Al sindsde P.zijn oproep voor de Moederdaggedichtenwedstrijd heeft geplaats word ik geplaagd door slapeloze nachten. Als een loden last ligt het op mijn schouders. Hoe kan ik mijn succes in de herfstgedichten wedstrijd evenaren, vraag ik mij vertwijfeld af. Moederdag was leuk toen de kinderen klein en de cadeautjes zelf geknutseld waren. Nu gaan wij er zwijgend aan voorbij. Mijn eigen moeder, geen prototype kan ik u verzekeren, heeft zichzelf al opgehemeld.
Zoals ik het nu zie heb ik twee opties. Doen alsof mijn neus bloed en deze handschoen laten liggen waar hij ligt, of een anti moederdaggedicht uit mijn mouw schudden. Maar of dat een prijs oplevert?

NB Ik heb wel de P.’s voorbeeld gevolgd wat betreft het houden van gevogelte. Ik ben alleen iets kleiner begonnen

Dit jaar was ik door omstandigheden vergeten om de bekende pakjes op tijd in te slaan. Uiteraard waren ze, toen ik er aan dacht, nergens meer te krijgen. Een beetje creatieve geest laat zich daardoor niet uit het veld slaan en dus ben ik met de oude schminkdoos, een restant uit lang vervlogen jaren, toen ik nog karnaval vierde en de wereld nog goed was, aan de slag gegaan.
Ik denk niet dat ik hier mijn beroep van kan gaan maken.

“Voelt het anders?” vraagt u zich misschien af. Moeilijke vraag waar ik zo niet een twee drie een antwoord op weet. Ik heb het lang kunnen zien aankomen dus ik was in ieder geval voorbereid. Maar toch…op het moment dat het bericht binnenkomt slaat je hart drie keer over, tuimelen de vragen door je hoofd en hebben de emoties een hoogtijdag.
Gisteren is het gebeurd, zo rond de klok van vier. Mijn telefoon ging precies een keer over. Omdat de beller tot de familie behoort besloot ik terug te bellen met de vraag waarom ze zich bedacht had. Op dat moment kreeg ik het te horen.
Merel Janneke gaat ze heten, de 7 pondige kleindochter van mijn zus, die mij in een keer oudtante maakt.

Een doorsnee zondagmorgen. De antirimpel crxc3xa8me wordt iets te dik aangebracht. Alsof het iets uitmaakt. Zojuist heeft een handvol schuim geprobeerd mijn steeds grijzer wordende haar in model te brengen. Terwijl ik mezelf kritisch bekijk in de helft van de spiegel die niet beslagen is van een (alweer) veel te warme douche, hoor ik de man vloeken. De penetrante beerputlucht die zich schijnbaar in de gang en het trappenhuis bevindt wordt veroorzaakt door darmgassen van de hond. Hij ziet er de humor niet van in terwijl onze dochter het uitgiert.
De radio meldt het overlijden van Gerard Reve. Op het planchet liggen mijn voortanden geduldig te wachten tot ze weer mogen gaan toebijten.
Een klein stilleven

” Mam, luister eens even” meteen propt ze de hoorn van onze telefoon tegen mijn oor. Aan de andere kant hoor ik luid en duidelijk het geluid dat aangeeft dat een bepaald nummer niet meer bereikbaar c.q afgesloten is. “Je hebt vast verkeerd ingetoetst” zeg ik. ” Nee hoor, echt niet, kijk maar” Ze laat me twee displays zien, haar mobiel en onze vaste telefoon. Ik schiet meteen in de lach.
Bij een normale telefoon hoef je geen kengetal te gebruiken als je lokaal belt dochter.

U zult het haast niet geloven, maar er staat een gloednieuwe super-de-luxe van alle gemakken voorziene pc naast me te wachten tot hij aangesloten wordt. Voor het zover is moest ik eerst nog wel het een en ander doen. Mijn oude kast opruimen bijvoorbeeld. In de loop van de jaren heb ik zoveel exe. bestanden gedownload dat ik van de meeste niet eens meer weet waar ze voor dienen. Worm removal tools, trojan opvreters, spyware verwijderaars en tal van Paint Shop Pro filters die onontbeerlijk zijn voor een grafisch frxc3xb6belaar. Alles moet weg of gereorganiseerd want ik wil mijn nieuwe pc volkomen ordentelijk inrichten. Mijn outlook gegevens en mijn favorieten staan opgeslagen in een nieuwe map te wachten op de grote verhuizing. De inhoud van mijn persoonlijke map is al van 4 gig terug gebracht naar 3,5. Met straffe hand heb ik gedelete. Weg, weg, weg, niet meer nodig, overbodig, opgeruimd staat netjes.
Het wachten is nu op zoonlief die, met een extern geheugen in de aanslag, alles overhevelt van a naar b. Ik ben er klaar voor.

Als het besluit genomen is moeten er ook wat haken en ogen verwijdert worden. Vooruitdenken is nou eenmaal niet ons sterkste punt. Bij het vertrek van de man verdwijnt ook de auto. Logisch, want wat moet ik met zijn auto van de zaak? Is de man eenmaal uit het zicht verdwenen dan wil ik nog wel af en toe de hort op kunnen. Via autowegen zussen, broers, vrienden en vriendinnen bezoeken. De wekelijkse boodschappen komen ook niet aanlopen en misschien boek ik deze zomer wel een weekje aan zee.
Dit weekend staat dus helemaal in het teken van het zoeken naar de ideale auto. Niet te groot maar zeer zeker ook niet te klein. Beetje pittig karakter zonder dat het meteen zo’n opgepimpt geval is. We hebben al bezocht: Volkswagen, Citroen, Seat, Ford, Skoda, Mazda en een handelaar in van alles en nog wat. Wat we mooi vinden is te duur en de goedkopere modellen zijn weer te oud of te oubollig. Vandaag zetten we onze speurtocht voort. Ik wil mijn lezers wel om advies vragen, maar ik ben bang dat ik dan helemaal de weg kwijt raak.

Ik had het kunnen weten. Gisteren nog leek het me enorm voor de wind te gaan, behalve dan de fietstocht naar de super toe. Financixc3xable meevaller uitgekeerd door de zorgverzekering, plezierige post, verassingen in de mail en een ontdekking op het net (afbeelding 1036). Vandaag komt daar een abrupt einde aan door een telefoontje.
Na volgende week zal ik weer een poos op mezelf aangewezen zijn. Manlief zoekt het ruime sop weer op. Ze hebben hem dringend nodig. Salaris? Doen ze niet moeilijk over. Vier weken op 2 weken af? ‘Tuurlijk, wat jij wil’
Wie gelooft wordt zalig

Een man die denkt dat iedereen aan een woord genoeg moet hebben en een zoon die helemaal niet denkt. Twee ingredixc3xabnten die regelmatig zorgen voor vuurwerk.
Onze jongste vertrekt volgende week naar Milaan, samen met zo’n 50 andere leerlingen van zijn school. Aangezien de man op zaterdag de boodschappen doet, heeft hij vorige week al aangegeven dat hij graag een briefje zou willen hebben met daarop de benodigde toiletartikelen die meegenomen moeten worden. Het behoeft geen uitleg dat het briefje er vanochtend nog steeds niet was. Het resultaat, manlief stiert als een boeman door het huis, terwijl de nietsvermoedende zoon zich op zijn gemak staat te scheren. Die twee zullen nooit de gouden middenweg vinden, ze zitten allebei op een ander spoor.

Voor het eerst sinds ik dit weblog heb, wil ik iets met jullie delen waarvan ik denk dat jullie me niet zullen gaan geloven. Ik zie haar bijna dagelijks. Soms loopt ze op het pad aan de overkant van de sloot, soms in het park en heel af toe zie ik haar als ik op de fiets richting super ga . Het is me nog geen enkele keer gelukt om er een foto te maken. Als bewijs zeg maar. Of het ding ligt thuis, of ik ben weer net te laat beneden en is ze al uit het zicht verdwenen.
Dagelijks maakt ze haar rondje met aan de lijn zo’n grote logge zwart-witte Deense Dog, een klein zwart-wit keffertje, model fox en een geit. Een geit ja, een wit bruine geit met sik. Ze woont hier vlakbij in een eengezinswoning met haar veestapel (die ooit twee honden groter was) en elke dag maakt zij haar rondje door de wijk. De geit huppelt vrolijk mee. ’t Is heus waar, ik zit hier echt niets te verzinnen.