Soms vraag ik me wel eens af waar die eigenschap om confrontaties uit de weg te gaan vandaan komt. Wat is er ooit in een ver verleden met gebeurt dat ik, bij het minste of geringste teken van bonje of controverse, de benen neem of in ieder geval mijn kaken vast op elkaar klem.
Iedere keer weer neem ik me voor om nu toch echt eens iets terug te zeggen of in ieder gval mijn ongenoegen kenbaar te maken, maar op het moment supreme haak ik dan toch weer af.
Hierdoor is het voor anderen dus ook super makelijk om totaal over me heen te walsen. Ze weten toch wel dat ik me niet verzet en dus zit ik af en toe met meer woede dan goed voor me is in mijn lijf en zou ik het liefst de hele gal er in een grote boog uitgooien.
Hier gaat het eigenlijk net zo. Ik zal nooit of te nimmer het achterste van mijn tong laten zien. Ik hak hem er nog liever af. Weblogs die schreeuwen om een reactie die niet mals zou zijn (want ik kan het echt wel onder woorden brengen….) daar blijf ik lekker uit de buurt en op mijn eigen stekje probeer ik het zo veilig mogelijk te houden….vooral geen confrontaties aangaan..
Eigenlijk ben ik dus gewoon vreselijk laf..