Monoloog

Met een zucht legt ze het boek, opengeslagen, kaft naar boven, op de grond. Wat zou jij er van denken als je wist dat ik je alleen maar lees tijdens het poepen, dacht ze bijna hardop terwijl ze naar de foto van de schrijver keek. Hij staarde woordeloos terug. Ik kan er ook niets aan doen, vervolgde ze haar monoloog, je boeit me gewoon niet genoeg, als schrijver. Ik heb het echt wel geprobeerd om me in je stijl te verplaatsen, maar het lukt me niet. Jouw cadans is niet de mijne. Al die korte zinnen die voor mijn gevoel nergens toe leiden, tekst die alle kanten opgaat maar geen doel lijkt te hebben. Misschien lees ik je ook wel verkeerd, moet ik een andere invalshoek gebruiken Zoek ik het teveel in de diepte terwijl de oppervlakte een betere plek zou zijn.

Ze draait zich om, scheurt een paar vellen af en veegt haar billen schoon. Misschien heb je er zelf wel schijt aan, zolang je maar gelezen wordt, waar en hoe is niet belangrijk? Terwijl ze naar de wastafel loopt kijkt ze nog eens naar zijn foto. "Emotieloos, net als je boek" zegt ze hardop. "Ik heb in ieder geval mijn handen gewassen voor ik je oppak, dat is toch ook zeker wel iets waard?" Ze gaat de badkamer uit en loopt haar slaapkamer in. Met een plof laat ze het boek op haar nachtkastje vallen Op de stapel van wc lectuur.

0 gedachten over “Monoloog

  1. Mooi stuk Marloes….ook al weer zo openhartig.

    Vraagje: het woord was toch herstel? Is het nu monoloog geworden of is dat nog een oud woord?

    Ik heb nog niets geschreven, was dit vanmiddag van plan maar nu wacht ik even op je antwoord.

Geef een reactie op joko Reactie annuleren