Wat doe je als je langzaam begint op te knappen maar nog niet genoeg energie hebt om thuis de boel eens flink onder handen te nemen?..…dan ruim je eindelijk je laptop eens op. Tijdens dat opruimen kwam ik allerlei oude blogjes tegen. Het onderstaande heb ik ooit geschreven voor de website van @contentgirl en heb ik (geloof) ik nooit op mijn eigen blog gezet…

Een brief, teveel drank en een zolder
Een knappe man, een onbedoelde ruzie en een museum

Geven we de persoon een naam of niet dacht ze terwijl ze de eerste zinnen langzaam in haar hoofd tot leven liet komen. De grote lijnen vormden zich gemakkelijk, maar de details waren een ander verhaal. Te beginnen bij een naam. Niet te saai, te alledaags, maar ook geen naam die haar extravagant zou maken. Ze was tenslotte wel een beetje doorsnee. Nu.

Vroeger niet. Niet in die jaren toen ze kind-af werd verklaard door jongens wiens ogen haar volgden terwijl ze semi nonchalant de trap van de oude school afdaalde. Puberaal, brutaal, haar onzekerheid verbergend achter sluik lang haar dat een groot deel van haar gezicht bedekte. Wilde jaren waarin ze haar weg moest vinden tussen vrijgevochten hippies die de wereld veroverden en de verstikkende regels opgelegd door de omgeving  waarin ze zich thuis behoorde te voelen. De vrijheid lonkte.

Hij had ook nog geen naam, de jongen die als eerste haar hart gebroken had. Als de dag van gisteren herinnerde zij zich het moment van de eerste zoen, onwennig, onervaren, een intens gevoel uit haar eigen lichaam te treden. Hemel en aarde smolten samen in een gewichtloos bestaan. Maar al heel snel kwam de kentering. De koude avond, de afspraak, zijn vriend die op haar wachtte en haar de brief in handen drukte die in een klap haar illusies vernielde. Terwijl ze de kille boodschap las onder het schamele licht van de lantaarnpaal rolden  tranen in een warme stroom over haar wangen.

Juist die brief moest ze nu hier op zolder terugvinden. In een oude doos, vol met memorabilia uit haar jeugd. Met de brief kwam ook de onvergetelijke pijn die ze toen gevoeld had weer als  een grote golf over haar heen. Onbeantwoorde liefde  bracht haar terug naar dat moment, die seconde waarin haar lot voor de rest van haar leven werd beslist.

De kroegen waarin ze haar pijn met teveel drank trachtte te verdoven hadden ook nog geen naam. Het waren er meer dan genoeg, al hadden ze allemaal dezelfde muziek, dezelfde lucht van verschraald bier en sigaretten, dezelfde stinkende toiletten waar ze menig keer haar maaginhoud over de rand van het toilet had uitgekotst. Dezelfde mannen, een aaneenschakeling van veroveringen die net zo vluchtig waren als de damp van alcohol, die haar onvervuld en gefrustreerd achterlieten. Nachten van overgave waarin ze wel haar lijf deelde maar niet haar ziel. Niemand kon haar meer raken.

Het naamloze museum. Daar liep ze hem jaren later letterlijk weer tegen het lijf. Groter dan ze zich kon herinneren. Een knappe man. Terwijl hij lachte zag ze in een flits de onweerstaanbare  jongen van weleer. Ze deelden herinneringen, gekleurd door de tijd, soms uiteenlopend, enkele vergeten. Haalden namen op, maakten grappen over hun puberale gevoelens en voor het eerst kon ze hem laten weten wat hij met haar had gedaan. Hij leek het allemaal te zijn vergeten. Ze hielden contact, spraken eindeloos met elkaar over  wat hen bezighield, hun leven, verleden en heden. Het oude verlangen bloeide weer op, maakte haar kwetsbaar. Lang duurde het niet. Na een onbedoelde ruzie over iets wat geen betekenis had werd het contact weer abrupt verbroken en brak ook weer haar bijna geheelde hart.
Zo zou het verhaal eruit moeten gaan zien. Nu alleen de namen nog.

Misschien liet ze het ook gewoon naamloos