Niets is zo lekker dan tijdens een lange rit naar huis je gedachten eens over allerlei zaken te laten gaan die al dan niet belangrijk zijn. Dit keer ging ik terug naar ’99, het jaar dat het internet zijn intrede deed in ons huis en waarmee voor mij een hele nieuwe wereld openging.
In mijn zoektocht naar contact (ik wist alleen van horen zeggen iets over chatboxen) kwam ik bij MSN in een Engelstalige chatroom terecht . Uiteraard had ik daar een alias voor nodig en omdat ik ook gehoord had dat je nooit je eigen identiteit moest prijsgeven was dat de eerste horde waar ik overheen moest.
Een nickname jemig, daar had ik nog niet eens over nagedacht en nu moest ik alla minuut iets verzinnen. Ik zag mezelf niet als een ” Lady of the night” of een ” Pussycat” (die had ik trouwens ook nooit goedgekeurd gekregen bij MSN , maar wist ik veel) en dus koos ik voor de gemakkelijkste optie. Mijn geboortenaam is Marie-Louise en omdat “Louise” al vergeven was, werd het dus “Louisa”….simpel toch?
Al snel leer je wat wel en wat niet kan en vooral de Amerikanen waren vreselijk panisch wat hun privacy betrof. Ik had daar toen al niet zo’n moeite mee want wat kon mij nou gebeuren hier in dat verre Nederland? Toch werd ook ik voorzichtiger en na een paar minder leuke ervaringen (verliefd worden was daar een klein onderdeel van) ben ik helemaal gestopt met chatten. Ik had ondertussen wel al mijn MSN community (zo heette het toen nog) en daar was ik ook bekend als Louisa, maar die naam ging me meer en meer irriteren , want zo heet ik nu eenmaal niet
Nu ik nog wel veel online ben, maar meer mijn eigen dingen doe verlies ik die voorzichtigheid wel weer uit het oog. Ik ben met loggen begonnen en elke gek die dat zou willen zou me kunnen vinden. Het interesseert me geen ruk. Ik hoef me niet te verschuilen achter een alias want ik heb niets te verbergen. Het laatste beetje voorzichtigheid heb ik opzij gezet toen ik de P mijn echte adres doorgaf zodat hij mij het boek dat ik gewonnen had kon toesturen.Dom?..misschien, maar ik voel me er veel prettiger bij en daar gaat het tenslotte om..
Marloes
Thuis in ´t bronsgroen eikenhout
Marloes 
Heel herkenbaar, bij mij gaat het ook op en af. Vrouwen worden vaak als loslopend wild beschouwd op internet.
Ik merk dat ik me met de weblog helemaal niet zo gestalked voel als bij andere soorten contactdingen (chatboxen, groepen). Ik ben momenteel ook makkelijk traceerbaar, en daar was ik een tijd geleden nog heel huiverig voor. Van de andere kant: ik ben een grote meid en ik heb twee nog grotere honden, hihi. Wat moeten ze ook van een oud lelijk wijf als ik …
Dus de P is je nog niet aan het stalken … 😉
HAAAA…eindelijk eens iemand die er net zo over denkt als ik. Dat eeuwige verschuilen achter allerlei vreemde namen is pas raar bezig zijn… 😉 …en de P?…de P weet dat ik en open boek ben denk ik…
Nou, van veel mensen snap ik wel dat ze anoniem willen blijven. Dat heb ik ook gehad (en wat sommige dingen betreft nog steeds, zoals op plaatsen waar je mening duidelijk niet op prijs wordt gesteld)
En je moet ook altijd bedacht blijven op dingen die kunnen gebeuren. Maar ik vind mezelf niet naief meer. En verder ook totaal oninteressant 🙂
Mannen hebben niet veel te vrezen op het web, maar vrouwen zijn helaas gevoelige doelwitten voor wanhopige vrijgezellen. Internet is het pretpark van de stalker. 😕
Misschien voor de mooie jonge dingen MacPhisto, maar ik heb in dat opzicht weinig of niets meer te vrezen denk ik.
Heel herkenbaar wat je schrijft. Bij mij ging het exact hetzelfde met dat verschil dat ik al die jaren al Droepie heet;) Inmiddels weten een paar loggers mijn adres en als je al mijn loggen op rij zet weet je me echt wel te vinden. Winterswijk is zo groot nu ook weer niet;) En net als jij, interresseert me dat geen RUK;)
Hai, Ben zelf een Amerikaan (Een Nederlandse wel te verstaan natuurlijk)
En niet iedereen is zo panish als je schrijft hoor.
Ik moet toegeven dat de Amerikanen erg overdreven kunnen reageren wat betreft de privacy, maar als je bedenkt dat er erg veel misbruik van word gemaakt is dat ook niet verwonderlijk. Als je identiteit eenmaal gestolen is, is het moeilijk om rekeningen te betalen, een huis of iets duurs aan te kopen, en het duurt jaren voordat je naam gezuiverd is. Dus terecht hier in de USA een groot probleem met de privacy. En dus ook niet verwonderlijk dat mensen een betje panish reageren. (Ik zelf heb daar niet zo’n probleem mee…)
Groeten Pc. 😀
Hoi PC, ik heb het ook niet over bank of credit kaart nummers, maar puur over mijn naam en waar ik woon.
Wel leuk ik begon ook met chatten via een Amerikaanse site, goh en dat was heel goed voor mijn engels ook…youknow.
Via een vrouwen site eehhh…..geen idee meer.
En ook ik ging pas via de log helemaal naakt het scherm op, ik ben nie bang voor de grote wolf…ben nie bang ben nie bang.
J.