Er is nog genoeg te doen. Mail te beantwoorden, lesjes te maken, telefoontjes te plegen en dan heb ik het nog niet eens over huishoudelijke taken. Met het mooie weer draait mijn lijf ook op een tandje minder. De balkondeur (balkon is een erg groot woord voor die vierkante centimeter) wagenwijd open. Aan de overkant schetteren opgewonden kinderstemmen, luid bellend fietsen ze achter elkaar aan. Wie het eerst bij het bruggetje aankomt heeft gewonnen. Ik wil alleen maar onthaasten, genietend van de geluiden die de zomer met zich meebrengt.

Dagen vol emotie wisselen elkaar in hoog tempo af. Gisteren zijn we twee uur bezig geweest om onze dochter er van te overtuigen dat er niets op reizen tegen is, mits het met een doel gebeurt. Met je rugzak in een vliegtuig plaats nemen en wel zien waar het ding land is niet iets waar wij onze goedkeuring aan wensen te geven. Georganiseerd reizen met het doel er iets van op te steken c.q. op de plaats van bestemming iets nuttigs te gaan doen is iets waar we wel achter kunnen staan. Mijn grootste angst heb ik ook ontdekt. Het is niet het loslaten, maar het idee dat ons ( mij of de man) iets zou kunnen overkomen en zij ergens aan de andere kant van de wereld zit.

Alleen het overlijden van mijn oma van moeders kant heb ik van dichtbij meegemaakt. Mijn vader en mijn moeder zijn beide plotseling overleden en beide keren heb ik het gevoel gehad dat ik er had moeten zijn. Rationeel weet je dat het onmogelijk is, maar gevoelsmatigxe2x80xa6.

Morgen gaat het ouderlijk huis over in andere handen. Weer komt ook mijn eigen sterfelijkheid een stapje dichterbij.

Mijn pioenrozen staan op een vrij schaduwrijke plek, vandaar dat ik u nu pas het eerste exemplaar tonen kan.Bovendien test ik meteen even mijn html kennis om de foto te centreren. Missie volbracht zo te zien.

Achterover liggend, ogen gesloten, geniet ik van de zon. Ik probeer  mijn aandacht te vestigen op een klein puntje dat op mijn netvlies heen en weer zwemt. Mijn gedachten gaan net zo doelloos van links naar rechts. Waarom maakt het jonge stel aan de overkant zoveel herrie? Waarschijnlijk komt de hele familie bij hen voetbal kijken en pikken ze meteen een paar baantjes in het zwembad mee. Nog steeds twijfel ik over wat ik vanavond aantrekken zal. Een groot glas koud water zou er nu wel ingaan. Als je merkt dat je dorst hebt ben je al te laat, volgens mijn dochter. Je moet  je lichaam vxc3xb3xc3xb3r zijn. Wat zou Magriet op zoxe2x80x99n avond eigenlijk drinken? Drinkt ze xc3xbcberhaupt wel iets, want stel dat ze dan plassen moet. Misschien reserveren ze in de schouwburg wel een toilet alleen voor haar. Je zal er maar naar binnen lopen. Ach nee, daar staat natuurlijk beveiliging voor.

Zal ik toch nog even die mand was wegvouwen of snel een stukje schrijven? Achter mij staat het strijkijzer warm te worden. Mag deze zomer vooral heel lang duren?

Zijn baan zou ophouden te bestaan. Overbodig worden, omdat de schepen als zelfstandige units moesten gaan opereren. Achteraf blijkt hij toch niet zo overbodig te zijn. De man is het kantoor nog niet uitgewerkt of de opvolger zit al op zijn stoel. Boos kan ik niet eens meer worden. Verdrietig om te zien hoe dat ooit zo sociale bedrijf , waar de werknemers op de eerste plaats kwamen, langzaam maar zeker naar de verdoemenis geholpen wordt door zakkenvullende commissarissen en managers met nul komma nul verstand van zaken.

Scorend over de rug van anderen, geen ruimte meer voor dialoog, laat staan respect.

Enkele jaren gelden begon de neerwaartse spiraal en wist de man al dat het einde nooit meer echt ver weg kon zijn. Met lede ogen moet hij toezien hoe hij gelijk gaat krijgen.

Ondanks dat ik al meer dan twee jaar regelmatig grote en kleine stukjes schrijf, zijn er nog heel veel kanten aan mij waar u geen weet van heeft. U zult er dus ook niet van wakker liggen. Ik wel. Op dit moment ben ik moederziel alleen in huis. Manlief dobbert ergens op de Donau rondt en alle kinderen zijn op stap. De tv heeft niets aantrekkelijks dus zit ik boven voor (of achter, daar lig ik dan weer niet wakker van) mijn pc. Inmiddels heb ik al verschillende lesjes gemaakt, favoriete logs bezocht en van commentaar voorzien en diverse filmpjes bekeken. Normaal zou ik op dit tijdstip al op een oor liggen, half slapend nog even een paar regels lezen tot ik wakker schrik van een vallend boek en dan met een zucht toch maar het licht uit doen. Normaal wel ja, maar nu niet. Nu ben ik alleen in huis en dat vind ik bijzonder onaangenaam. Ik hoor vreemde geluiden, schrik me de pestpokken van de logeerhamster die juist nu met veel kabaal zijn ren-je-rot oefeningen doet in zijn rad en gaan de haren in mijn nek overeind staan als de hond zich in haar mand omdraait. Ik durf de badkamer niet op om mijn pyjama aan te trekken, bang dat er iemand voor mijn deur staat als ik er weer uit kom. Naar bed gaan is dus al helemaal geen optie. ’s Avonds ben ik een bange schijter. U begrijpt, het gaat een lange nacht worden.

Ze heeft wel eerder wilde plannen gehad. Door de jaren heen heb ik geleerd om ze met een korreltje zout te nemen want uiteindelijk komt er nooit iets van terecht. Haar studie geschiedenis was duidelijk niet de juiste keuze. Literatuur wetenschappen bevalt wel iets beter, maar echt gelukkig is ze nog steeds niet.
Een sabbatical, wat klinkt dat vreemd uit de mond van een negentienjarige. Nog niets bereikt en nu al toe aan een pauze. In eerste instantie wilde ze in Nieuw Zeeland in een circus gaan werken. Via via is haar duidelijk geworden dat die optie niet echt haalbaar is. Dan maar backbacken, in haar eentje. Ze blijft er over doorgaan. Hard op zoek naar een baantje om het benodigde geld bijeen te krijgen. Langzaam maar zeker dringt het tot me door dat ze het echt meent. Ik heb visioenen van mijn dochter gewond langs de weg, ergens in het midden van nergens of in handen van een meedogenloze moordenaar. De paniek borrelt omhoog, slaat mij met stomheid. Hoe kan ik haar tegenhouden? Wat kan ik, moet ik doen om haar op andere gedachten te brengen?
Loslaten? Ik ben er nog lang niet klaar voor

Vandaag was het dan zover. De man is voor het eerst weer voor een langere tijd vertokken. De afgelopen dagen stonden geheel in het teken van het naderende afscheid. Kleding uitzoeken, nog snel nieuwe uniform broeken aanschaffen, toiletartikelen inslaan. Draaide hij er vroeger zijn hand niet voor om, nu leek het wel of het de eerste keer was. Aan alles kon ik merken dat hij er vreselijk tegenop zag. De vertrekdag verschoof van woensdag naar donderdag. Hij zou de trein van 8 over 9 nemen, maar dat veranderde al snel naar 8 over 10 en tenslotte heb ik hem zojuist bij het station afgezet voor de trein van 8 over half 11.
Dit keer had het overslaan van mijn stem tijdens het afscheid niets met verkoudheid te maken.

Ergens tussen Arnhem en Roermond ben ik mijn stem kwijtgeraakt. Op het moment dat ik de telefoon opnam om mijn zus te woord te staan, bracht ik nog maar een vreemd kraken geluid voort. Gedurende het geweldige weekend in Maastricht werd het er niet beter op. Tijdens het eten van traditioneel ‘Zoervleis’ in druk en rokerig Cafxc3xa9 Sjiek moest ik mijn stembanden stevig forceren om nog gehoord te worden. Hetzelfde probleem had ik later in een cafxc3xa9 aan het Onze Lieve Vrouweplein. Aangezien zaterdag mijn bebbel ook niet al te veel heeft stilgestaan kunt u zich voorstellen dat ik op dit moment niet om aan te horen ben. Mocht iemand in het zuiden des lands ergens mijn stem tegenkomen, zou u dan zo goed willen zijn om hem zo snel mogelijk naar mij terug te sturen? Ik kan anders mijn verhaal over Maastricht niet kwijt en dat zou heel erg jammer zijn.

“Aso” dacht ik bijna hardop toen de jongen met veel lawaai op zijn scooter door het winkelcentrum reed. Ik moest mijn mening meteen weer herzien toen hij stopte bij de muzikant, die voor de super zijn beste deuntjes liet horen, en de knul hem voor zijn kunstje rijkelijk beloonde.
Ook ik ben niet altijd zonder vooroordelen