Mijn volgende stap is om het plaatsen van foto’s uit te proberen. Dit is er een uit de oude doos. Toepasselijker kan het niet. Als ik zo naar mijn oma kijk, vraag ik me af hoe oud ze toen was. Ouder dan ik nu ben? Hoe anders zien onze levens er uit. Mijn ogen gericht op een scherm. Zij heeft bij leven nooit een pc gezien.

Mijn oma, mijn een jaar jonger zusje en ik. Toen was geluk nog heel gewoon.

Het ziet er naar uit dat het huis verkocht is. Dat wil zeggen, het voorlopige koopcontact is getekend. Niet voor de prijs die hier te lezen staat. We hebben er nog veel, heel veel vanaf moeten doen. Ergens in Utrecht woont nu een stel dat de koop van hun leven heeft gedaan, maar vreemd genoeg kan ik er niet blij mee zijn.
Het voelt een beetje als dansen op andermans graf.

Tijdens de laatste schoonmaakactie in ons ouderlijk huis kwamen wij allerlei foto’s en knipsels tegen in boeken die al jaren niet meer van de plank af waren geweest. Een krantenknipsel vond ik het bewaren waard. Een halve paginagrote foto van de eerste klas van de Ursulaschool in Kerkrade
Dezelfde school die mijn zussen en ik ook bezocht hebben. Juffrouw Habets was er in onze tijd ook nog. Ik heb haar handtekening in mijn poxc3xa9sie album als bewijs.
Ik heb mijn moeder een klein cirkeltje gegeven, dat maakt het zoeken makkelijker. In de rij onder haar zit Marianne van der Heijden, geheel in het donker gekleed. Vrienden door dik en dun, ook tijdens de HBS. Ze heeft jaren later (Kerst ’43 staat onder haar naam) nog een tekening van mijn moeder gemaakt.
Onlangs heb ik deze opnieuw laten inlijsten en heeft hij een ereplek gekregen in mijn woonkamer. Zo is ook dat cirkeltje weer rond

PS U vindt meer informatie over Marianne op deze site. Onder de link ‘kunstenaars’ onder de letters He. De moeite echt waard

De taak is volbracht. Lege kasten, lege kamers, leeg huis. Twee dagen hard werken. Uit elkaar halen, verwijderen, opruimen, schoonmaken is alles wat er nodig was om alle zichtbare herinneringen uit te wissen. Nog een keer door de boeken snuffelen. Een enkel exemplaar vind de weg nog naar mijn tas. De negenendertigste druk van de Camera Obscura, onze dochter zal er blij mee zijn. Een boekje” Oes os Kingerjoare” met rijmpjes, (uittel)versjes en liedjes uit onze jeugd . Er duiken nog wat foto’s op. Een krantenknipsel met een foto van een lagere schoolklas. We ontdekken onze moeder. Oude brieven, ooit gebruikt als boekenlegger, vinden we terug. Een terugblik op de vrouw die onze moeder was. Foto’s van Kerkrade
In de kelder flessen wijn, zo oud dat het etiket niet eens meer leesbaar is door de dikke laag stof. Op zolder het oude tafeltje met de Delftsblauwe tegeltjes waarvan er enkele zijn gesneuveld door het ” hamertje tik” spel van onze broer. Hij ontfermt zich erover.
De handelaar in tweedehands boeken neemt nog wat van zijn gading mee, de rest gaat in de oud papier auto in die vandaag ophaal dag heeft. De trailer vol met troep rijdt voor de laatste keer naar het stort en de mannen van de kringloop halen bijna alle spullen op die nog enige waarde hebben voor hergebruik.
Alleen het oude lits-jumeaux blijft eenzaam achter. Geen vraag meer voor.

Morgen zak ik nog een keer af naar het zuiden. Het huis is nog steeds niet verkocht, ondanks dat we de prijs al hebben laten zakken. Hoogste tijd om dan nog maar een keer de handen uit de mouwen te steken en nu werkelijk alle spullen die waren blijven staan te verwijderen. De slaapkamer van mijn ouders, het grote lits-jumeaux, het oude dressoir, de eethoek en de boeken. Alles moet weg. In de slaapkamers,ontdaan van de laatste restjes vloerbedekking zullen onze voetstappen zaterdag weerkaatsen op lege muren. Nog een keer zullen ze door mijn handen gaan, kleine dingen die het huis tot een thuis maakten. Voorwerpen die niemand hebben wil en waarvan we het weggooien ook niet over ons hart verkrijgen kunnen. Wat mij betreft dan ook echt voor de laatste keer want ik wil, ik kan niet meer.

Op het moment dat ik haastig de deur achter me wilde dichttrekken viel mijn oog op de spiegel en stond mijn hart een seconde stil. Daar stond mijn moeder! In een flits was ze ook weer verdwenen. Na de kerkdienst afgelopen zondag maakte ik voor het eerst kennis met haar voormalige bridgepartner. ” Kind, wat heb je me laten schrikken.” zei ze gexc3xabmotioneerd “Ik dacht echt even dat je moeder de kerk in kwam” Het moge duidelijk zijn. Ik lijk als twee druppels water op haar. “Je bent echt haar evenbeeld” sprak mijn oudere zus. ” Alleen had ze van de lelijke omlaag hangende mondhoeken omdat ze altijd zo ontevreden keek. Jouw gezicht is net zo mooi als dat van mama, alleen liever, vriendelijker.
Dat kan ik dan weer net niet zien.

Mevrouw Bogle heeft heel hard gewerkt en een verbluffend resultaat bereikt. De onderkant is bevrijd van het gips dat de brokstukken bijeen moest houden. Nu zijn de stempel en het nummer van plateelfabriek HAGA weer zichtbaar. De voet heeft zijn oorspronkelijke kleur terug. De smerige bruine verf en de lijm zijn van de bovenkant verdwenen. Er is niets meer te zien van de scheuren die er tot voor kort ingezeten hebben.
Mijn jongetje is heelhuids weer thuis

PS Voor de liefhebbers. Ik heb begrepen dat er in het Purmerends Museum een permanente tentoonstelling is van HAGA porselein.

Gisteren hebben de man en ik mijn beeldje, waarvan ik nog steeds niet zeker wist door wie het gemaakt was, naar een restauratrice in Veen gebracht.
Binnen enkele minuten lagen er diverse naslagwerken op tafel. August Falise ontwierp o.a beeldjes voor de HAGA (1904-1907)plateelfabriek in Purmerend. We kijken enkele vakbladen door en daar staat plotseling een paginagrote foto van mijn jongetje.
Er is dus geen twijfel meer mogelijk.

Mijn overgrootvader was niet alleen een alleraardigste schilder, hij was ook verzamelaar van kunstvoorwerpen. Van huis uit immens rijk hoefde hij ook niet van zijn ‘werk’ te leven. Reizen en schilderen, daaruit bestond zijn leven. Hij heeft een grote collectie eigen werk achtergelaten, maar ook een verzameling van andere kunstenaars die imposant genoemd mag worden. Schilderijen zowel als porseleinen, brons en houten kunst voorwerpen. In mijn jeugd hing en stond een groot gedeelte daarvan bij mijn oma in huis. Een Israxc3xabl, een Weissenbruch, Mauve en nog vele anderen, soms onbekende werken waaronder ook mijn meisje.In die tijd was de achtergrond van dit werk nog pikzwart. Jaren later, het hing toen al bij mijn moeder, is de achtergrond pas tevoorschijn gekomen bij een schoonmaakbeurt, die overigens niet al te professioneel gebeurd is. Hier en daar zijn nog zwarte restanten achtergebleven en de laklaag die men uiteindelijk aangebracht heeft is veel en veel te dik.Ik heb altijd gedacht dat hij het waarschijnlijk ooit uit Italixc3xab mee naar huis gebracht heeft, maar de restaurator denkt daar anders over. Om het werk weer in ere te herstellen is veel tijd en vakmanschap nodig en het zou prachtig zijn als ik er ooit achter zou komen waar het oorspronkelijk vandaan komt.

…begint met een overlijdensbericht.