Gisteren heb ik een voorproefje gekregen over hoe mijn leven er over 15 of 20 jaar misschien uit zal zien. Geen mooi plaatje kan ik u verzekeren. Man weg, kinderen weg, niemand om voor te zorgen, een huis gevuld met stilte. Alleen de viervoeter is aanwezig. Bij gebrek aan menselijk contact klets ik haar dan maar de oren van de kop. Is het verbeelding of lijkt ze mij te willen ontwijken? Ik kan mijn draai maar niet vinden. Tussen de huishoudelijke taken door houd ik een oogje op de mail en gooi ik af en toe een regel de Twitter pagina in. Na verloop van tijd begint de stilte me op te breken. Gelukkig ben ik nog in het bezit van gezonde ledematen en heeft de hond de tijd van haar leven doordat ik extra lange rondjes met haar maak.
Aangezien ik niet dagelijks gebakken eieren met brood kan eten (vitamines zijn nu eenmaal onontbeerlijk in een menselijk dieet), besluit ik om een kant-en-klaar gerecht uit de diepvries te proberen. Zalm met dille en groenten van de Iglo klinkt niet slecht. Twaalf minuten stomen in de magnetron en klaar is Loesje. De smaak is redelijk, maar de broccoli is te zacht (eeeww) en hier en daar zitten klonten penne die met geen mes uit elkaar te krijgen zijn. Morgen toch maar weer gewoon een paar boontjes in de pan en wat aardappeltjes bakken. Eten zittend voor de tv, wat een armoede.
Voor het eerst begrijp ik pas echt hoe mijn moeder zich haar laatste jaren gevoeld moet hebben. Waarom ze het niet langer nodig vond om zich aan te kleden. Haar luie stoel niet meer uit te krijgen, zappend van belspel naar belspel wat haar alleen maar enorme telefoonrekeningen opleverde. Waarom ze mij op de meest vreemde momenten belde omdat ze mijn stem even wilde horen.
Eenzaamheid heeft een naar gezicht.
Marloes 
Onze toekomst als bejaarde is iets waar we weinig bij stil staan, vooropgesteld dat we ook oud worden. Maar het beeld dat je schetst is helaas realistisch.
het geeft een kleine oplossing, Misschien zijn er dan kleinkinderen, en er is veel te handwerken de dagen zijn voor mij altijd te kort
Het is maar hoe je erin staat, mijn leventje ziet er ongeveer zo uit als je beschrijft, alleen belspellen ken ik niet. Ik leef en woon alleen. Soms zijn er eenzame momentjes, maar meestal niet. En idd, gewoon een ouderwets prakkie koken (zoals wij op zijn rotterdams zeggen) is vaak lekkerder en niet eens heel veel meer werk dan van die kant-en-klaar-oplossingen 😉 Maar het is maar hoe je er tegen aan kijkt!
@Darcy, misschien kan ik dan gewoon heel slecht tegen alleen zijn.
Eenzaamheid vind ik een relatief gezicht…
ik moest even denken aan een regeltje uit een heel oud [en fout] bon jovi liedje : tonight i won’t be alone, you know that don’t mean i’m not lonely…
ik hoop dat t andersom ook zo werkt !
Kom op, niet zo somber, ook al komt het met bakken naar beneden en is het buiten grauw en grijs. Je leven eindigt toch niet bij de voordeur? Daar is ook een begin, met al je andere sociale kontakten, kennissen, vrienden, verenigingen en de rest van je (verdere) familie. Het zal jou toch geen moeite kosten om daar ook een deel van je leven mee in te vullen en op te tuigen?
@Rob, als je zo oud wordt als mijn moeder, dan hebben de kinderen vaak ‘geen tijd’en zijn vrienden en andere familieleden al meer in leven. Geloof me dan wordt het echt heel stil om je heen.
Ik zeg niet dat het mij overkomt, maar het zou wel kunnen. Ik ga alvast op zoek naar een commune voor senioren denk ik..:)
Over vijftien of twintig jaar zijn alle senioren fanatiek aan het daten via internet. Je zult ze van je af moeten slaan!
aan eenzaamheid kun je ook wennen
@ mevrouw mikmak, maar dat moet je toch zeker niet willen?
Mmmm, zoals jij het beschrijft is het behoorlijk beangstigend om oud te worden. Maar ik denk dat je grotendeels je eigen plezier in het leven in de hand hebt. Ook als je later oud en wellicht minder mobiel bent. En zoals je doet, zo je ontmoet!
Wel mooi geschreven vind ik, het is toch ook af en toe beangstigend? Tuurlijk moet je daar niet in blijven hangen maar heeft iedereen niet deze momenten? Toen ik het van dichtbij zag gaf mij dat ook de kriebels!
Neem Basje als voorbeeld… ik ken haar persoonlijk en ik kan je zeggen dat zij niet de allerjongste meer is. Zij heeft veel meegemaakt, niet gemakkelijk gehad, zeurt niet, op latere leeftijd leren omgaan met de pc, gaat op stap ondanks dat het niet altijd gemakkelijk is, onderhoudt haar contacten en handwerkt veel. Zij komt tijd tekort.
Ach Marloes als je gezond blijft zal het wel meevallen, dan wordt je overladen met kleinkinderen en moet je regelmatig oppassen, dus ik durf te wedden dat jij over 15 jaar een log schrijft over de streken van je kleinkinderen en wat dan je inmiddels volwassen kinderen allemaal uitspoken hihihi en dan zul je wel eens snakken naar een moment van rust.
Maar jouw hond leeft over 15 tot 20 jaar toch niet meer, neem ik aan. Weet je, het is ook wel eens lekker om een jaartje of twee drie in de pyjama rond te looen, Marloes.
Dag Mevrouw,
De Lozxc3xa8re was een paradijs voor vissers. De hotels draaiden daarop. Het landschap is er zoals in Schotland en er zijn prachtige rivieren. Nu is er nog een “beetje” forel maar de gegeerde zalm geraakt niet meer stroomopwaarts vanwege vermenging van de gekweekte variant die suf is van de antibiotica. Wanneer er een net scheurt in een fjord vermengd die zalm zich met de wilde die daarop zijn schubben verliest en verzwakt…
En dan staan de hotels te koop met inboedel incluis zoals dit http://www.immozis.fr/index.php?lien_http=nl-056644-huis-grandrieu.html
Een toekomstig vakantie oord voor senioren in een commune?