Beste H,

Vandaag ga ik voorgoed afscheid van je nemen. Een ervaring rijker en ook weer een illusie armer. In principe hadden we al via de telefoon afscheid genomen, maar dat drong toen nog niet echt tot me door. Nu het allemaal een beetje gezonken is en ik alles eens rustig op een rijtje heb kunnen zetten, maak ik de balans op van onze heftige maar kortstondige hereniging.

Op het moment dat ik je naam tegenkwam op het web, sloeg mij hart drie keer over want alhoewel je heel lang geleden al uit mijn leven verdwenen was, bleef je al die jaren wel een eigen plekje houden in mijn hoofd. Al snel hadden we telefonisch contact en ik kon er maar niet over uit dat jij al die jaren ook nog steeds wel eens aan mij gedacht had. Alsof de tijd had stilgestaan, zo gemakkelijk namen we de draad weer op en konden we samen lachen en ook verdrietig zijn over de dingen die zich in ons leven hadden afgespeeld.

Toch waren er ook al aan het begin signalen die aangaven dat er iets niet klopte, en zoals gewoonlijk negeerde ik de rinkelende bellen.. Mijn instinct liet me weten het rustig aan te doen…niet overhaasten, neem de tijd. Puberale gevoelens zijn voor pubers en niet voor een getrouwde vrouw met een gezin waar ze zo heel erg trots op is. Natuurlijk maakte je iets los, want plotseling waren we weer jong en terug in de tijd en alles leek zo simpel. Vervlogen jaren waar je met weemoed aan terugdenkt. Nostalgie.

Maar net als vroeger bleek het allemaal een luchtballon te zijn die al heel snel kleine gaatjes vertoonde. Ik ga niet verder in op wie er nu wat gezegd heeft en hoe. Het doet er allemaal niet meer toe. Zelfs je woorden: ” We blijven wel maatjes, wat er ook gebeurt”, bleken loze kreten. Vriendschap is namelijk geen eenrichtingsverkeer en echte vriendschap betekend dat je soms ook kritiek mag hebben op de ander. Ik hoef me nu tenminste niet langer meer af te vragen wat er van je geworden is. Ik heb het gezien, maar het is niet echt een mooi plaatje.
Het ga je goed…

Gisteren kreeg ik, ondanks alle feestelijkheden toch ook nog iets naars te verwerken.Mijn mobieltje melde me piepend dat er een berichtje voor me was van Shirley met de mededeling dat ze opgenomen was in MC Leeuwarden en dat ze snel weer hoopt op de been te zijn. Aangezien ik altijd meteen het naadje van de kous wil weten heb ik haar dan ook onmiddellijk gebeld en gevraagd wat er nu precies mis is. Shirley is al een poos ernstig ziek en ze heeft als geen ander laten zien dat een enorme portie strijdlust je een enorm eind verder kan helpen.
Gisteren hoorde ik voor het eerst echte angst en vooral heel veel verdriet in haar stem en ik had zo op de eerste de beste trein willen stappen. Aangezien wij (een paar vriendinnen en ik ) toch al een afspraak hadden om de 10e naar haar toe te gaan zal ik nog even geduld moeten hebben. We gaan in ieder geval, als het dan niet naar Akkrum is dan maar naar Leeuwarden.
Volgend jaar is haar 50ste verjaardag….volhouden Shirl!

Mijn intuxc3xaftie laat me zelden of nooit in de steek. Vaak al bij een eerste ontmoeting weet ik wat voor een persoon er voor me staat. Problemen van anderen draai ik mijn hand niet voor om. Als vriendin M. haar hart bij mij uitstort dan vind ik in no-time de zere plek en meestal kan ik haar dan ook feilloos vertellen wanneer en vooral waar ze haar wederhelft een enorme schop moet verkopen om doel te treffen (niet dat ze het ooit doet, maar toch)

Komt het op eigen inzicht aan dan wordt het een heel ander verhaal. Ik ben mijn eigen grootste vijand in het uitvoeren van het advies waar ik anderen zo vrij en blij van voorzie. Weet ik dat ik verkeerd bezig ben, zal ik mezelf toch geen halt toe roepen, maar met dezelfde sneltreinvaart de berg afdonderen die ik eerder ook al afgerold was en waar de zere plekke nog steeds zichtbaar van zijn. Sommige personen zijn in staat om me keer op keer onderuit te schoffelen en nog val ik iedere keer weer in die enorme kuil die ze voor me gegraven hebben. Luisteren naar de inwendige stem als het mezelf aangaat is zoiets als een blinde de snelweg opsturen.
Iedere keer weer neem ik me voor om het de volgende keer anders te doen en te luisteren naar het stemmetje dat het vaak bij het juiste eind heeft en iedere keer weer sla ik alle voorzichtigheid in de wind en krijg ik weer dezelfde rake klappen die ook dan weer net zo veel pijn doen, want in het pantseren van mijn ziel ben ik ook geen held.

Langzaam maar zeker komen er mensen uit het verleden mijn leven binnen, zoals vriend H. die ik via schoolbank.nl terug gevonden heb. Ik was brugklasser en zoekende. We hebben nooit verkering gehad,ooit gezoend (een keer volgens mij, twee keer volgens hem), en elkaar nog een keer gezien enkele jaren later. Toch was hij nooit helemaal uit mijn hoofd weg. Zo heel af en toe kwam hij bovendrijven en vroeg ik me af hoe het met hem zou gaan.
Dat blijkt nu wederzijds te zijn en vandaag is hij me komen opzoeken. In eerste instantie zouden we elkaar in de stad treffen maar eigenlijk vond ik dat weer te onbenullig voor woorden en dus heb ik hem vanochtend nog even de route naar mijn huis gestuurd en gezegd dat hij maar gewoon hierheen moest komen.

We hebben enorm veel gepraat, gelachen en herinneringen opgehaald. Het was een geweldige middag en eigenlijk ook veel te kort want ik had nog uren door kunnen gaan. Het leek wel of we elkaar vorige week voor het laatst gezien hadden, zo vertrouwd voelde het aan. In ieder geval is het voor herhaling vatbaar.
Nu moet ik alleen nog de moed vinden om de man in te lichten…