Nadat de kliniek waar mijn man verblijft besloten had dat revalidatie geen zin meer had, werd hij overgeplaatst naar de afdeling chronische zorg. Hij kon er voor kiezen om daar te blijven, of in te schrijven voor een plek in het naastgelegen verzorgingstehuis. Hij kreeg wel een eigen ruime kamer met zicht op de skyline van ons dorp, maar helaas geen eigen badkamer. Kamers met eigen badkamer zijn voor mensen die er voor kiezen permanent in deze kliniek te willen blijven.
Sinds vorig jaar weten we ook dat zijn geheugen hem in de steek begint te laten. Mild cognitive impairment noemden ze het. Ik merk dat omdat ik hem al meer als 45 jaar ken, maar nu weet ik ook niet altijd of alles wat hij over de afdeling verteld ook werkelijk klopt.
Hij vindt het er in ieder geval vreselijk. Er is (bijna) niemand op de afdeling waar hij nog een gesprek mee voeren kan, de broodmaaltijden worden met blote handen klaargemaakt en geserveerd en het is er niet schoon.
.”Beloof me dat je me hier weghaalt” hij blijft hem herhalen die zin.
Marloes 
/Wat verdrietig allemaal. Voor hem zijn het zwaarwegende zeken. Dus waarom ga je niet in gesprek met de afdeling/afdelingshoofd om zijn zorgen, al dan niet terecht, bespreekbaar te maken. Of als dat niet lukt met de cliëntenraad.Handschoenen aan bij bereiden van maaltijden lijkt me niet zo ingewikkeld, hygiëne is ook schoonmaken en schoonhouden. In elk geval zou het fijn zijn als ze je man serieus nemen en ze hem ook nog een beetje zouden steunen. Sterkte voor je man en voor jou.
Heel verdrietig Margo, ook omdat het merendeel van de bewoners lijken te berusten in hun lot, al dan niet bewust.
Wat triest… Het lijkt me zo vreemd en vooral beangstigend om ineens dingen niet meer te weten of mensen niet meer te kennen. En nu?
Hij weet het nog goed te verbergen Serena, dus voorlopig blijft het onder de radar. Geen idee hoe lang deze fase gaat duren.