Ze was nog lichtelijk herstellende van haar eerste gebroken hart. Eerste liefdes,

monsterlijk pijnlijk als ze voorbij gaan. Het had maanden geduurd voor het nadreunen van de klap langzaam verstomde en ze weer een beetje normaal ademhalen kon. Nachten van slapeloosheid leken eindeloos. Steeds weer hoorde ze zijn kille afscheid, verstikte ze weer in tranen die in hun stroom geen einde leken te kennen. Iedereen om haar heen wist het zeker. Het zou overgaan, er waren meer vissen in zee en ergens, ergens daar, ver weg zat iemand anders op haar te wachten. Alsof dat het leed verzachten kon. Troosteloos, reddeloos verloren sleepte ze zich voort van dag naar dag, week naar week.
Nu, maanden later, leek het leven haar weer langzaam toe te lachen, Niet voluit, maar een schuchtere glimlach die de belofte van een nieuwe start zou kunnen bevatten. Ze had zich weten te schikken in het alleen zijn. Zijn kant van het bed had ze langzaam maar zeker weer heroverd en haar eigen gemaakt. De koffie ’s ochtends werd weer vervangen door thee, de lege plekken in de badkamer stonden weer vol met haar eigen potjes crxc3xa8me, geurtjes en badbubbels. Langzaam maar zeker vervaagde hij uit haar leven en haar huis. Terwijl ze voor de spiegel stond hoorde ze gerommel aan de andere kant van de muur. Een snelle laatste veeg met de borstel ."Wat wil je drinken bij het ontbijt"vroeg ze aan de man die over de hele breedte van het bed lag uitgestrekt.
"Koffie, zwart"