Lieve Shirley,

Vandaag hebben we je, met pijn in ons hart, de laatste eer bewezen. Een stralend blauwe lucht, zon en een schattig klein kerkje in Herbayum, waar je (volgens horen zeggen) hele gelukkige jaren gekend hebt. Jan was er Shirl, echt waar. Wij wisten nu ook meteen waarom je jaren geleden voor hem gevallen was want, ondanks zijn handicap, is het nog steeds een prachtige man. Hij is niet gebleven, hij wilde op zijn eigen manier afscheid van je nemen

Je jongens hebben je een stijlvol afscheid gegeven. Je had het zelf niet beter kunnen doen. Elke plek in het kleine kerkje was bezet en er werden mooie gedichten voorgedragen door je zoons en de muziek paste perfect in het geheel. Elke spreker benadrukte weer wat voor een bijzondere vrouw je geweest bent en hoe je tot het laatste toe geknokt hebt. Wij hebben niet meer gesproken. Alles wat wij hadden kunnen zeggen is al gezegd. Ik denk niet eens dat een van ons het voor elkaar had gekregen. Te veel emoties.
Nog eens mogen wij langs de kist lopen om een laatste keer naar je te kunnen kijken, je een kushand toe te werpen. Het was je lichaam, maar niet de Shirl die wij gekend hebben. Uiteindelijk maken we nog een rondje om de kerk. De jongens met jouw voorop en wij er achter aan.

Je hebt een mooi plekje gekregen Shirley. Jopie Huisman ligt om de hoek en naast je ligt een Hell’s Angel…beter had je het niet kunnen treffen. Doe je wel een beetje voorzichtig, ze zijn denk ik niet zo gewend aan Rock&Roll mama’s daarboven..
Dust in the wind…

Gemaakt door Karin. Bedankt meid!

‘Elke morgen is een nieuw begin’ was een uitspraak die Shirley heel vaak deed en die voor haar ook zo toepasselijk was. Op het moment dat de diagnose niercel kanker gemaakt werd en de daarbij behorende levensverwachting was het voor haar duidelijk dat ze zich daar niet zomaar bij zou neerleggen. Twee jaar lang heeft ze geknokt voor wat ze waard was en bracht de ene arts niet de duidelijkheid die ze wilde dan ging ze wel naar een andere.

Elke dag was er eentje extra en die diende ook als zodanig genoten te worden.
Nu ze er niet meer is en wij nog steeds ontdaan zijn van het toch nog zo abrupte einde, klitten wij nog meer aan elkaar. Gaan we, wanhopig bijna, op zoek naar foto’s, mailtjes, dingen die ze ooit gemaakt en of geschreven heeft en dankzij Karin komen er weer heel veel mooie aandenkens boven. In mijn mobieltje staat nog steeds het laatste sms’je dat ze me stuurde en dat blijft daar ook staan.

Vanochtend vroeg ik mezelf af wanneer het gepast zou zijn om weer een logje te plaatsen en op dat moment bedacht ik weer wat Shirl zelf gezegd zou hebben..
‘Elke morgen is een nieuw begin’

21-3-1955 – 10-8-2004 Jouw ogen- Zo vragend als ze kunnen zijn, Zo pijnlijk vragend.
Jouw ogen- zo bedroefd, zo teleurgesteld
Kostbaarder ogen zijn er niet.
Ogen die mij zien zoals ik werkelijk ben.
Had kunnen zijn, had moeten zijn,
Nog steeds mag zijn.
Ogen die mij zien
Hans Bouma

Vanochtend bereikte mij het bericht dat Shirley gisteravond is overleden.
Ik ben alleen maar blij dat haar een lange lijdensweg bespaard is gebleven. Wij zullen haar vreselijk missen..

Ze heeft zelf de (spreekwoordelijke) stekker er uitgetrokken door het infuus dat haar van voedsel voorzag te verwijderen. Ze wil niet meer.

Morgen gaat ze (als het meezit) voor de laatste keer naar eigen huis.
Dag lieve dappere mooie vrouw, je jongens, je familie en wij zullen verschrikkelijk missen.

NB, een woord van dank aan allen die op mijn laatste logs over haar hebben gereageerd. Het geeft een goed gevoel dat mensen die je eigenlijk nauwelijks kent zo meeleven

Steeds weer stel ik het uit, omdat ik er nog niet klaar voor ben. Omdat het definitief is als het op papier staat en dan is er ook geen weg meer terug.

Ons laatste bezoek aan Shirl was er een van totale verbijstering. Waar was de vrouw die we amper twee weken geleden nog in haar rolstoel zittend aantroffen?
De pijn en de morfine hebben de glans uit haar ogen gerukt en verplaatst met iets onbereikbaars. Ze zakt steeds verder weg

Kwaliteit van leven daar vocht ze voor maar dit is geen leven, dit is kwelling en zo kan ze het nooit bedoeld hebben.
We wachten op nieuws, maar eigenlijk wachten we op het onvermijdelijke

Update, a.s woensdag gaan Cis en ik nog een keer naar haar toe. Een sms’je vanmiddag gaf aan dat de tijd dringt

Nu blijkt dus weer eens te meer hoe belangrijk vrienden zijn. Het bezoek gisteren heeft op ons alle vijf diepe indruk gemaakt en we zijn er allemaal op onze eigen manier mee bezig.
De een struint het internet af op zoek naar nog meer informatie, de ander schrijft en nummer drie trekt zich terug om het te kunnen verwerken Toch weten we elkaar via de mail telkens weer te vinden en als de nood hoog is gaat de telefoon…
“Heb je het slecht meid?” zijn de mooiste woorden die je dan kunt horen

Na een slechte nacht ben ik vanochtend op de trein richting Leeuwarden gestapt samen met Karin en vanaf Zwolle reed ook Cis met ons mee. Bedrukt, bang maar vooral praten, heel veel praten. Herinneringen over hoe wij vrouwen elkaar gevonden hebben op het www en wie er nog over zijn van de officixc3xable groep. Hoe belangrijk wij voor elkaar zijn en wat we nog voor elkaar kunnen betekenen. Gelachen over de dingen die in het verleden en zelfs in het heden gebeurt zijn. Praten helpt ons even te vergeten.
In Leeuwarden hebben we nog even tijd voor een broodje en het kopen van een cadeau en langzaam maken we ons op om richting het ziekenhuis te gaan als we in de bus een telefoontje krijgen van H. die vraagt waar we zitten. Zij staat namelijk al voor het ziekenhuis op ons te wachten want eigenlijk was het groepje zonder haar toch niet compleet…

In de eindeloos lange gang worden we steeds stiller en als we uiteindelijk op Shirley’s kamer aankomen is ze er niet en worden we doorverwezen naar de patio waar ze zit te roken.” Die mazzel heb ik dan wel weer, ik kom op de enigste afdeling terecht waar gerookt mag worden. De kankerafdeling” Typisch een uitspraak voor haar..
Knuffelen, zoenen en aankijken en aanraken. In mijn ogen ziet ze er niet slecht uit, maar ik heb haar dan ook nog niet zo lang geleden gezien in Nijmegen. Karin is duidelijk geschrokken en als we eindelijk zitten komt het hoge woord er uit. Het is niet goed en in dit ziekenhuis kunnen ze niets meer voor haar doen. Maandag mag ze naar huis, maar ze zal nooit meer normaal kunnen eten of drinken. Alleen nog maar eten en drinken door een slang die alles direct in de twaalfvingerige darm deponeert en er zo voor zorgt dat ze nog een beetje op krachten blijft en niet uitdroogt. Ze krijgt morphine tegen de pijn en de glans in haar ogen is al minder,anders

Thuis, betekend ook slapen op de begane grond want de trap op en af haalt ze niet meer, maar ze geeft het nog niet op. Volgende week staat er nog een controle in Nijmegen op de kalender en ze gaat nog proberen of ze haar daar niet toch nog kunnen helpen. Voor alle zekerheid gaat ze wel al haar begrafenis regelen en dan rollen de tranen. Zelfs nu ze zo achteruit gaat heeft ze nog aandacht voor ons en dan met name voor Karin die haar moeder ook zo verloren heeft en ook dat is een heel emotioneel moment.

We hebben de hele middag op de patio doorgebracht. Lachen en huilen nog meer herinneringen ophalen en toch ook al denken aan de volgende meeting die we nu heel snel gaan organiseren. Een heel weekend in een huisje (of twee) in Akkrum om nog zoveel mogelijk tijd met haar door te kunnen brengen. Als we haar voor we weggaan in haar kamer op bed leggen en we nog wat kleine klusjes voor haar doen zien we hoe vermoeid ze is.
Ik ben leeg, en zo verschrikkelijk verdrietig

Donkere wolken trekken over mijn huis en in mijn hoofd is het al net zo donker. Schijnbaar kan ik het vandaag bij niemand goed doen, of is dat omdat ik er toch al niet echt ‘bij’ ben?
Morgen zetten Cis, Kaatje en ik koers naar Leeuwarden om de vrouw met de mooiste ogen van Nederland te gaan bezoeken en ik zou liegen als ik zou zeggen dat het een makkie gaat worden.Voor het eerst in mijn leven ben ik bang voor wat er komen gaat en ben ik niet meer die sterke flinke Marloes, die alles wel even zal oplossen…
Life is fucking unfair

Ik zal morgen dus niet aanwezig zijn…