Ondanks dat ik me erg prettig voel bij deze manier van bloggen slaat  ook meteen de twijfel toe. Wat laat je zien van jezelf, hoe ver wil je gaan? Wie zit er op foto´s van mijn ontbijt te wachten of wil een kijkje nemen in mijn boodschappentas? Dat ik dagelijks geniet van het uitzicht onderweg naar mijn werk wil nog niet zeggen dat anderen het eerdaags wel gezien hebben. Afwisseling dus, dat wordt de grootste uitdaging.

Ontbijten met de krant aan een kant en laptop of ipad aan de andere. Meteen de (digitale) wereld induiken.

Vier keer per week maak ik de reis van Kerkrade naar Maastricht en terug. Had kort na mijn terugkeer het uitzicht nog de volle aandacht. tegenwoordg kijk ik ook wat vaker om mij  heen. De horde pubers die samen met mij een plaats willen bemachtigen. Groepsvorming, duidelijk herkenbaar wie de populaire meisjes zijn en welke jongens er niet bij horen. Na station Landgraaf keert de rust weer terug.

Station Landgraaf, de weg naar school kan verder te voet worden afgelegd. Ieder met zijn/haar eigen groep. Niets te mix en matchen

Twee werelden naast elkaar. De oude man bekijkt de wereld om zich heen, de jonge richt zijn blik op het scherm. Verleden en toekomst, zij aan zij.

Ook het uitzicht aan de voorkant van kantoor blijft boeien.

Op de Maastrichtse markt staat een groenteboer met het beste fruit en de mooiste groente, Kwaliteit met triple A status

en dan…is het tijd om naar huis te gaan en geeft de stad je nog even een magisch lichtspel cadeau…Dag Maastricht, tot morgen!