Hallo lieve Hans,

Gisteren begon de Evergreen top 1000 weer en je bent continue in mijn gedachte.

Hoe vergankelijk alles toch is.

Vanaf het moment dat wel elkaar jaren geleden (via schoolbank nota bene) terugvonden, hebben we menig gesprek gevoerd. Soms heftig, soms emotioneel, maar vooral gevuld met warmte en humor. Muziek en onze jeugd de rode draad. Je was mijn eerste kalverliefde en ook al waren die gevoelens niet wederzijds, genegenheid bleef hangen.

We keken uit naar onze eerste ontmoeting. Samen met Marieke kwam je naar Rolduc, de plek die zo veel betekende voor ons allebei. De tijd stond stil terwijl we de ene na de andere herinnering ophaalden. Zouden we snel nog eens doen. Tot die tijd bleef het bij een telefoontje af en toe en whatsapp, altijd whatsapp.

Ik volgde jullie zoektocht naar een gezamenlijk huis, de geboorte van kleinkinderen, en tussendoor altijd weer de muziek uit onze jeugd. We luistereden samen naar de Evergreen top 1000. Jij in jouw deel van het land, ik in het zuiden en bij sommige platen kwamen emoties omhoog die we eigenlijk alweer lang vergeten waren.

Een zware periode brak aan toen Marieke ziek werd. Jouw verdriet voelbaar in onze gesprekken maar ook je strubbelingen, vooral toen duidelijk werd dat Marieke niet meer beter zou worden. Ik kon je keuze destijds niet begrijpen ook al probeerde ik je op afstand te steunen. Zo veel verdriet, zo oneindig veel pijn en keuzes die misschien niet de juiste waren. Een enkel appje, het laatste met een uitnodiging voor een bijeenkomst op 7 maart van dit jaar. En toen werd het stil.

Op 21 mei plaatsten je kinderen het bericht van je overlijden op Facebook. Mijn hart brak opnieuw.

Dag lieve Hans. Deze week, de week van de Evergreen top 1000 ben je door middel van muziek, weer even heel dichtbij.