Met pijn in mijn hart heb ik vandaag al een beetje afscheid genomen. Meer dan drie jaar waren wij onafscheidelijk. Je ging bijna overal mee naartoe en ik droeg je werkelijk op handen.Menig wandeling maakten we samen en je croste met mij op de fiets de stad door. Natuurlijk had ik in de gaten dat je langzaam maar zeker ouder werd, maar ik wilde er niet aan geloven. Eigenlijk werd je zelfs steeds aantrekkelijker. Je voelde comfortabel aan, bijna een tweede huid . Nu heb ik vanavond het eerste scheurtje ontdekt en kan ik er echt niet meer omheen. Dag oude vriend morgen wordt je ingeruild.

Webstreepjelog doet niet , helaasaan het feest van SinterklaasGeen gedicht en geen fondant,zelfs geen pepernoot in weblogland.

Het is ook niet zo vreemd dat Sint
via bandbreedte de weg niet vind.
Pixels,kb’s en dat soort dingen
daar kun je ook geen paard door wringen.

Om Loesjes lezers toch te verwennen,
besloot hij maar wat neer te pennen
Wij wensen alle mensen hier
vanavond heel erg veel plezier

Sint en Piet

Wederom een feest van herkenning. Het is ongelooflijk hoe goed de tijd voor ons geweest is. Zo is de knuffelbare Corina,verandert is een prachtige slanke vrouw, met nog steeds hetzelfde lieve gezicht. De onberispelijke ‘elk haar op de juiste plek’ Renate blijkt nu een flamboyante diva die niet voor La Bloemen onderdoet. Petra keuken, lange Peet, Yolanda (waarmee ik de meeste bardiensten draaide). Kleine ‘ dinky tootje’ Carla en haar journalist (we zagen de vonk aan boord overslaan). Grote Wilma, Nies,kleine Wilma, Mariette en Marja, Ageeth Een sterke generatie. Nog steeds vol energie en haast niet zichtbaar veroudert, zo lijkt het. Twee van ons hebben een gevecht met de dood glorieus overwonnen en veel zijn nog steeds met dezelfde partner. Kinderen, zelfs al een kleinkindWe schateren om de foto’s van toen en halen gezamenlijke herinneringen op. De reizen met Santpoort, terugkerende gasten. De afwaswedstrijden als we samen met een ander schip op eenzelfde steiger lagen (wij wonnen altijd). De fobie van de man wat zijn kleding betreft. De liefde voor zijn Ford Capri en de verontwaardiging van Kap als zijn oldtimer voor Dafje wordt versleten. De kroegen waar wij steeds terugkeerden.

De drank vloeit als vanouds en het is erg laat als we van boord afgaan. Volgend jaar november zijn wij zeker van de partij als er op de Calypso een vriendenweekend georganiseerd wordt. Ik heb nog heel veel bij te praten

Nog nagenietend van de vorige , staat vanavond rexc3xbcnie nummer twee op het programma. Ook hier kijk ik reikhalzend naar uit. Aangezien ik vorige week al een soortgelijke ervaring heb gehad, weet ik nu wel dat herkennen geen echt probleem zal gaan opleveren. Met deze meisjes heb ik tenslotte twee jaar lang in een kleine ruimte gewoond en gewerkt.
In Gorinchem ligt een oude concurrent, de Calypso, op ons te wachten. Waar anders dan aan boord van een passagiersschip regel je zo’n bijeenkomst?

Mijn intentie om niet te gaan verdween als sneeuw voor de zon op het moment dat Gon belde met de mededeling dat het treinverkeer redelijk normaal liep en dat er best iemand te vinden zou zijn die me van station Voorburg zou willen oppikken.

Met een kleine vertraging stapte ik om 11.15 uur uit de trein en na een paar telefoontje over en weer hoorde ik uiteindelijk iemand heel hard mijn meisjesnaam roepen “HOEKSTRA!” Het begin van een fantastische dag. Zelfs na 32 jaar had ik er bijna geen moeite mee om de juiste namen bij de gezichten te voegen. Zoveel indruk hebben ze destijds op mij gemaakt Voor de twee al overleden groepsgenoten werd symbolisch een roos geplaatst..
Ons voormalig onderkomen, bijna leegstaand,vervallen maar desondanks herkenbaar. De huiskamer, kaal maar nog steeds dezelfde gordijnen. Zoektocht naar onze ‘eigen’ kamers. Ik heb geen moeite om die van mij te vinden. Heel even staan voor de deur waar ik voor het eerst proefde aan vrijheid. Als we later proberen om hem te openen staan we oog in oog met een man die ‘mijn’ kamer nu bewoont. Ik mag even binnen. Nog steeds niets verandert, behalve de meubels. Hoe klein het opeens lijkt. Het washok, de keuken, herinneringen aan feestjes in de halletjes.
Dan volgt een toer door het verpleeghuis zelf . Wel gemoderniseerd, maar waar ook nog veel van vroeger terug te vinden is. Opvallend hoeveel van de oude bewoners er in ons geheugen gegrift staan. Mijn afdeling E1. De lucht, een penetrante urinegeur, is onmiskenbaar.

Tijdens de borrel in het Eiland van Ome Nick, mij totaal onbekend overigens, krijgen we nog tot 4 uur de tijd om bij te praten. De tijd gaat veel te snel. Het is onmogelijk om in een dag 32 jaar te overbruggen. Bij het vertrek krijgen we een boekje mee waarin de levensloop van iedereen is bijeengebracht. Bovendien zijn er cijferlijsten toegevoegd. Ik deed het zo slecht nog niet.

Een zestal van ons besluit nog even een hapje te gaan eten. Voor ik in Voorburg de trein instap duiken we eerst de Griek in. Het is kwart over 7 als ik het perron oploop om mijn terugreis te aanvaarden. De sneltrein naar Utrecht staat opeens midden in de weilanden stil. Technische storing. Daardoor loop ik de aansluiting mis en gaat niets meer van een leien dakje. Tot overmaat van ramp blijken in Arnhem de bussen ook niet meer te rijden.
Toch kan deze dag wat mij betreft niet meer stuk. Glimlachend loop ik naar de taxi standplaats.

De rexc3xbcnies vliegen mij om de oren momenteel. Op 26 november word ik in Leidschendam verwacht en sinds een week of drie ben ik op zoek naar oud collega’s van de rijnvaart om daar in december een feestje mee te kunnen vieren.

Hierbij een oproep aan alle Matrozen en Stewardessen die in 1979 en 1980 op de Regina Rheni gewerkt hebben. We zijn o.a. nog op zoek naar Erna van den Boogaart,rechts naast de blonde matroos, uit Doetinchem. Jolanda Post uit Doetinchem en [s] Eucalypta[s] Marjolein uit Duiven, 4e van links bovenste rij. Janet van Gaalen uit Arnhem, en de kok Ad Smits uit Doetinchem. Reageer snel via het mailformulier op deze pagina.De rexc3xbcnie is op 2 december 2005. We zouden het leuk vinden als de club compleet is.

PS kunnen jullie raden waar ik sta?

Als de lampen zijn verdwenen

Als de lampen zijn verdwenen
of gewoon op
of uit
zal het donker zijn
in deze kamer.

Als je op de kalender kijkt
Ach laat dit gedicht maar zitten
kom mee naar buiten
er is van alles te doen.

Adriaan Lakerveld
Uit:’Aan de oever van iets staan’

“Vraag je nog steeds midden in de nacht mannen om vuurtjes?” was het eerste wat hij vroeg toen ik vorige week de telefoon opnam. ” Vast verkeerd verbonden” was mijn eerste gedachte, maar aangezien de vraagsteller een Limburgs accent had en de stem mij vaag bekend voorkwam vroeg ik met wie ik sprak. Er volgden een paar hints en nog een paar (ik lijk soms bijdehand, maar ik ben het echt niet altijd) tot het mij uiteindelijk begon te dagen en ik helemaal uit mijn bol ging.
Een stem uit het verleden, begin 1973 om precies te zijn. Zeventien jaar oud en trappelend om het ouderlijk huis achter me te laten had ik me aangemeld voor de opleiding ziekenverzorging in Verpleeghuis Prinsenhof te Leidschendam. We waren de 2e groep die deze opleiding zou gaan volgen en er waren voor mijn gevoel erg veel Limburgers en Brabanders aanwezig.
De kamer kan ik me nog tot in detail herinneren, evenals de gezichten van de medecursisten.De strenge huismoeder. De feestjes op de kamers en mijn 18e verjaardag in de hal op een van de verdiepingen. ” Angie” van de Stones hoort bij die tijd zoals boter bij de vis. De keer dat we een mede cursiste midden in de nacht de stuipen op het lijf hebben gejaagd door op een wc te gaan zitten en op de bel te drukken. Rolstoel races in de gangen tijdens de nachtdienst.
In mijn heethoofdigheid ben ik na een ruzie over al dan niet ziek zijn nog voor het einde van het eerste jaar opgestapt. Spijt? misschien een beetje omdat het werk me wel heel erg lag. Het heeft uiteindelijk wel geleid tot een heleboel andere leuke dingen, zoals mijn daarop volgend vertrek naar Israxc3xabl. Mijn leven had waarschijnlijk een heel andere wending gekregen als ik gebleven was.
Gisteren kreeg ik een e-mail met de namen van de mensen die ‘teruggevonden’ zijn. Er staat een rexc3xbcnie in de planning en daar zal ik vast en zeker bij zijn.
” Angie” ligt al klaar op de kast.

Telkens als ik denk dat ik het ergste wel gehad heb, gebeurt er weer iets dat me helemaal van mijn stuk brengt. Gisteren kreeg ik een telefoontje van mijn Canadese vriendin. Iets jonger dan ik, dochter van 5 (laat moeder geworden) en volgende maand een stuk van haar lever kwijt. Of ze daarna aan de chemo kan is nog maar de vraag, want haar broer heeft een allergische reactie op chemo gehad die hem bijna het leven heeft gekost. Iets met een enzymen tekort of zo.
Mag het nu afgelopen zijn a.u.b? Anders trek ik het echt niet meer.

Als je dan op zondagochtend je ogen openslaat moet je even tot bezinning komen. Veel beter geslapen heb ik niet, maar dat is normaal als de man er niet is en de kroost de stad in gaat tot in de late uurtjes. Ik laat de dag van gisteren nog eens de revue passeren en weer is daar die boosheid, de onmacht en het verdriet. Buiten ziet de wereld er een beetje triest uit en om mezelf te troosten zet ik maar even een pot ‘echte ‘ koffie. Een of twee kopjes Senseo gaan het vandaag niet trekken.

Bij thuiskomst had Marc ‘eigengemaakte’ soep klaarstaan en voor het eerst hield ik mijn mond over de rommel in de keuken en ik genoot van zijn zorgzaamheid. Je merkt dat dood en sterven nog ver van hun afstaat. Ze weten zich geen houding te geven, maar ze zien me dan ook zelden echte verdrietig.
Ik kan het niet laten, toch snel even stofzuigen, een wasmachine laten draaien.Even de boel aan de kant. Als ik bezig blijf hoef ik ook niet na te denken en ‘moederen’ is waar ik goed in ben. Dan komen die drie jongens in het verre Friesland terug in mijn hoofd, waar nooit meer voor ‘gemoederd’ gaat worden. Verdriet

Ik kan de rest van de avond mijn draai niet vinden. Even de pc aan en een stukje schrijven, mail binnenhalen en dan ook meteen besluiten om een aantal zaken af te ronden. Weg met alle overbodige bagage. Alleen nog de dingen die belangrijk zijn blijven over. CU2 site opgeheven want die had ik ooit voor haar geopend, maar ik heb er verder niets mee. Enkele mailgroepen gedelete. Geen onnodig geneuzel meer, dingen waar ik niets meer mee doe…weg. Opruimen, schoon schip maken, digitaal moederen maar dan anders.

Nu komt langzaam de zon door de wolken en ik heb dit stukje even onderbroken om de hond uit te laten. Genietend van de rust in het park. Een zwanenpaar geeft haar jongen vliegles. Het gaat met een hoop lawaai en gespetter gepaard. Het wil nog niet echt, maar het moment zal toch echt komen dat ze op zullen stijgen. Dit ritueel zal zich volgend jaar weer herhalen.
The circle of life