Ze kon aan het licht, dat door het bovenraam viel, ongeveer inschatten hoe laat het was. Rond een uur of 5 dacht ze. Over een uurtje zouden ze weer thuiskomen. Ze lag in een vreemde houding,vlakbij de tafel,maar net niet in staat om de telefoon te bereiken. Ze had nog wel geprobeerd om overeind te komen,maar bij de eerste poging werd haar duidelijk dat ze geen schijn van kans maakte. Elke beweging bracht een misselijkmakende pijn teweeg die in vloedgolven door haar lichaam trok om tergend langzaam weer te verdwijnen.

Ze wist nog precies waar het fout was gegaan. Aan de geluiden die van de galerij afkwamen kon ze horen dat ze vertrokken, maar ze was net te laat om het gezelschap te kunnen zien. De deur naar het portaal met de lift viel met een klap dicht voor ze het gordijn had kunnen openen. Staand op het krukje uit de keuken had ze zicht op het stukje van de parkeerplaats waar hij meestal zijn auto parkeerdexe2x80xa6alleen dit keer niet. Op haar tenen probeerde ze nog een glimp op te vangen maar op dat moment voelde ze de kruk wegglijden en smakte ze met haar heup op de grond.

Koud tot op haar botten, niet in staat om te bewegen en geen stem meer om te schreeuwen

xe2x80x9cDenk je dat ze me gezien heeft vanochtend?xe2x80x9d vroeg de vrouw toen ze uit de auto stapten. xe2x80x9cVast welxe2x80x9d antwoordde de man "gewoon doen alsof je haar niet ziet of hoort. Nieuwsgierig oud wijfxe2x80x9d