Het klinkt misschien hardvochtig maar mijn besluit staat vast. Ik ga afscheid van je nemen. Er zijn meer dan duizend redenen waarom. De meest voor de hand liggende is toch je voortdurende staat van opwinding en je onvermogen om zo af en toe eens stil te blijven staan om te genieten van de dingen om je heen. Je draaft maar door alsof tijd alleen de toekomst, het hier en nu geen bestaansrecht heeft. Elke seconde tikt weg zonder dat je beseft dat er momenten zijn die gekoesterd moeten worden. Je enige ambitie is om bij te blijven.
Nu ik wat ouder word ben ik me ook meer en meer bewust van de beperkingen die jij me oplegt. Alles moet volgens een door jou uitgestippeld schema,afwijken is geen optie. De enkele keren dat ik dat probeer heeft chaos tot gevolg. De manier waarop jij je aan mij vastklampt, de beknelling die in je omarming zit, ik heb er genoeg van.
Ongetwijfeld zal ik af en toe naar je willen kijken, onbewust mijn hoofd naar je omdraaien terwijl je er niet meer bent, maar missen? ..dat denk ik niet. Je krijgt voorlopig een plek op het tafeltje naast mijn bed, zodat ik xe2x80x99s nachts tijdens slapeloze uurtjes af en toe naar je kijken kan. Daar mag je blijven liggen tot de plicht weer roept.
Deze week wil ik genieten van mijn vrijheid zonder dat jij me genadeloos wijst op de tijd die voorbij vliegt. Ik kan best een week zonder jouw aanhoudende getik om mijn pols.
Marloes 