zeker wel?

Volgens mij zou ik prima voer voor psychologen zijn. In het verleden werd ik regelmatig geplaagd door verschrikkelijke nachtmerries. Zo heftig dat ik gillend wakker werd en de man de stuipen op het lijf joeg. Na de verhuizing naar Arnhem nam de frequentie, maar ook de hevigheid af om langzaam maar zeker helemaal te verdwijnen. Nu zijn ze ineens weer terug.

Vorige week stond ik ineens, trillend van angst, op de gang en vannacht werd ik luid gillend wakker. Zelfs onze dochter die een verdieping hoger al lag te slapen werd er door gewekt.

Waar ze vandaan komen weet ik niet, maar ik word er wel doodmoe van.

De hond ligt aan het einde van de steiger in de volle zon. Haar buik gaat snel op en neer, met de tong uit haar bek kijkt ze naar het schouwspel op het water. Het is een drukte van belang. Een enorme hoeveelheid waterspinnen dansen over het oppervlak. Mijn aandacht wordt getrokken door een stel vissen, mooie rode vinnen duidelijk zichtbaar in het ondiepe water. Grote groepen kleine visjes zoeken beschutting in de waterplanten die pal voor onze steiger staan.

Aan de overkant, tussen het hoge riet voedt een meerkoet haar jong en roept een brulkikker om aandacht. Een zwarte schaduw komt langzaam dichterbij, waarschijnlijk een karper. De mooie vissen schieten weg. De kleintjes kruipen nog verder weg in het ondiepe gedeelte van de sloot. De rust is wedergekeerd.

Veel te vroeg word ik mijn bed uit gebonjourd. De man vliegt vandaag, na een veel te korte tussenstop thuis, via Praag naar Boekarest. Het tijdstip had wat mij betreft iets later gemogen, maar daar heeft de KLM maling aan. Het is stil op de weg. Verbazingwekkend hoe snel je dan ineens in de stad bent. Toch rijden we volgens onze achterligger niet hard genoeg. De oudere man zit heftig te gebaren dat we op moeten schieten. Ook hij moet zijn passagier kwijt op het station. Terwijl ik rustig afscheid neem raast hij alweer richting Zuid. xe2x80x9c Zulk gedrag verwacht je toch niet van een man op leeftijd? xe2x80x9czeg ik en terwijl ik me omdraai schiet de vinger van de man met een bekend gebaar achter de snelheidsmaniak aan de lucht in.

Ik zeg maar niets meer

Sinds vorige maandag wordt mijn lijf d.w.z. vanaf het hoofd tot  ergens in de longen, belaagt door een of ander virus dat van geen wijken weet. Lig ik de ene dag snotterend op de bank, krijg ik de volgende met moeite hapjes vla door mijn branderige strot om vervolgens in aanvallen van kriebelhoest bijna over mijn nek te gaan. Nog maar te zwijgen van andere ongemakken die zulks met zich meebrengt voor een vrouw in de pre-menopauze.

Ondertussen moet het dagelijkse leven wel gewoon doorgaan want tijdens de afwezigheid van de man rust alle verantwoordelijkheid op mijn robuuste schouders. Al snotterend en snuitend ( ai! mijn oren klappen dicht) baan ik mij een weg door klussen van huishoudelijke aard om vervolgens even op de bank mijn ogen dicht te doen.

Nog 5 dagen werken en dan breken 4 vakantie weken aan. Als het weer niet verandert, breng ik die door in mijn achtertuin. Veel lezen, veel rusten en vooral genieten van al het moois dat hier zomaar komt aanwaaien. Ik ben er nog nooit zo klaar voor geweest.

Jaren heb je  geknipt en gescheurd, het blikje werd steeds voller. Je hebt geen idee wat je uiteindelijk met de opbrengst  gaat doen, maar het sparen werd je met de paplepel ingegeven dus doe je trouw bij elk pak koffie, bij elk pakje thee, wat je doen moet. Zegels verzamelen. Het potje barst haast uit zijn voegen als je besluit de opbrengst eens te gaan tellen. Naarmate het aantal punten stijgt, stijgen ook je verwachtingen. Wat zou je voor die gigantische hoeveelheid voor moois kunnen uitzoeken? Niet dat je iets nodig hebt, maar voor niets gaat toch echt nog steeds de zon op. Je haalt de catalogus in huis en vol verwachting ga je op zoek naar artikelen die je zonder bijbetalen mee naar huis zou kunnen nemen. Uiteindelijk valt je ook op een thermoskan van roestvrij staal met zwarte accenten. Daar was je nu echt al een hele tijd naar op zoek. Opgetogen stop je de bundels getelde zegels in een envelop en ga je op pad naar de winkel waar je nog een tweede verrassing wacht. De thermoskan is in de aanbieding dus neem je ook weer een deel van je punten mee terug naar huis.

Groot is dan de teleurstelling als blijkt dat de koffie wel erg snel afkoelt, maar omdat hij zo mooi in het keukenplaatje past is hem dat al snel vergeven. Een flinke hoeveel heet water in de kan, vxc3xb3xc3xb3r de koffie helpt al aanzienlijk. Nu, amper een half jaar verder, breekt spontaan het klepje waarmee de tuit zich moet openen af. Iedere keer de deksel losschroeven om bij het zwarte vocht te komen is het enige alternatief. Zuchtend haal je de oude vertrouwde witte HEMA kan uit de kast.

Bij D.E. wordt de koffie(kan) wel heel duur betaald.

Het was vandaag helemaal niks. Nog minder dan niks zelfs. Als dat mogelijk is tenminste. De man thuis, de kinders overal en nergens en moeder die haar draai niet vinden kan. Kleine ergernissen worden grote bergen en dan heb je ook nog eens wind tegen als je naar huis fietst. Morgen is het misschien wel over. Of niet natuurlijk. Dat zou ook zomaar kunnen. Dan blijft het voorlopig nog even niks.

Een groot gezin betekent niet alleen dat je altijd iemand hebt om op terug te vallen, maar ook dat er altijd wel iets te vieren valt. Zeer zeker nu we ouder worden grijpen we elke kans om te feesten met beide handen aan. Was ik vorig jaar de gelukkige die Sarah mocht zien, dit jaar komt  die dubieuze eer toe aan mijn een jaar en negen dagen jongere zus.

Met haar heb ik de meeste herinneringen. De oudere zussen waren ons te ver vooruit. Samen slapen in een bed dan is gedeelde smart echt niet altijd halve smart. Samen naar school, spelen, uit logeren. Een tijdje zelfs samen in het kerkkoor maar we konden ook vechten als kat en hond. Er zijn wat haren verloren gegaan in die jaren. Na het overlijden van mijn vader hebben we zelfs heel lang niet meer met elkaar gesproken. Nu we ouder en vooral wijzer geworden zijn liggen de zaken weer heel anders. Het maakt ons milder maar vooral ook laat het ons beseffen dat er niets gaat boven familie. Dus vieren we niet alleen haar maar ook de verjaardag van haar man tijdens dit grote familietreffen in Belveld Belfeld. Samen worden ze 100 en daar gaat op gedronken worden.

Ik begrijp hem wel. Het was een druk en moeilijk jaar. School, een pittige stage, veel werken, voetbal en een vriendin die behoorlijk aan je trekt. Nu het mbo papiertje onder handbereik is en de vervolgstudie zo goed als geregeld, nu slaat de vermoeidheid toe. Zijn korte lontje staat eerst rustig iets vragen niet toe. Bij de tweede confrontatie volgt de ontlading.

Als ik me later op zijn kamer bij hem voeg is hij in tranen. xe2x80x9cIk ben zo moe mamaxe2x80x9d zegt hij, terwijl hij probeert zijn snikken weg te drukken en ik begrijp hem echt wel. Alleen, wie vertelt zijn vader hoe dat gat in de kamerdeur ontstaan is?

Gisteravond liet onze oudste broer ons weten dat de xe2x80x9cbuitxe2x80x9d binnen is. Melancholie neemt meteen bezit van mij. Ik ga terug in de tijd, naar mijn bed onder het grote raam waar ik in de vroege uurtjes de mijnwerkers met hun xe2x80x98pungelxe2x80x99 onder de arm naar hun werk zie gaan. De kerk op een steenworp afstand waar je elke vrijdagochtend aanwezig hoorde te zijn De nonnen die de lijst van de aanwezigen bijhielden en de absentie die op je rapport verscheen. Discipline was toen nog de orde van de  dag. Een andere tijd, een ander leven lijkt het wel.

Wat zou mijn vader, die dit huis zelf in kaart gebracht heeft denken als hij kon zien wat hij ons nagelaten heeft. Trots zou hij zijn, zoals hij ook altijd op ons geweest is. De drijvende kracht achter onze opleidingen. Vijf van de zes is geen slechte score.Ik heb het nooit tegen hem gezegd. xe2x80x9cPap, dank je wel, je hebt het goed gedaan!xe2x80x9d