Toen ik vanochtend op mijn knieën zat om onder het bed te stofzuigen bedacht ik ineens dat ik dat mijn moeder nooit had zien doen. Ook geen bedden opmaken of ramen wassen trouwens. Mijn moeder stopte ons ’s avonds ook nooit in bed en ik kan me ook niet herinneren dat ze ons ’s morgens riep. Ze was verwend door haar ouders en later in eerste instantie ook door mijn vader. Vanaf het moment dat ze haar eerste kind kreeg was er een meisje voor dag en nacht aanwezig die het huishouden deed en de baby verzorgde. Nu had ze ook nog het ongeluk dat ze een gat in haar hand had ter grote van het IJsselmeer en omdat mijn vader plichtsgetrouw de centjes elke maand aan haar overhandigde kon dat dus ook niet lang goed gaan. Ik kan me niet meer herinneren wanneer het precies was dat het lachen thuis ophield en het schreeuwen begon, ik was in ieder geval nog tamelijk jong en al gewend om mijn eigen gang te gaan. Ik wist niet beter. Nu ze oud en eenzaam is verwacht ze van ons dat we continue klaar staan en soms, uit plichtsbesef, laat ik mijn oren nog wel eens naar haar hangen, maar meestal haak ik gewoon af. Helaas mam, want waar was jij toen ik jou nodig had?
Marloes 
Jammer van je moeder maar ze heeft toch wel een heel mooie dochter ter wereld gezet, en ook al stopte ze die nooit in bed, het is een fijne dame geworden,
J.
Goh. Mijn verhaal is anders maar toch deels hetzelfde. Dat ouders dan later toch een hele hoop verwachten van hun kind(eren). Dat zat ik me laatst nog af te vragen, of dat de reden is waarom mensen kinderen nemen.
Vind het triest voor je …
Nou lijkt het net of ik bedoel dat je moeder een fijne dame is geworden, ik bedoel jouw dus Loes,
J. 😀
@ MissJ…dank je wel voor het compliment.
@ Vonneke…je hoeft het echt niet triest te vinden . Mijn zussen en ik hebben er mee leren leven en het heeft ons in ieder geval heel hecht gemaakt.
Mocht ik ooit de moed kunnen opbrengen dan zal ik een vervolg stukje maken over wat dit met mij in mijn peubertijd gedaan heeft, maar daar ben ik nog lang niet klaar voor
ik struikeltyp weer eens voor de verandering…pubertijd dus..
sjeetje meis, …….. val hier wel een beetje stil van………. wat moet jij veel gemist hebben……..
knufffffff
Je verhaal deed me in eerste instantie denken aan het boek van Yvonne Keuls: “Mevrouw mijn moeder”, maar dat komt waarschijnlijk alleen door de titel van het boek.
Jij schreef op mijn log dat ik wel een boek kon gaan samenstellen van de foto’s. Kan ik jou dezelfde raad geven. Schrijf ook eens een boek, of bundel je logjes 😀
Mijn moeder is 83 en behoorlijk hulpbehoevend. Ze vraagt ontzettend veel aandacht en is in zekere zin ook nog altijd de matriarch in onze familie. Probeert nog steeds alles en iedereen naar haar hand te zetten. Knuffelen was ze niet zo goed in maar ze heeft toch wel haar hele leven voor ons (haar vier kinderen) klaar gestaan.
Scroll ik nog even naar boven zie ik opeens de tekst:
Bedacht door Marloes :: 15:38 :: Wie nog?
Toch niet verzonnen??? Nee dat zie ik vast fout! Dat kan geen bedenksel zijn!
Nee hoor Seven, ik zal die tekst moeten veranderen want ik schrijf alleen de waarheid en niets dan de waarheid. Het bovenstaande is het topje van de ijsberg.
Dacht ik ook wel hoor, dat het allemaal waar was wat er stond!
Goed van je om het hier allemaal op te schrijven. Misschien helpt het je, als je het allemaal van je afschrijft. Alles opkroppen kan soms ook nare gevolgen hebben!
Opkroppen is niet van toepasssing Seven. Het heeft allemaal geen ernstige schade opgeleverd, maar het maakt wel deel uit van wie ik uiteindelijk geworden ben.
Er spreekt veel rancune uit de laatste zin “helaas mam, waar was jij toen ik jou nodig had”, jammer dat je op volwassen leeftijd het verleden niet achter je kunt laten, er werd tenminste nog geschreeuwd.
Jammer Meis ..Ik begrijp dat je het moeilijk heb gehad maar je hebt je er heel goed doorheen geslagen.
Loesje is er een MOOI mens van geworden. Ik weet uit (eigen)levenservaring dat al die nare dingen kunnen leiden tot toch nog een mooi eind: een prachtige en begrijpende loes die haar leven anders doet…..inrichten als Mama ooit heeft gedaan!
Liefs een een knuffie van Mamaloeder willemijntje 8)
Heel jammer van deze slechte moeder dochter relatie..
Ik heb gelukkig het geluk dat mijn mama er altid voor me is..
Zal ze echt zo hard zijn of is ze teleurgesteld? Niet door jullie hoor, maar ik ken een gevoel dat als je jezelf slecht vind als moeder en vrouw je de neiging krijgt dan maar helemaal niet meer je best te doen omdat het gewoon niet lukt. Eigenlijk ben je boos op jezelf maar dat reageer je dan zo af op je kinderen en man waarna je je nog rotter voelt. Een spiraal, die als je die verder laat zakken je ondergang betekent. En nog erger, je sleept ook anderen mee. Kinderen kunnen hxc3xa9xc3xa9l zwaar zijn, ze betekenen zoveel en als je die ook nog eens teleurstelt en je hebt de energie niet en je houd ook al niet van jezelf, dan kun je neiging krijgen die te negeren omdat je weet dat je toch faalt. Zou je, omdat ze nu nog leeft, haar niet een brief kunnen schrijven? Niet aanvallend, maar vragend/verwonderend. Misschien wxc3xa9xc3xa9t ze niet eens hoe je je voelt/voelde. Misschien heeft ze zo’n hoge muur gemetseld waar ze zichzelf in vastgehouwen heeft…misschien kun je haar die kans geven haar daaruit te weken..dat haar hart weer zacht mag worden, want het is nooit te laat. Een brief zal voor haar het makkelijkst zijn. Praten juist niet. Als ze daar dan ook niet op reageerd op wat voor manier dan ook..tja…dan zal ze wel gewoon hard zijn van binnen..wat ik me nauwelijks voor kan stellen want hoe kan iemand zo worden?