Het grote voordeel van het wonen in ‘suburbia’ is niet alleen de heerlijke frisse lucht die er hangt, maar voor mij is het grote aanbod van fauna het summum van genieten. Sinds mijn intrek word ik regelmatig toegezongen door een merel met een zanggehalte waar menig mens jaloers op zou zijn. Ik weet natuurlijk niet of het steeds dezelfde merel is, want ze zien er allemaal hetzelfde uit, en ik heb ook geen idee hoe lang merels eigenlijk leven, en ook dat is me een biet. Logisch lijkt me dat de nakomelingen van het eerste examplaar gewoon in mijn buurt blijven rondhangen omdat ze weten hoe zeer ik hun gezang op prijs stel.
Vorige zomer (weet je nog? …die perfecte zomer waarvan iedereen zei dat elke zomer wel zo mocht zijn) werd ik in mijn tuin ineens toegezongen door een lijster. Aangezien ik nog nooit eerder een lijster gehoord had, heb ik eerst aan de buurvrouw gevraagd even mee te luisteren, want je weet natuurlijk maar nooit, het had zomaar iets anders kunnen zijn.
Heel anders daarentegen is het geluid van de snoeischaar die de hork aan de overkant van het water hanteert.Hij beweert namelijk dat hij bij de bezichtiging van zijn (toen nog) aankomend huis te horen had gekregen dat hij uitzicht had op het water, en dus snijdt hij met grote regelmaat het riet, dat aan de waterkant groeit en dus zijn zicht belemmert, maar mij heel veel privacy bied, weg. Dat hij ons daarmee volop in de picture zet van iedereen die over het voetpad loopt is niet van belang….hij wil zijn uitzicht!
Mag ik die schaar eens even vasthouden?….een paar minuutjes maar, meer heb ik niet nodig..