Juist nu de man op het punt staat om naar huis te komen, zit mijn vakantie er bijna op. De hele week probeer ik al te achterhalen hoe ik er tegenover sta. Na 4 weken, van rust en stressvrij de dagen doorkomen, weer aan de slag gaan valt me de laatste jaren steeds een klein beetje zwaarder. Niet omdat het werk me niet bevalt, integendeel maar meer omdat ik weet dat ik in enkele dagen het gevoel van onthaasten weer kwijt zal zijn. De routine neemt het weer over van de laat maar waaien sfeer waarin ik mij in deze periode heb gewenteld.

Ik zou die sfeer in een potje moeten kunnen doen om zo heel af en toe een klein snuifje te kunnen nemen. Op momenten dat het niet meezit even de lange zwoele zomeravonden terughalen en genieten van de herinnering, zomerse dagen van eindeloos geluk.

Mijn vaste lezers zullen zich in de loop van de tijd  vast wel een beeld van mij gevormd hebben.  Ik ben een vrij transparante vrouw, ( ik zie mijzelf nog steeds niet als vrouw, meisje zou meer mijn woordkeuze zijn) met een hoeveelheid bagage net als ieder ander, hart op de tong en in tijden van oorlog laat ik geen overlevenden achter. Maar ook in mijn rugzak zitten vakjes die gesloten blijven. Dicht geritst, met een extra slot beveiligd tegen indringers. Heel af en toe gaat er een kier open en ontsnapt er een klein stuk van de puzzel.

In mijn jeugd was ik niet altijd even gelukkig. Introverter, kwetsbaarder dan menigeen dacht en in mijn pubertijd brak de spreekwoordelijke hel uit. Verslavingsgevoelig, zocht ik mijn soelaas niet in de drugs (de jaren 70 weet u nog?) maar in de alcohol. Ik heb dingen gedaan waar ik niet trots op ben. Mijn enige excuus, ik had geen ander voorbeeld, niemand die me tegenhield. Heel lang heb ik hieraan vastgehouden, mijn enige ontsnapping uit de werkelijkheid. Ik was geestiger, gezelliger, ad rem. De wereld was mijn bierglas. Ergens in de loop van de jaren besefte ik dat mijn destructieve gedrag niemand anders trof dan mezelf. Van de ene op de ander dag hield het drinken op en kon de genezing beginnen. Ook het roken heb ik op die manier aan de kant gezet. Uit, klaar er mee, koude kalkoen.

Vanochtend wees mijn weegschaal voor het eerst in jaren weer een gewicht onder de 70 kilo aan. Ik ben hard op weg om ook mijn laatste verslaving zonder hulp aan de kant te zetten.
Wat er overblijft is 100% Loesje

In al de jaren dat de man en ik samen een huishouden vormen hebben wij verschillende stadia doorlopen. Verliefd, verloofd (nou ja!), getrouwd vlak voor zoon nummer een het daglicht zag. We hebben ons zo goed en zo kwaad als het ging bekommert om onze nakomelingen en zijn door enkele dalen gegaan die nodig waren om ons weer op de top te krijgen. Samen worden we langzaam maar zeker oud.

Gedurende die hele periode heb ik nooit of te nimmer een opmerking gemaakt over het veranderde uiterlijk van de man. Zijn buik, die gestaag over de broekriem heen groeide, het verdwijnen van gespierde torso, zijn kalende en steeds grijzer wordende haardos. Sterker nog, ik heb er zelfs een heel emotioneel stukje over geschreven. Waarom, vraag ik me dan af, is het niet mogelijk om mij dezelfde behandeling te geven? Het laatste jaar heb ik diverse malen opmerkingen over mijn flink uitdijende postuur moeten aanhoren. Dat het grijs het wint van het bruin heeft ook al voor de nodige commotie gezorgd. Terwijl ik het juist wel charmant vond, dat peper en zoutkleurige.
Het is duidelijk dat er met twee maten gemeten wordt. Vandaag ben ik maar eens naar de kapper gegaan. Met tegenzin heb ik er ook maar een kleurtje in laten gooien. Uitwasbaar, dat dan weer wel.

Al vanaf het moment dat mijn nieuwe pc voluit draaide, kreeg ik regelmatig (om de 14 dagen) een verzoek om herstelschijven te crexc3xabren voor ogen. In geval van een totale crash zou je die dingen kunnen gebruiken om je pc te herstellen. Tot nu toe liet ik het programma me xe2x80x98laterxe2x80x99 nog eens vragen om dit uit te voeren, simpelweg omdat ik steeds vergat CDxe2x80x99s te kopen. Vanochtend was het eindelijk zo ver. Compaq verzoekt u om herstelschijven etc. etc. Braaf las ik de tekst, drukte op volgende, weer tekst, volgende tot hij begon te berekenen hoeveel CDR schijfjes ik nodig zou hebben. Zeven in totaal..ok, geen probleem, ik heb een doos vol. Volgende dan maar weer. Zoemend zocht de pc zijn eigen bestanden die hij graag zou willen overbrengen op mijn schijf. Met een zachte zoeffff opende de cd lade zich. Of ik hier de cd wilde plaatsen met opschrift 1 van 1? Geen probleem, de pen lag al klaar. Schijfje in laatje, laatje dicht, kind kan de was doen denkt u? Nou nee, na enig gebrom ging de lade weer open. Verkeerde schijf, plaatst u een DVD in de lade en drukt u nogmaals op start.

Mijn reactie was niet geschikt voor kinderen onder de 16 jaar.

Dankzij de beheerder van deze site ben ik de trotse eigenaresse van een artikel uit de Steenkool uit 1949. Het stukje gaat over een nieuw vaandel voor de Bergkapel, het eigen muziekkorps van de mijn, opgericht in 1982 en bij alle gebeurtenissen van godsdienstige aard prominent aanwezig. Mijn vader heeft het vaandel ontworpen zo blijkt uit het artikel. De uniformen en alle toebehoren zijn ooit ergens ondergebracht, waarschijnlijk in het mijnmuseum op Rolduc, dat alweer gesloten is. Alle voorwerpen zijn toen, naar het schijnt, verdwenen in de opslag van het Industrion . Mijn zus en ik gaan op zoek

Download catrien.pdf

Er ligt een lijk in mijn bed, een enorm lijk. Het eerste wat me opviel was de gigantische hoeveelheid bloed. Op welk tijdstip of waarmee ik het gedaan heb? Ik kan me niets herinneren. Toch moet ik het gedaan hebben want er was niemand anders in mijn bed aanwezig. Zou ik het bewijsmateriaal moeten bewaren, of denkt u dat het verstandiger is om alles meteen te verwijderen? Bestaat er een speciaal onderzoeksteam voor dit soort zaken, is er een telefoonnummer dat ik bellen kan? Gisteravond ging ik nog onschuldig mijn bed in, nu heb ik een leven op mijn geweten.

Een ding is zeker, ik zal er vannacht niet van wakker liggen.

U heeft ongetwijfeld wel eens van Feng Shui gehoord. Ik heb geen dure adviseurs nodig om lucht door mijn huis te laten stromen. Tussen de kamer waar mijn pc staat en de badkamer aan de overkant loopt een rechte gang. Om een kleine bries te crexc3xabren open ik  de deuren van de pc kamer en gooi ik het raam van de badkamer helemaal open. De weegschaal gebruik ik als deurstopper voor de badkamerdeur en is alles weer in balans.

Zo houd ik het nog wel 2 weken vol.

Morgenochtend omstreeks 11.20 uur zal ik in de trein stappen die mij naar Leiden brengt. Huis, haard en hond laat ik achter in de capabele handen van dochter en zoon. Even een paar dagen ertussenuit. Mijn oudste zus heeft al een heel programma klaar. Dinsdag samen op de fiets naar het strand in mijn favoriete badplaats Katwijk en woensdag samen met zus A in Den Haag op zoek naar een antiquair en eventueel een rendez-vous met verre familie. Ongetwijfeld zal er heerlijk gegeten en gedronken worden, maar vooral veel gepraat en gelachen. Donderdag keer ik dan weer op mijn schreden terug.

Alhoewel mijn zus internet heeft ben ik niet van plan ook maar enigszins in de buurt van haar PC te komen. Jullie zullen het dus heel even zonder mij moeten doen.

Net op het moment dat ik in slaap wilde vallen werd ik geroepen door mijn dochter. xe2x80x9cMama, mama, kom gauw xe2x80x9c In twee tellen stond ik op haar kamer. Ze stond in het donker voor het open raam en gebaarde mij om stil te zijn. Met enige voorzichtigheid liep ik in haar richting om al heel snel te ontdekken waarom zij mij geroepen had. Aan de overkant van de sloot hadden ene Priscilla en een Deborah een ruzie waar je rustig u tegen kunt zeggen. Er werden op luide toon verwensingen geuit waar ik nog nooit van gehoord had, laat staan dat ik ze anatomisch voor mogelijk hield. Aangezien het stel door een hoge rietkraag aan ons oog ontrokken werd, kregen we er pas een poosje later enig zicht op. Ze werden vergezeld door een stel kinderen! en een jongeman wiens rol mij niet helemaal duidelijk was, maar die qua geluid niet voor beide dames onderdeed. Hij beantwoorde ondertussen ook nog een telefoontje terwijl Priscilla de benen namxe2x80xa6.maar in de verkeerde richting. Hoe hij ook gilde dat ze de verkeerde kant op liep, met mocht niet baten dus werd de achtervolgen ingezet terwijl Deborah nog steeds krijsend midden op straat stond. Het zal totaal maar een paar minuten geduurd hebben, maar het leek een eeuwigheid. In al die jaren dat wij hier wonen heb ik nog nooit zoxe2x80x99n tafereel mogen aanschouwen

Vanochtend werd ik weer door mijn dochter geroepen. Ze wees naar de overkant waar gisteren enkele mannen op machines het al eerder afgesneden gras in mooie grote rollen hadden veranderd. Wij hebben niet gezien wie de daders zijn, maar al gauw valt de verdenking op het trio van vannacht. Reden te meer om bij dit stelletje asoxe2x80x99s uit de buurt te blijven.

Wie sjoen os Limburg is, weet schijnbaar niet alleen meer de Limburger. Lezers van het AD hebben de provincie als Superstreek 2006 gekozen, en met recht.

Geen massa, geen flats of plat vermaak, maar kleinschalig overnachten in vakwerkboerderijen (verbouwde) kastelen en veel aandacht voor sportieve en culturele mogelijkheden.

Een van de AD lezers zegt het volgende: "Limburg is de superstreek waar je hartelijk wordt ontvangen, waar de mensen nog tijd nemen voor elkaar en waar men van de natuur weet te genieten en de elementen weet te respecteren. Bovendien wordt er veel aandacht besteed aan het behoud van xe2x80x98het oudexe2x80x99 zonder aan de voordelen van de moderne tijd voorbij te gaan. Door de invloeden van de twee buurlanden is het beslist geen achtergebleven provincie, maar een wereldse streek."

Mijn Limburgse hart is weer een klein stukje groter geworden.